Chapter 11

5.4K 187 1
                                    

***

HIS POV

I manuever the car faster while stealing glancing at the back through the side mirrors. I silently curse when I saw a black car who's chasing after me.

We are in the middle of this busy road for fvcking shit at mukha kaming nagkarerahan. Ang pinagkaiba lang ng karera namin ay buhay ang nakataya hindi pera.

Habang nagmaneho ay naghahanap din ako ng daan na pwedeng pasukan. Fate was after me when I saw one. Mabilis kong niliko ang sasakyan at laking pasasalamat ko ng makitang tahimik ang daan.

Away from traffic. Away from innocent people.

Akmang ililiko ko ang sasakyan ng biglang may sumalubong na isa ring sasakyan sa akin.

I don't have any choice but to stop and face them. Glancing my wristwatch as I assemble the gun then hide it from behind. Lumabas ako ng walang bakas ng konting takot.

Mabilis ring naglabasan ang mga tauhan nila kasabay ng pagtutok ng baril sa gawi ko.

I tsked.

"What do you want?"

"Alam naming matalino ka kaya alam mo na kung ano ang pakay namin." one of the goons.

"I honestly didn't bring the throne with me. So, what do you need?"

Umalingawngaw agad ang tawa nila na ikinaismid ko.

"Totoo nga ang sabi nila, masyado kang pangit kausap-----"

"Inspired by your face, yes you can say that."

"Aba gago 'to ah!"

Walang pag-iisip niyang binaril ang gawi ko na agad ko ring naiwasan. Nagkibit-balikat lang ako ng makita ang gulat sa mukha nila.

Pinagpagan ko ang kamay bago naglakad papunta sa gawi nila. Napatigil ako ng makitang umatras sila.

"You know what, I am really in an errand today. So, tell me what you really want before I make some moves that will make you regret."

"Matalino ka talaga," sagot nung isa na hula ko ay leader nila dito. "Sa sobrang talino mo, nakalimutan mong may tao na palang na-----"

Natahimik siya ng makitang nasa harapan niya na ako. I smirk before wiping some dirt on his black polo.

"I can say that your boss gives you enough place and even a good clothing brand." mapaglaro kong sabi habang inayos ang nagulong polo nito. "You know nothing but the basics. The person you're talking about is nothing to me." malamig kong sagot na ikinalunok niya. I gave him a smirk. "Now, let me ask you one thing. Sinong nag-utos sa inyo?"

Silence defended us, no one even dare to move a single muscle. Kaya tumikhim ako bago sila tiningnan isa-isa. Even if they wear mask, I know some of them are minors.

"Don't make me repeat my question--"

"A-Akala mo ba madadala-----" the sound of a gunshot end his life.

I shoot him not in a second thought. Kita ko ang gulat sa mukha nila ng binaba ko ang baril na umuusok pa.

"One thing I hate the most, is someone who didn't let me finish my words. One wrong move will be the death of you."

Mas lalong tumamik ang paligid na ikinabuntong-hininga ko nalang.

"You're disappointing. I really think you will sing but turns out, a cutted tongue." napailing ako bago tinapik ang balikat nung nakaitim ng polo na ikinaatras nito. Mahina akong natawa. "You're lucky enough, I have a little mercy to you but.....if we pass each other again..." tiningnan ko sila isa-isa na ikinaatras nila hanggang sa nauwi ang tingin ko sa isang kasamahan nilang nasa sahig na. "Sasama kayo sa lamay niya."

WALANG emosyon akong nagmaneho papasok sa isang campus. Kakapark ko palang ay kasabay din ng pagtunog ng cellphone ko. Mabilis kung kinuha ko at napalunok agad ako ng makitang hindi yun tawag kundi isang voice message galing sa kanya.

If you hear this now, sigurado akong wala na kami sa campus na 'yon ngayon. I am currently finding her, and boss? Bumalik na siya....

Simple message but a very alarming one. Fvck! He came back and he got her.

Mabilis akong lumabas sa kotse at tinungo ang isang kwarto na alam kong may makakatulong sa akin.

"Tita?"

No response.

"Tita!"

Still no response.

"Damn it! Where the hell are you?!"

"Shh, I'm here." sagot nito pero wala man lang akong nakita.

Naalarma agad ako ng biglang gumalaw ang isang bookshelf. Bumukas 'yon at binungad non ay si Tita na parang bago gising pa.

"Oh no, my dear. Hindi ako natutulog, at mas lalong hindi ako bagong gising. Dito ako tumambay bago sila pumasok."

Napailing nalang ako bago umupo sa sofa. Napabuga ako ng hangin ng maramdaman ang lambot nito. She knows how to read someone's mind, kaya hindi na ako nagulat ng sinabi niya yun.

"I heard they capture someone. Someone whom I know, and so are you."

"That's what Perse said, and guess what?"

"What?"

I rolled my eyes at her that made her chuckle.

"He came back." sinabi ko pa rin kahit alam kung alam na din ni Tita.

"I know, narinig ko nga diba." natatawa niyang sagot na ikinailing ko nalang. "I know you love her too." dagdag niya na ikinatigil ko.

I'm what?!

"I don't know what you're talking about, Tita," iniwas ko ang atensyon sa kaniya. "I only think about her safety. Nothing more, nothing less."

"You cared for her a lot. Nakita ko yun mismo."

Napaayos agad ako ng upo tsaka siya tiningnan. Tumawa agad siya.

"Don't tell me, you hired someone?"

"I don't," binuntungan niya pa yun ng tawa na ikinasama ng aura ko.

"Damn, ang akala ko may ibang nakamasid sa akin."

"Yes, there is someone too. The person you capture was not one of my people."

Napahinga agad ako ng malalim. Atleast, I capture the right person.

Reminiscing the day where I treat her badly, fvck! If only I know that my Tita did something, I wouldn't do that. The moment where I left her dumbfounded because I saw someone in the dark. Damn it!

Sana nagpamasid din muna ako sa taong yun bago ko ginawa sa kaniya.

"Anyways, why are you here?"

"I need your help tita."

The moment a smile plastered in her face, I know she's willingly help me. She's a secret agent way back teenagers day. Instead of chasing over love, there she is, chasing over serial killers. Instead of shopping expensive stuff, there she is, assembling a gun.

"So, what we have here?"

"I know, you know him."

My Possessive Childish Husband Is A Mafia BossWhere stories live. Discover now