ელიზაბეტი 21 წლის გოგონაა,რომელიც გერმანიიდან კალიფორნიაში ბრუნდება.უკან დაბრუნებისას კი შეეჩეხება ბიჭს, რომელიც მის გემოვნებაში სრულიად ჯდება.ელიზაბეტი მასზე ფიქრს თავს ანებებს ,რადგან იცის ვეღარსაც ნახავს. მაგრამ ვინ იცის? ცხოვრება სავსეა დამთხვევ...
გამარჯობა!მე ელიზაბეტი ვარ,თუმცა მეგობრები ელის ან ბეტის მეძახიან.21 წლის ვარ და 3 წელი ოჯახისგან შორს,გერმანიაში ვსწავლობდი და ვცხოვრობდი.მიუხედავად იმისა,რომ მდიდარი ოჯახიდან ვარ,არც მამაჩემს და არც დედაჩემს არ ვაძლევდი იმის საშუალებას რომ ჩემთვის სწავლის საფასური გადაეხადათ.ვმუშაობდი და თავი ისე გამქონდა. უი ხო, დამავიწყდა მეთქვა,მყავს 2 წლით უფროსი და ვერონიკა.3 წლის შემდეგ,ვრუნდები მშობლიურ კალიფორნიაში.ვიცი,რომ ბევრი რამ შეიხცვლებოდა, მაგრამ იმედი მაქვს,ის, რაც თავს სახლში მაგრძნობინებს არ შეცვლილა.ფრენა კალიფორნიისაკენ დილის 6ზე მქონდა.დედამ დამირეკა ,მშვიდობიანი ფრენა მისურვა და საღამოს გეგმები გამაცნო.საღამოს ვახშამი გვქონდა ახალ გადმოსულ მეზობლებთან (რომელთა შესახებ წარმოდგენა არ მქონდა).
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
გავემზადე და აეროპორტისაკენ დავიძარი.თვითმფრინავში ასვლისას თვალწინ აქ გატარებულმა ყოველმა მომენტმა თვალწინ გადამირბინა..როგორ ჩამოვედი,როგორ დავიწყე მუშაობა.. მიმძიმდა აქაურობის დატოვება,მაგრამ მშობლიური კალიფორნია მენატრებოდა.ამ ფიქრებში ჩამეძინა,მაგრამ პილოტის ხმამ ბოლოს მაინც გამომაღვიძა:5 წუთში ჩავფრინდებითო.ეს დროც მალე გავიდა,იმდენად გახარებული ვიყავი,რომ ბარგი სწრაფად ავიღე და გასასვლელისაკენ გავემართე.ქვეითთა მოსიარულე შუქნიშანზე მწვანე აინთო, ამიტომ მეც გადავედი,მაგრამ მანქანა ლამის დამეჯახა.შემეშინდა,შევხტი და წამოვიყვირე.მალე სიბრაზე მომერია.მანქანის წინ დავდექი და ხელები კაპოტს დავარტყი:
-შე დალტონიკო! ვერ ხედავ წითელი რომ აინთო?? ვინც მოგცა მართვის მოწმობა უკან დაუბრუნე,ამით ბევრ სიცოცხლეს იხსი!!
მანქანიდან გადმოსულს რომ შევხედე თვალები გამიფართოვდა.. მაღალი,მწვანე თვალები,გრძელი თმ.. ჩემს გემოვნებაში ჯდებოდა,მაგრამ თავს შემოვუძახე და გავმაგრდი.
-რაო რა თქვი?
-დალტონიკთან ერთად ყრუც ყოფილხარ.- მკლავზე ხელი ჩამავლო და მის სხეულს მიმაჯახა.
-ლამაზო.ჩემთან ასე საუბარს როგორ ბედავ?- ხმა მაბნევდა,თვალები მაჰიპნოზებდა,სურნელი თავგზას მირევდა..
-და რომ ვბედავ რა?
-დაისჯები-რაო?? რა მითხრა? გული ამიჩქარდა თუმცა ბედად მწვანე აინთო და ვუთხარი:
-დალტონიკ,მწვანე აინთო.-შქნიშისაკენ გაიხედა , მე დრო ვიხელთე ტაქსი გავაჩერე,შევხტი და სახლისაკენ გავეშურე.კიდევ მასზე ვფიქრობდი,მაგრამ ვიცოდი რომ მას ვერსად ვეღარ ვნახავდი....
მეგობრებო!! ესაა ჩემი პირველი მოთხრობა. იმედია მოგეწონებათ <3 არ დაგავიწყდეთ დააVOTEეთ რომ მომდევნო თავები დავდო <3
