The World Is Mine

1. Balans

Boos rijd ik op mijn fiets met tranen in mijn ogen, waarom huil ik als ik boos ben? Zo neemt niemand me serieus. 

Ik rij met hoge snelheid en kijk amper uit, paar keer bijna aangereden maar het boeit me niet, niets boeit me meer.

Ik rij zonder bestemming door mijn stad rond, ik merk dat ik nu onderhand in het 'slechte' deel van de stad ben, zoals mijn moeder het noemt, volgens haar is het gevaarlijk hier. Alsof wij zelf in een veilige buurt wonen, maar oké ik bemoei niet.

Ik kijk naar links en zie een boksschool genaamd: Balans. Precies wat ik nodig heb in mijn leven op dit moment, balans. Hard druk ik op mijn remmen en spring van mijn fiets af en parkeer hem voor de boksschool.

Net voordat ik binnen wil lopen hoor ik een jongen praten, ik kijk zijn richting in en zie 2 andere jongens naast hem staan.

''Ewa schatje, waarom kom je niet met me mee naar huis zodat je op mijn gezicht kan zitten?'' zegt de jongen die in het midden staat grijnzend, waarop zijn vrienden lachen.

Ik scan hem van top tot teen, conclusie wat een junk, eentje met een vuile bek ook nog. Gatver-fucking-damme.

''Waarom zou ik? Is je neus soms groter dan je lul?'' vraag ik hem met een neppe glimlach op mijn gezicht.

De jongen haalt zijn handen door zijn krulletjes en loopt beschaamd weg.

''Pittig hoor, ik hou wel van dames met temperament, ik ben Pablo.'' zegt de jongen die nog is blijven staan en steekt zijn hand uit zodat ik hem kan schudden.

''Oke? kan me niet herinneren dat ik daarom vroeg.'' zei ik en liep naar binnen zonder zijn hand terug te schudden.

Een man die op een trainer leek begroette mij en vroeg: ''Goedemiddag waar kan ik je mee helpen jongedame?''

Ik keek om me heen en zag een ring waar 2 jongens tegen elkaar sparden en daaromheen veel bokszakken. Een rode bokszak sprak mij erg aan en ik zou zweren dat het hoofd van mevrouw van Mechelen erop stond. Toen ik aan haar dacht kwam mijn woede weer naar boven en haar woorden speelden zich weer af in mijn hoofd.

''Je gaat niets bereiken je in je leven.''

''Ik wil gewoon slaan, zo hard dat mijn knokkels open gaan en bloeden en ik zoveel pijn heb, dat het verlamd is en niets meer voel.'' zei ik monotoon.

De man zijn ogen sperden open, ''Oke dan, maar we gaan eerst wat balans voor jou zoeken, want boksen is meer dan alleen 'slaan'. ''