mariana'da nemo

otuzuncu

"Jungkook? Seni arıyorum deminden beri, telefonuna niye bakmıyorsun?" Jungkook nemli saçlarını kurutmadan yatağına yatmıştı. Her ne kadar Seul'e geldiği için eğlense ve mutlu olsa da içindeki durgunluğu atamıyordu. Yattığı yerde kapıya doğru dönüp Taehyung'a baktı.

"Duş alıyordum, sessizde sanırım. Ne oldu?" Taehyung çabucak çantasını bırakıp arkadaşının yanına uzandı. İkisi aynı odada kalıyorlardı ve her ne kadar yatakları ayrı olsa da Taehyung o anki yorgunluğu ile bunu düşünmedi.

"Bir şey olmadı. Antrenman bitince yemek yiyelim diye aramıştım. Ama bir daha hiç inemem, çok yorgunum. Burada yesek sorun olur mu?" Jungkook olumlu anlamda başını salladı. 

"Babam nerede?"

"Diğer antrenörlerle kahve içmeye gitti." Jungkook tekrar başını salladığında cenin pozisyonu almıştı. Taehyung ise bunaldığı için üzerindeki kapüşonluyu çıkardı ve sırt üstü tekrar Jungkook'un yanına uzandı.

"Ne yiyelim? Aslında çok acıkmadım ama yarın için iyi beslenmem gerek." Jungkook'un cevap vermediğini görünce ona çevirdi bakışlarını.

"Neyin var?"

"Hiç."

"Bir şey mi oldu? Jungkook, eğleniyoruz sanıyordum. Geldiğine pişman mı oldun yoksa?" Jungkook gözlerini yumup derin bir nefes aldı. Ona bunu düşündürttüğü için çok üzülüyordu. Elbette pişman olmamıştı. Taehyung ile olmaktan çok mutluydu hatta.

"Hayır. Burada olduğum için mutluyum. Biraz yorgunum sanırım." Taehyung üzerine gitmedi. Biliyordu ki o anlatmak istediği zaman her şeyi söyleyecekti kendisine. Bir kolunu başının altından geçirdi ve bacaklarını uzatarak üst üste attı.

"Yarın için çok heyecanlıyım. Maçlarda gergin omam normalde ama bu turnuva çok önemli, ülke çapındaki maçlara katılmamı sağlayacak." Jungkook başını hareket ettirip Taehyung'a bakmaya başladı. Onunla gurur duyuyordu.

"Başaracaksın sana inanıyorum." Taehyung da ona dönüp gülümsediğinde Jungkook'un gerçekten yorgun olduğunu görebiliyordu.

"Jungkook?"

"Hm?"

"Bazen düşünüyorum da keşke daha önceden arkadaş olsaydık." Jungkook bakışlarını eski yerine çevirdiği haliyle dudaklarını kıvırdı.

"Senin yüzünden olamadık."

"Hiç de bile!" Taehyung bu dediği ile yattığı yerden kalkınca Jungkook da biraz yan dönüp görüş açısına girmişti.

"Senin yüzünden tabi. Babam sürekli seninle arkadaş olmamı söyler dururdu ama sen asla yanaşmazdın. Gerçekten o kadar gıcık mıydım ya?" Taehyung gülümsedikten sonra oynadığı parmaklarına bakmaya başladı.

"Hayır, değildin. Ben kıskançtım sadece. Babanı senden kıskanırdım. Keşke benim babam olsaydı, derdim hep. Bu yüzden gıcık olurdum sana. Sen hep iyiydin, Jungkook." Jungkook da oturur pozisyona geldiğinde artık karşı karşıyaydılar. Ona baktı. Göz kapağı boyunca sıralanan kirpiklerine, buruk gülümsemesine, uzun parmaklarına baktı birkaç saniye. Kendine engel olamıyor ve buna çok kızıyordu. Tekrar geri yattığında Taehyung da onu taklit etti.

"Taehyung, geç de olsa arkadaş olduğumuz için mutluyum. Sen de böyle düşün." Taehyung sadece başını salladı ve tavanı izlemeye devam etti. Jungkook ise gözlerini yummuştu. 

"Jungkook, ne yapmak istersin?"

"Hiçbir şey."

"Yemek?"

"Yemeyeceğim."

"Ne yapalım peki?" Jungkook gözlerini tekrar açıp başını Taehyung'un yattığı yastığa adeta sürükledi. Ayakları dibindeki battaniyeyi yine ayakları ile kavradı, sonra ikisinin de üzerini örttü. Islak saçları Taehyung'un yanağına değiyordu.

"Böyle yatalım. Hiçbir şey yapmayalım. Sonsuza dek, uzanalım burada."

"Sonsuza dek olmaz. Yarın maçım var, unuttun mu?" Jungkook, yumduğu gözleri ve çenesi altına topladığı elleri ile hafifçe kıkırdadı.

"O zaman söz ver. Bir gün, sonsuza dek hiçbir şey yapmadan böyle uzanacağız." Taehyung tekrar bakışlarını tavana çevirdiğinde gözleri kapalıydı. Biraz uyumanın ona da faydası olabilirdi. 

"Son günlerde bana çok söz verdirtiyorsun, Jungkook."

Çok güzel bi Instagram bölümü yaptım, onu da atacağım birazdan. Ama bir şey demem gerek. Bunu demeyi hiç sevmem, çoğu kez demem  de zaten ama yorumlarınızı görünce çok mutlu oluyorum. Yani daha fazla olsa daha fazla mutlu olurum. YİNE DE SİZ BİLİRSİNİZ İYİ AKŞAMLAAAR!