İmkansız Aşk

14.Bölüm: Evlilik Yolunda Hızlı Adımlar

Açılay o gece sabaha kadar uyuyamadı heyecan ve mutluluk hissiyle uykusu gelmiyor hatta odanın kapısından bile geçmiyordu. Bu bambaşka bir duyguydu hem anne olacaktı hemde mükemmeli bir eş, aklında ise çok başka sotular vardı ve beynini yiyordu içten içe. Bu konuyu annesine nasıl anlatacaktı? Ne söyleyecekti? İkna etmesi imkansız birisi vardı karşısında, inatçı mı inatçı hiçbirşeyi kolay kolay kabul etmeyen ve hep bahaneler bulan bir kadın vardı şimdi tam karşısında. Kaçarsa affetmeyecekti fakat gerçeği anlatması da birşeyi değiştirmeyecekti. Her halükarda boşluktaydı ne yaparsa yapsın ne söylerse söylesin birşey değişmeyecek olması Açılay'ı ne kadar üzse de elinden gelen mutlaka birşey olacaktı olmak zorundaydı. Aklına tekrar Baran'ın evlenme teklifi geldi ne kadar da ince ruhlu romantik bir adamdı böyle? Onun böyle şeyler yaptığını ne eski eşinden ne de başkasından duymamıştı o yapmazdı öyle şeyler onu değiştiren birşeyler vardı ve galiba sorunun cevabını biliyordu. BABA OLMAK evet cevabı kesinlikle baba olmaktı bir insanı başka hiçbirşey değiştiremezdi kanından canından olan minik bir can dışında kimse bir insanı böyle değiştiremezdi. Sabah çok zor olmuştu Açılay için saatler dakika gibi geçiyor, çoğu zaman hiç geçmiyordu. Zor bela sabah oldu her zamanki gibi ilk yaptığı şey yine Baran'ı aramak oldu telefon ikinci çalışta açılmıştı belli ki Baran da uyumamıştı çünkü saat oldukça erkendi. "kalbimin güneşi doğduğuna göre yüreğimin penceresini açmam gerekiyor değil mi bitanem?" dedi Baran. Açılay hafifçe gülümsedi ve cevap verdi "evet hayatım ama yanıldığın birşey var ben hiç uyumadım senide uykundan etmek istememiştim ama dayanamadım erkenden aradım günaydın hayatımı aydınlatan ışığım seni seviyorum" Baran bu iltifata verebilecek bir cevap bulamamıştı nutku tutulmuş gibi karşısındaki duvara bakıyor sadece Açılay'ı dinliyordu. Uzun sessizliği bozan Açılay oldu. "ee bitanem bıgün kahvaltımızı nerede yapacağız nereye geleyim yada boşverdim bebeğim dışarı çıkmayalım sana geliyorum yarım saate orda olurum" Baran girdiği transtan çıkarken gülümsüyordu ilk defa Açılay ona kahvaltı hazırlayacaktı bebeğinin annesi karısı olmasını deli gibi istediği kadın onsuz geçen her dakika hatta saniyeler bile zor geliyordu kısa bir sessiklikten sonra Açılay'ın istediği cevap geldi "tamam gözlerinin kahvesinde yüzmeyi bilemediğim kadınım bekliyorum seni ama fazla bekletme olur mu bitanem seni seviyorum" Açılay beklediği cevabı almış olacakki hemen telefonu kapatıp hazırlanmaya koyuldu en güzel kıyafetlerini giydi hayatında yapmadığı makyajı yaptı ona güzel görünmek istiyordu. Yarım saat sonra kapı çaldı Baran gelenin kim olduğunu bildiğini sanarak heyecanla kapıyı açtı fakat mutluluğu fazla sürmedi. Çünkü kapıyı açtığında hiç görmek istemediği kişi vardi Özge! "ne var ne istiyorsun benimle işin bitti sanıyordum?" diye çıkıştı Baran. Özge oldukça sakindi ama gözlerinin içinde nefret, acımasızlık ve öfke vardı. "ne istediğim belli Baran bunu sende biliyorsun seni o kadına bırakacağımı sanıyorsan yanılıyorsun evet boşanmış olabiliriz ama bu senin peşini bırakacağım anlamına gelmiyor" Özge öyle itici konuşuyordu ki elini kaldırmamak için çok uğraştı Baran sakin kalmak için her yolu denedi fakat konuşma uzadıkça Baran'ın da sinirleri oldukça gerilmişti ve Açılay gelmek üzereydi onu bu şekilde karşılamak istemiyordu. "konuşman bittiyse gidebilirsin işlerim var sana ayıracak bir vaktimde kalmadı artık bitti sen bitirdin!" Baran daha fazla yüzünü görmek istemediği eski karısını kolundan tuttuğu gibi sokağa kadar çıkardı ve kesin ama oldukça sert bir şekilde uyardı. "seni değil evimin önünde aynı mahallede bile görmek istemiyorum defol git burdan ve artık hayatıma karışmaktan vazgeç kusura bakma sen o imzayı attığında herşey bitti sen ve ben diye birşey yok artık bunu anla" burnundan soluyarak tekrar eve girdi Baran sinirini dağıtması gerekiyordu çünkü hayatının aşkı gelmek üzereydi ve ona bu sinirli halini göstermek istemiyordu. Tekrar kapı çaldığında Açılay'ı düşündü ve kafasını dağıtıp tekrar açtı bu kez yanılmamıştı Açılay tüm güzelliğiyle karşısında ona bakıyordu. "gel hayatım kapıda durma üşürsün hava soğuk " dedi Baran evi işaret ederek. Açılay hemen içeri girdi ilk yaptığı şey Baran'ı bütün sevgisi ve şefkatiyle sarmak olmuştu bu sarılma ikisininde bütün kaslarını gevşetirken Baran'ında bütün siniri gitmişti alnına bir öpücük kondurdu ve mutfağa geçtiler. Baran boğazını temizledi ve konuşmaya başladı "bitanem sana birşey söyleyeceğim ama kızmak ve sinirlenmek yok tamam mı aşkım?" Açılay şaşırmış gözlerle Baran'a baktı kötü giden bir durum vardı bunu iliklerine kadar hissedebiliyordu. "seni dinliyorum bitanem ters giden bir şey mi var?" Baran derin bu nefes aldı "senden birkaç dakika önce Özge geldi ve benim peşimi bırakmayacağını seninle birlikte olmamamız için gereken ne varsa yapacağını elinde kozlarının olduğunu söyledi" Açılay'ın lokması boğazında kaldı ve öksürmeye başladı "ne nasıl yani ne demek seni bırakmayacakmış Baran ne dediğinin farkında mısın sen karnımda ikimizin bebeği var senin kanın benim canım" Baran ne diyeceiğini bilemez bir halde sesi oldukça bozuk bir şekilde cevap verdi "seni asla bırakmam seni seviyorum bebeğimizi de konuşacağım ve bir şekilde halledeceğim bitanem sen merak etme sen ve bebeğimiz benim herşeyimsizniz onunla konuşacağım ve bir şekilde uzaklaştıracağım onu ama bu süre zarfında seni görmemesi gerekiyor bebeğim ben bu işi bitirene kadar yanyana gelmesek iyi olur" Açılay ağlamaya başladı "ben seni görmeden nasıl yaparım Baran sesini duymadan uyuyamıyorum seni görmediğim her dakika ömrümden ömür gidiyor nasıl yaparım bunu nasıl ayrı kalabilirim seninle?" kahvaltıları zehir olmuştu ikiside hiçbirşey yememiş sadece konuşmuşlardı Açılay ise sadece hıçkırıklarının ardında saklanıyordu.