Son Dava

17: Yüzleşme

Uzun süreden sonra ilk defa tam zamanında çıkan bir bölümle karşınızdayım. Son 3 hafta kaldı. 3 hafta sonra kitap bitecek. Yeni kitapla ilgili açıklamaları da Ocak ayının ortalarında yapmayı planlıyorum. Büyük ihtimalle yarı yıl tatilinin ilk haftasında falan bir açıklama görürsünüz. Onun için beni takip etmeyi unutmayın çünkü duyuruyu oradan yapacağım. Şimdi bölüme geçelim.

Yavuz hemen Aleyna'nın yanına gitti. Yaptığı şeyden dolayı mutluydu. Sonuçta eğer yapmasaydı sevgilisi ölecekti. Fakat aynı zamanda şoktaydı. Bir insanın canına son vermişti. Kerem polisi aradı. Yoldaydılar. Ardından Zeynep'i aradı. Zeynep telefonu açmadı. Bir kez daha denedi, ama gene açmadı.

Aleyna'yı sandalyeye oturttular ve su verdiler. Kız suyu içerek kendine gelmeye başladı. Polis arabasının sesi duyuldu. Birkaç saniye sonra kapı çaldı. Kerem kapıyı açtı. Polisler ifadelerini aldı, artık orası bir olay mahalline dönmüştü. Ofisi kapattılar ve herkesi dışarı aldılar. Aleyna'yı ailesi almaya geldi. Kerem ve Yavuz yakınlardaki parka gidip oturdular. Saat 01.00 olmuştu.

Kerem bir kez daha Zeynep'i aramayı denedi. Bu sefer açtı. "Zeynep. Ne zamandır sana ulaşmaya çalışıyorum, neredesin? Kaç kere aradım?" İlk başta ses gelmedi. Sonra da bir erkek "Yanlış numarayı aradınız." diye cevap verdi. Ve bu sıradan bir erkek değildi. Talha'ydı. Kerem yavaşça Yavuz'a döndü. Sadece dudaklarını oynatarak "Talha." dedi. Kerem hoparlörü açtı.

"Talha. Ne istiyorsun? Zeynep nerede?" Telefondan bir kahkaha sesi geldi. "Benden nefret ettiğin yere gelmeni istiyorum. Gelmezsen Zeynep'i öldürürüm." Kerem ayağa kalktı. "Öldürmediğini nereden bileceğim?" Talha bir kahkaha daha attı. "Bilemeyeceksin. Ama sıkıyorsa gelme." Talha telefonu kapattı.

"Ondan nefret ettiğin yer neresi? Nereye gidiyoruz? Gidiyor muyuz?" Kerem yürümeye başladı. Yavuz onu takip ediyordu. "Gitmeme gibi bir şansımız yok." Karşıdan karşıya geçtiler. Kerem cebinden arabasının anahtarını çıkardı ve kapıların kilidini açtı. Arabanın kapısını açtı. Yavuz da yanına binecekti ki Kerem durmasını söyledi. "İstersen gelmeyebilirsin. Neyle karşılaşacağımızı bilmiyorum. Onun sorunu da benimle. Başına bir şey gelmesini istemem."

"Olmaz. Zeynep senin sevgilin olabilir ama bana da yardım etti sonuçta. Sonuna kadar birlikteyiz. Ne olursa olsun." Kerem başıyla onayladı. Arabaya bindiler ve bir lisenin önünde durdular. Yaz Tatili olduğundan kapalıydı elbette. Kapıya gitmeden Kerem bagajdan iki tane el feneri aldı. Birini de Yavuz'a verdi. Kapıdaki kilit kırılmıştı. "Burada." Yavuz etrafa baktı. "Sence tek başına mı?"

"Başka yanında kim olmasını istersin? Emin ol, sadece o yeter. Yakışıklı ve kaslı bir çocuktu evet, ama bu demek değildi ki beyni yoktu. Pratik zekası yüksektir, tahmin edilemezdir ve inatçıdır. Ayrıca o benim gibi intikamdan hoşlanmayan biri değil. Tam tersine, intikam onun için çok normal bir şeydir. Şu ana kadar intikam alması gereken herkesten intikam aldı. Ben hariç."

"Senden neden intikam almak istiyor ki? Sonuçta o sana, şey yapmadı mı?" Kerem, Yavuz'a döndü. "Sence o suçu kendinde arayan biri mi?" Kerem ve Yavuz içeri girdi. Bina kocamandı. 3 katlıydı. Merdivenlerden çıkmaya başladılar. Kerem nereye gideceğini çok iyi biliyordu. Eski sınıfı 12-G'ye. Olayların patladığı zamana. En üst kata çıktılar. Etraf çok karanlıktı. İki el feneri olmasına rağmen.

Yavaş yavaş koridorun sonuna, 12-E'ye yaklaşıyorlardı. İçeri girdiler. Hiçbir şey yoktu. Yavuz, Kerem'e döndü. "Şimdi ne yapacağız?" Tam o anda hoparlörlerden bir ses geldi. "Demek buraya kadar geldin. Zeynep'e çok önem veriyor olmalısın." Kerem ve Yavuz koridora çıktı. "Her şey başladığı yerde bitsin istiyorum. Ne dersin? Zeynep müdürün odasında. Yerini unutmadın değil mi? 1 dakika içinde ona gitmezsen odadaki bomba patlayacak. Ve Zeynep, bundan sağ çıkabileceğini düşünmüyorum." Kerem'in telefonuna bir mesaj geldi. Mesajla, Kerem şok olmuştu. Yavuz'a döndü. "Sen benden daha hızlısın. Müdürün odası en alt katta, koş! Zeynep'i kurtar, binadan çıkar, polisi ara. Arkandayım. Koş!"