The World Is Mine

3. De ring

Het is pikdonker en ik zie amper waar ik fiets. Ik haat het wanneer de lucht denkt dat het oké is om zomaar donker te worden terwijl het pas 18:00 is.

Maar algauw zie ik de grote letters op het gebouw: Balans. We zijn weer terug bij de boksschool, alleen dit keer niet om te boksen, maar om over onze gevoelens en gedachtes te praten.

Hoe ik het meer voorstel is groepstherapie voor tieners met problemen, dus dan zal het vast druk zijn aangezien alle tieners problemen hebben.

Ik ben eerlijk gezegd niet van plan om zomaar mezelf bloot te stellen aan mensen die ik niet ken. Maar aan de andere kant zijn het toch vreemde dus wat maakt het uit wat ze van me denken ik ga deze mensen toch na vanavond nooit meer zien, het is gewoon iets eenmaligs.

Ik loop naar binnen en zie een boksring met stoelen in een grote kring en een microfoon die in het midden hangt.

''Tijger!'' hoorde ik opeens vanachter mij.

Ik draaide om en stond oog in oog met Mattia.

''Ik heb ook gewoon een naam weetje.'' zei ik.

''Ik dacht de hele tijd aan je, en toen realiseerde ik me dat ik geen eens je naam weet.'' zei hij met een pruillipje.

''Mijn naam is shaquanda.'' zei ik terwijl ik me lach probeerde in te houden.

''Je naam is wat?'' vroeg hij in de war.

''Ga je nou doen alsof mijn naam raar is, ik zie hoe je bent.'' zei ik terwijl ik hem van top tot teen vies aankeek en een afkeurend geluidje maakte door mijn tanden achter mijn onderlip te zetten.

De normale lichten gingen opeens uit en een paar felle spotlights gingen aan.

''Let's get ready to rumble!'' hoorde ik een zware stem door de microfoon zeggen. Ik keek naar de ring om te kijken van wie de stem afkomstig is en in het midden stond een donkere jongen met een durag op zijn hoofd en een gouden chain om zijn nek.

''Wie gaat er vechten, ik dacht dat het de bedoeling was dat we gewoon rustig gingen praten?'' vroeg ik aan Mattia.

''Dat is ook de bedoeling, maar Daryll is een beetje extra en we laten hem gewoon zijn ding doen anders wordt hij emo.'' zei hij alsof het de normaalste zaak was dat Daryll nou onderhand aan het milly rocken was in de ring.

''Ik spot een peng thing daar.'' hoorde ik opeens door de microfoon en Daryll scheen een spotlampje op mij, ik deed automatisch mijn hand voor me gezicht door het felle licht.

''Waar wacht je op! Kom hierheen en stel jezelf voor aan de groep, mamacita.'' zei Daryll.

Het is officieel de mensen hier zijn echt bezeten, maar zelf ben ik ook niet helemaal normaal, misschien zijn dit wel mijn mensen.

ik liep naar het midden van de ring en ik zag dat iedereen al op de stoelen zat in de kring. Ik zag veel verschillende mensen, krullen, stijl haar, afro's, vlechtjes noem het maar op. 

''Nou ik ben Monica en ik ben 16 jaar.'' zei ik.

''Boringgggggg!!'' schreeuwde Daryll in mijn oor. ''Ik zei stel jezelf voor, we willen weten wie jij bent, niet die standaard dingen.'' zei hij.

''Ik kan niets over mezelf zeggen behalve de dingen die vast staan over mij, zoals mijn naam en leeftijd. Mijn gedrag en persoonlijkheid maakt iedereen anders mee op basis hoe ze mij behandelen en is dus ook niet aan mij om hier te vertellen, daar kom je zelf wel achter als je me echt leert kennen. Maar zelfs dan heb jij een andere versie van mij dan bijvoorbeeld hoe mij moeder of zelfs ik mijzelf zie, omdat mensen die zelf creëren in hun hoofd. Er zijn duizenden versies van jouzelf, doordat iedereen je anders ziet, echter de enige die geldt is die van hoe jij jezelf ziet, want andere kunnen wel denken hoe je bent, maar het nooit echt weten. Dus het heeft geen nut om te vertellen wie ik ben, want iedereen heeft toch zo zijn illusies.'' ratelde ik aan een stuk door.

Iedereen in de kring juichte en klapte. 

''Period!'' riep een meisje met grote ring oorbellen en een knot op haar hoofd terwijl ze in haar handen klapte. 

''Broer ik wilde eigenlijk alleen maar je lievelingskleur ofzo weten, maar go off.'' zei Daryll die daarna zijn handen in de lucht gooide.

Ik moest lachen om zijn reactie, en ging op een lege stoel in de kring zitten. Wow voor wat ging ik zo diepzinnig doen bij mensen die ik geen eens ken, het voelde wel goed alsof een hele onzichtbare last van me schouders wegging waarvan ik niet eens realiseerde dat ik die had.

Ik voelde iemand op mijn rechter schouder tikken en ik keek naar rechts en zag een grijnzende Mattia naar me kijken.

''Dat deed je goed Shaquanda.'' zei hij met nadruk op 'Shaquanda'.