Nowy początek - Spiderman

9. Złe wieści

Do wszystkich, którzy czytali tę książkę przed wstawieniem tego rozdziału. Ten ff przeszedł dość gruntowną renowację. Starałam się usunąć wszystkie błędy ortograficzne i interpunkcyjne oraz poprawić mój styl pisania, który według mnie gwałtownie się załamał przy szóstym rozdziale. Zmieniłam sposób pisania bez zmiany wydarzeń poza rozdziałem dziewiątym, który całkowicie usunęłam. Życzę miłego czytania.

---

Ava Ayala - Biały Tygrys

Sam Alexander - Nova

Daniel Rand - Żelazna Pięść

Luke Cage - Poweman

---

May Parker stęknęła dość głośno, gdy wnosiła trzecią walizkę po schodach, do sypialni na górze. Normalnie nie byłby to zbyt duży problem, gdyby miała Petera, ale nie odbierał teraz telefonu. Najprawdopodobniej był na zajęciach lub znowu zapomniał ładowarki i siedział teraz z rozładowanym telefonem. May czasem zastanawiała się jakim cudem ten chłopak nie zapomniał o ubraniu się rano przy takim roztrzepaniu. Ciągnąc walizkę przez ostanie kilka schodków, zastanawiała się, czy dobrą opcją będzie zapisanie się na siłownie. Jeśli to pomogłoby jej w noszeniu walizek, chętnie poświęciłaby się dla ćwiczeń. Ostatnim szarpnięciem wreszcie udało jej się zaciągnąć bagaż na szczyt schodów. Kobieta nauczona doświadczeniem, szybko odsunęła go od krawędzi. Nie chciała liczyć, ile razy jej ciuchy rozsypały się po schodach z powodu jej nieuwagi w takich momentach.

Usiadła przy ścianie i powoli odzyskiwała siły. Jej skóra lekko piekła pod wpływem kontaktu ze ścianą. Trochę przesadziła z opalaniem na plaży, ale nie mogła nie skorzystać z tak pięknej pogody. Teraz gdy wróciła do szarych realiów miasta i widok szarych wieżowców, był jeszcze bardziej przygnębiający. Nie chcąc zagłębiać się w ponury nastrój, wstała i miała zamiar zataszczyć walizkę do swojej sypialni, gdy na dole zadzwonił dzwonek. Nie spodziewając się, żadnych pani Parker zeszła na dół po schodach i wyjrzała przez wizjer w drzwiach. Na ganku stała grupa przyjaciół Petera. Dawno już ich nie widziała, więc ucieszyła się z ich przyjścia. Bez wahania odblokowała drzwi.

- Witajcie, zapraszam do środka. - Powiedziała, wskazując dłonią wnętrze i otwierając szerzej drzwi. - Niestety Petera nie ma i nie odbiera telefonu, ale jestem pewna, że za niedługo powinien przyjść. Jego zajęcia powinny się za niedługo skończyć. Proszę, siadajcie. - Wskazała sofę i fotele, gdy weszli do salonu.

Sama udała się do kuchni, przygotować coś do jedzenia i picia. Skłamała trochę, mówiąc, że jej wychowanek szybko wróci. Chłopiec miał w zwyczaju włóczyć się całe dnie i wracać późno w nocy, gdy myślała, że śpi. Rozumiała, że nastolatki muszą się wyszaleć, ale to stawało się normą. Jeśli uda jej się go kiedyś złapać, musiała z nim porozmawiać i przekonać się, że nie wpakował się w żadne szemrane towarzystwo. Jeszcze tego jej brakowało, że Peter miał zatargi z policją w tak młodym wieku. Westchnęła i spojrzała na zdjęcie Bena na ścianie. Tak bardzo jej go brakuje. Zbierając się, złapała szybko ostanie dwie szklanki i na tacy wraz z resztą szkła dzbankiem soku i miskami ze słodkościami zaniosła to do salonu. Postawiła całość na środek i ustawiła przed każdym jedno naczynie, resztę przedmiotów ściągnęła z tacy i umieściła na małym obrusie na środku. Dopiero wtedy usiała w jednym z wolnych foteli. W chwili, gdy to zrobiła, dostrzegła, że coś jest nie tak. Dzieci były przygaszone i nie rozmawiały ze sobą. Patrzyły w podłogę lub w jakiś punkt na ścianie. Atmosfera była wręcz grobowa, May zmarszczyła brwi w wyrazie dezorientacji.

- Nie mówcie mi, że się pokłóciliście. - Spojrzała na nich podejrzliwie gdy, żądne z nich nie ruszyło się, aby zaprzeczyć. - Czy to dlatego tak dawno tutaj nie byliście? Rozumiem, że pokłóciliście się z Peterem, a teraz przyszliście go przeprosić. Nie martwcie się, znam mojego bratanka i jestem pewna, że cokolwiek zrobiliście, wybaczy wam to. To takie bezkonfliktowe dziecko, a poza tym jesteście przyjaciółmi. Przyjaciele się wspierają. - Próbowała ich pocieszyć.