Παρτ 4

950 83 17
                                    

Ακολουθούσα τον Ζέυν από πίσω του. Πηγαίναμε στο ανσασέρ τον αναγνώριζα τον δρόμο. Μπήκαμε μέσα και ήταν κι άλλος κόσμος. Καθόμουν δίπλα του ώστε να μην τον χάσω.

Σταματάει το ανσασέρ στον 15ο όροφο, πάει ο Ζέυν στην πόρτα μόλις ανοίγουν και μου κάνει σήμα να έρθω.

Τον υπακούω και τον ακολουθώ. Φτάνουμε έξω από δύο άσπρες πόρτες που έχουν δύο μικρά κυκλικά παράθυρα. Τις ανοίγει και βλέπω μια μεγάλη αίθουσα με πάρα πολλά άσπρα τραπεζάκια και ανθρώπους καλοντυμένους να κάθονται και να τρώνε ή να πίνουν τον καφέ τους.

Φαίνεται σαν την καφετέρια που είχα στο λύκειο μόνο πολύ καλύτερη. Αλλά και εδώ είναι χωρισμένοι σε παρέες, σε ένα τραπέζι γελάνε, άλλες είναι "ντίβες", άλλοι κουτσομπολεύουν, άλλοι δουλεύουν ακόμα και στο διάλειμμα τους.

Παρατηρώ την ξινή γραμματέα η οποία καθόταν στο τραπέζι με τις "ντίβες", να πηγαίνει κοντά στο τραπέζι με τα "φυτά" της εταιρείας.

Όπως προχωράει με τον καφέ στο χέρι "καταλάθως" της χύνεται πάνω σε ένα κορίτσι με αλογουρά καστανή, στα μαλλιά της και στα χαρτιά που ετοίμαζε.

Η γραμματέας κάνει την έκπληκτη και λέει "Ουψ! Χίλια συγγνώμη! " λέει εντελώς ψεύτικα με την τσιριχτή της φωνή και τα χέρια της τα βάζει στο πρόσωπο της από "έκπληξη".

"Τι θα πω τώρα στο αφεντικό;" λέει βουρκωμένο το κορίτσι. "Θα τον κανονίσω εγώ αυτόν" της κλείνει το μάτι, γυρνάει πάλι στο τραπέζι της και αρχίζει να γελάει με τις φίλες της.

Οι υπόλοιποι αρχίζουν να γελάνε εκτός από την παρέα του "θύματος". Γυρνάω προς τον νέο μου φίλο και εκείνος ανασηκώνει τους ώμους του. Το κορίτσι τρέχει έξω από την καφετέρια με δάκρυα στα μάτια της.

Χωρίς δεύτερη σκέψη την ακολουθώ διακριτικά με γρήγορο περπάτημα. Ακούω τον Ζέυν από πίσω μου να με ακολουθεί.

Μπαίνω μέσα στις τουαλέτες και την ακούω να κλαίει μέσα σε κάποια από όλες τις πράσινες πόρτες. Γυρνάω πίσω μου, στον Ζέυν.

"Περίμενε εδώ αν θες" του λέω σιγανά και μου γνέφει.

Περπατάω σιγά για να καταλάβω που είναι. Όταν φτάνω στο τέλος του διαδρόμου, την ακούω να είναι μέσα στην τελευταία πόρτα.

Χτυπάω απαλά την πόρτα, και την ακούω να ρουφάει την μύτη της και να λέει αδύναμα " Στέισι αν ήρθες να με κοροϊδέψεις ξανά, μην κάνεις τον κόπο, έχεις κερδίσει ήδη"

Please, don't leave meWhere stories live. Discover now