The Last Words of a Song (TCB#1)

Kabanata 29

One way

"Ma'am Delevigne, you are called in the office." Sabi sa akin ng isa kong ka officemate. Tumango ako at tumayo na para magtungo sa office ng boss namin. Hindi pa tapos ang isang design na ginagawa ko at malapit na ang presentation nito, but I know I can do this meron pa naman akong panahon para matapos ito.

"Yes sir?" I asked to our boss when I entered his office. Our head in our team is Sir. Jeofrey Cartney he's now in his mid 50's. When he heard me entered in his office, he turned.

"We have a new project coming, and I want to give it to you, since the other team is full of works, your team is not fully loaded so I will give you this task, is it okay with you?" He said.

What? Hindi pa nga tapos yung nauna, tapos meron na naman? But it's money, alam kong kahit marami na akong ipon ay kailangan ko pa ring magsipag.

"How about my current project? It's not done yet. It's presentation is maybe on next week.." i said. He nodded and he handed me a folder kaya tinanggap ko ito.

"That's okay, the owner of the new project is not in hurry so he can wait until you're done, for now just continue your work and after that you need to start the next one. The folder that I handed to you is the information about the house you will be designing. Is it deal with you?" He asked.

Binuksan ko ang folder at namangha ako dahil napakalaki ng bahay na gusto nitong idesign. Kaya ko ba ito? Huminga ako ng malalim at tumingin kay Sir Cartney ng may kumpyansa sa sarili.

"I will do it, Sir." I said.

Tinapos ko na ang mga natitira kong trabaho bago nagdesisyong mag out na, it's already 5 pm, alam kong naghihintay na si mama sa condo unit. Nasa loob na ako ng elevator ng may nag text sa akin.

Vince:

I'm waiting in the basement just beside of your car.

Huminga ako ng malalim habang binabasa ito. Matagal ko ng nararamdaman ang kakaibang trato sa akin ni Vince simula ng makilala ko siya. This isn't friendship. He want something else that I can't give to him. Dahil alam ko sa sarili ko na hanggang ngayon hindi pa rin ako nakakawala sa nakaraan.

Nakita ko siyang nakasandal sa kaniyang sasakyan. Vince is a handsome guy. Every girls that will look to him will be probably like him. Her hair is a little bit brown, his eyes is gray, and his skin tone is like a paper white. Matipuno siyang lalaki. But for years that we knew each other, friendship is the only thing that I can give to him.

"Do you need something?" I asked. Tumigil ako sa kaniyang harapan. Umayos siya ng tayo at tinitigan ako.

"Are you free? Can we have dinner?" He asked in slow tone. Bumuntong hininga ako. Hindi ko alam pero parang nasasaktan ako sa nakikita ko sa kaniyang mga mata. His eyes is full of desperation

"I'm sorry Vince but my mother is waiting for me, I can't be late." I said. Tumango siya na para bang naiintindihan niya ako. I take a deep breath. I can't stand seeing him like this. I don't want to break his heart pero hindi din pwede na umasa siya sa akin dahil alam kong wala siya sa aking maaasahan.

"Then maybe next time then?" He said with a disappointment in his eyes.

"Vince...can we talk?" Tiningnan niya ako ng may pagtataka sa mukha.

"Ofcourse...we can...where do you want to talk?" He asked with a glimpse of hope. I breathed heavily before I decided to speak.

"Vince, you know that we are friends right?" Kumunot ang noo niya sa aking sinabi.

"And I want it to remain at that. I can only offer friendship, I hope you understand." I said sincerely.

Lalo akong nahabag ng makita ko ang malulungkot niyang mga mata. Vince is a very good guy, and looking at him like this break my heart. He became my friend for a long time here in Canada. I remember my friend Janella in him.

"I u-understand, Chandria." He said. Tumango ako at pumasok na sa aking sasakyan. Pinaandar ko ito at nagdrive na pauwi.

Nang makapasok ako sa condo unit ay nakita ko si mama na nanunuod ng tv sa salas.

"Hi, ma. Did you eat already?" I asked. She nodded while she's smiling with me. Ngumiti din ako at hinalikan ko siya sa kaniyang ulo. Pumasok ako sa aking kwarto at nagbihis ng pambahay, lumabas ako at dumiretso sa dining para kumain. Medyo narerecover na ang katawan ni mama. Kaya niya ng igalaw ang kaniyang kamay at paandarin mag isa ang kaniyang wheelchair. Ang hindi na lang bumabalik ay ang tuwid niyang pagsasalita at ang kaniyang paglalakad.

Nang matapos ay binalikan ko si mama sa salas, at hindi ko inaaasahan kung anong pinapanuod niya. She's watching the concert of The Constellation band!

Dahan dahan akong umupo sa couch habang hindi inaalis ang mata sa tv.

Kitang kita ko ang pawis sa kaniyang sentido dulot ng mga ilaw sa stage. He's sitting in a chair while singing a solemn music. While his band is in his back playing the instruments.

Malaki na ang nagbago sa kaniya. At kahit madalas ko siyang nakikita sa mga magazine at commercial feeling ko bawat araw nagbabago ang features ng mukha niya, at sa bawat pagbabago mas lalong hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko kung sakaling magkikita kaming muli. Dadating pa kaya ang araw na yun? When is the heaven will decide to meet us again? Ano kaya ang gagawin ko? Ano kaya ang mararamdaman ko? Hindi ko na alam.

"K-Kailan t-tayo uuwi....sa...P-Pilipinas?" Tanong ni mama sa akin kaya nawala ang paningin ko sa tv. I looked to her. Matagal na siya sa aking nagtatanong ng ganiyan. Ano kayang meron sa Pilipinas na gustong balikan ni mama?

"After I finished my work ma." I assure her. She nodded before she close her eyes. Tinulak ko na ang kaniyang wheelchair papasok sa kaniyang kwarto at inihiga ko na siya doon.

Nang makapasok ako sa aking kwarto ay umupo ako sa aking study table, nakita ko doon yung folder na ibinigay ni Sir Cartney. Kinuha ko ito at binuklat. Nakita ko doon ang information kung paano ang gusto ng owner na mangyari sa kaniyang bahay.

He wants a 2 storey house with a 8 bedrooms. Hindi ako makapaniwala dahil sobrang laki ng lote. Kung ganito kalaki ang lot maaaring mansyon ang gusto ng may ari. Mamahalin din ang gusto niyang gamiting materials sa kaniyang mansiyon. Mahaba habang proseso ito kung ganoon. I opened the next page at nagulat sa nakitang location.

It says, Laguna, Philippines!

Isinarado ko ito at napahinga ng malalim. Kung ganoon....uuwi ako ng Pilipinas pagkatapos ng una kong project? Hindi ko akalain na mapapadali ang pag uwi ko! Damn! Bakit ba hindi ko chineck kanina ang location? Hindi naman sa ayaw kong umuwi ng Pilipinas pero....ewan! I am not ready! But...it's been five years! Kinuha ko ang folder at ilalagay ko na sana ito sa aking bag ng bigla na lamang may nahulog dito. Kumunot ang noo ko at kinuha ito.

At halos mahulog ang puso ko sa nakita. Bakit may ticket dito ng one way ticket? Shit! Ano yun? Sagot na ng may ari yung pag uwi ko ng Pilipinas? Kailangan kong makausap si Sir Cartney bukas!