trelós, jikook

4

Busan Akıl Hastanesi, 5 yıl önce

"Jungkook, insanlar insanlara neden bir kalıp basıp hapsederler?"

"Çünkü kendilerinden farklı olanları ayrıştırmayı çok seviyorlar."

"Ama biz daha küçüğüz..."

Bana sımsıkı sarıldı. Sonra elleriyle yanaklarımı yukarıya doğru kaldırarak yapay bir gülümseme yaptı. Ben de onun küçük isteğini yerine getirerek dudaklarıma kocaman bir gülümseme yerleştirdim.

"Bir gün buradan çıkacağız Jimin."

"Çıkacağız."

******

Günümüz

''Çıkacağız.'' demesinin üzerinden tam 5 yıl geçti. her sabah uyandığımda ilk düşüncelerim buradan çıkmakla ilgiliyken, yaklaşık 1820 günün sonunda aklına gelebilmişim demek... Fakat bu gibi düşüncelerim her an gün yüzündeyken, her an umutsuzlukla bir ziyaretçimin olduğunu söyleyen söyleyen güler yüzlü hemşiremi neden bekliyordum? O bu bataklıktan kurtulabilmişken, gözyaşları içinde arkasını dönerek gözden uzaklaşmışken neden özlemim ve acım sürekli bana ironik bir şekilde gülümsüyordu? Sanırım bu sorularımın tek mantıklı cevabı vardı: Ben onu sevmiyordum, ona aşıktım ve aşklar sonsuzdur.

Beton zeminde otururken bu düşüncelerden sonra bir de sorduğu soru sardı tüm zihnimi, neden buradasın?

Flashback

''Yeter!''

Her zamanki sinir krizlerimden birinin tam ortasında annemin odaya dalmasıyla gözyaşlarıyla kaplı yüzümü o tarafa çevirmeden elime geçirmiş olduğum cam bir bibloyu yaprak gibi titreyen ellerimle fırlattım. Annemin öfkeden gözleri seğerirken -sanırım bu bibloyu seviyordu- iki adımda yanıma gelip saçlarımdan tuttuğu gibi çekiştirerek beni arabaya kadar sürükledi. Saç tellerimin yarısının şu an onun ellerinde olduğuna yemin edebilirdim, inanılmaz bir acı çekiyordum.

Sürüklendiğim akıl hastanesine annem deli olduğunu söyleyerek gayet iyi bir oyunculukla timsah gözyaşları döktüğünde -sanırım biraz da kan çanağı gözlerim, darmadağınık saçım ve kesiklerle dolu ellerimin de yardımıyla- hayatımın hem en iyi hem en kötü anlarını yaşayacağım hastaneye kabul edilmiştim.

evet kurguda birazcık değişiklik yaptım, bu bölümü okuduktan sonra önceki bölümlere bakarsanız az çok anlarsınız sanırım. bu arada bölüm içime sindi çok şaşkınım.