Oczekiwaliśmy zbyt wiele i rozpaliliśmy coś nad czym nie byliśmy wstanie zapanować. Był jej wszystkim, wiec kiedy odszedł, stała się nikim...
Miłość nie jest idealna, nie jest prosta, nie jest jak historie spisane na stronach powieści. W każdej z ni...
Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.
Kochałam cię, choć mnie zabijałeś, lecz czy mogłam wybaczyć ci to, że zabijałeś również siebie?
Kochałabym cię gdybyś dał mi szansę, kochałabym cię jeszcze mocniej. Ale i tak oddałam ci całe moje serce. Jednak miłość bez wzajemności, nie była spełnieniem moich marzeń i nie potrafiłam tego zmienić.
Chciałam obwiniać siebie powtarzając sobie, że byłam zbyt słaba, że to moja wina, że nie potrafiłeś się otworzyć. Ale to nie ja zawiniłam i oboje to wiemy.
Dałeś mi nadzieję, którą potem z dnia na dzień zabrałeś. Mam do ciebie tylko jedno pytanie Gabrielu. ¿Por qué no te fuiste, por qué me dejaste amar?
Dlaczego nie odszedłeś, dlaczego pozwoliłeś mi kochać? Kochać za bardzo.
Chciałabym powiedzieć, że czasami wyobrażam sobie jak to wszystko mogło wyglądać. Ale skłamałabym. Nie robiłam tego czasem, a każdego dnia. W każdej minucie zwątpienia, sprawiając sobie tym niewyobrażalny ból.
Nie pamiętam już jak wyglądało moje życie zanim cię poznałam, nie chcę go pamiętać. Ale nie chcę też pamiętać życia z tobą gdy nie ma ciebie obok mnie. Gdy nie jesteśmy w swoich objęciach. Gdy nie czuję twojej dłoni na mojej, twojego zapachu. Gdy nie czuję, że jesteś obok.
Ja już nie mam siły żeby o nas walczyć Gabrielu.
Świat nie był na nas gotowy, a my nie byliśmy gotowi na siebie. Ja chciałam miłości, a ty... Ty chciałeś stabilizacji i zastępstwa. W tym wszystkim było za mało nas samych. Zginęliśmy między wiszącymi nad nami kłamstwami, tracąc swoje jestestwo.
I choć wiem, że nie będzie tak jak dawniej. Choć wiem, że nigdy nie będę wstanie ci całkowicie wybaczyć. To i tak cię kocham Gabrielu.
...
- What a wicked game you played to make me feel this way - zanuciłam przeszukując torebkę.
- Dlaczego ciągle to śpiewasz, señorita?
- Nie wiem Gabrielu, te słowa cały czas chodzą po mojej głowie. Może to kwestia melodii, która zapada w pamięć, a może chodzi o to, że...
- Że to pierwsza piosenka, którą dla mnie zaśpiewałaś. - Dokończył moje zdanie.
- I może właśnie to jest główny powód.
- Był jeszcze inny powód, czułam prawdziwość słów tej piosenki, ale nie potrafiłam wypowiedzieć tej myśli na głos
- Włącz klimatyzację, bo się tu zaraz ugotuje - powiedziałam, a on od razu sięgnął dłonią do deski rozdzielczej, włączając klimatyzację.
Było naprawdę ciepło, na zewnątrz świeciło już słońce mimo bardzo wczesnej pory. Sweter, który miałam na sobie coraz bardziej mi doskwierał dlatego postanowiłam zmienić swoją stylizację i zdjęłam go z siebie, zostając w białej, satynowej na ramiączkach. Przezorny zawsze ubezpieczony.
