၁၉၂

4.7K 365 3
                                    

        ေကာင္းက်ိဳးမေပးေသာ သမီးပ်ိဳ

        အခန္း (၁၉၂)

        အမည္းေရာင္ၿမိဳ႕ရဲ႕စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔ေစ်း၀ယ္သူရဲ႕အေတြးကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ အမည္းေရာင္ၿမိဳ႕ထင္ရွားေနရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ဒီမွာေရာင္းတဲ့မည္သည့္ပစၥည္းကိုမဆို ၀ယ္ယူၿပီးသြားတာနဲ႔ ေမ့ပစ္လိုက္မွာျဖစ္ၿပီး ထိုပစၥည္းနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ဘာအေၾကာင္းအရာကိုမွ တစ္ျခားလူေတြကိုထုတ္ေဖာ္ေျပာျခင္းမရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

        သူမလည္းေက်နပ္စြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

            "ဆိုင္ရွင့္ကို အကူအညီအျဖစ္တစ္ခုေမးခ်င္တာေလးရွိပါတယ္"

            "ေျပာသာေျပာပါ အားမနာပါနဲ႔"

            "ေလးေရာင္းတဲ့ဆိုင္မ်ား ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာရွိသလားလို႔ပါ"

        ၿမိဳ႕ကသိပ္မႀကီးေသာ္လည္း ဒီအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွေတြ႔မယ္ဆိုတာကို သူမလည္းမသိပါဘူး။

            "ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕အေရွ႕ျခမ္းမွာက လက္နက္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြရွိပါတယ္"

            "ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္"

        သူမလည္းလိပ္စာကို သိလိုက္တာနဲ႔ဆိုင္ကေန ခ်က္ခ်င္းထြက္လိုက္ပါတယ္။

        ဆိုင္ရွင္ေျပာသလို သြားလိုက္ေတာ့ သူမေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ဒါဇင္ခန္႔ရွိတဲ့လက္နက္ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္ႀကီးဆိုင္ငယ္မ်ားကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ဆိုင္တိုင္းရဲ႕တံခါးေပါက္မွာ လက္နက္ေတြကိုလူျမင္ေအာင္ ခ်ိန္ဆြဲျပသထားပါတယ္။

        ေၾကးစားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတာ္၀င္ရိုလန္ေက်ာင္းသားေတြက ဆိုင္ေတြမွာဥဒဟို ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကပါတယ္။

        သူမအၾကည့္က လမ္းရဲ႕အလယ္ဗဟိုကိုက်ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ လက္နက္ေရာင္းဆိုင္ႀကီးရွိၿပီး ေရႊေရာင္တံဆိပ္ေရးထိုးထားတဲ့ အနီေရာင္အလံကလူသတိထားမိစရာ ေလထဲမွာတဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ေနကာ တစ္ျခားလက္နက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ယွဥ္ပါက ဆိုင္အက်ယ္အ၀န္းဟာ ခုႏွစ္ဆိုင္ရွစ္ဆိုင္စာေလာက္ရွိပါတယ္။ လမ္းေပၚက လူသန္ႀကီးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။

​ေကာင္​းက်ိဳးမ​ေပး​ေသာ သမီးပ်ိဳ ကောင်းကျိုးမပေးသော သမီးပျိုWhere stories live. Discover now