Güneş doğmadı...
Günler geçti minik kız hâla Güneş'in doğmasını bekliyordu, bekledi, bekledi, bekledi ama güneş bi türlü doğmak bilmiyordu.
Minik kız son bi gayretle kıyısına vurduğu adadaki mahzene attı kendini.Herkesten uzakta ve bi başınaydı sanki.
Ara sıra ordan çıkıyor, dolaşıyor, insanlarla konuşmya çalışıyor, yıldızlar edinmeye çalışıyor ama olmuyordu.
Ve tüm bu çabalardan çok yorulan minik kız en sonunda pes etmiş ve kendini tamamen mahzene kapatmıştı.Hatta tüm pencerelere kilitler vurmuş, tahtalarla kapatmış, kapıları kilitlemiş, içeriye tek bir ışık huzmesinin bile girmesine izin vermiyordu.
İnsanlar ve tüm canlılar ruhuna çok uzaktı.Öyle ki minik kızı anlamayan tüm varlıklar ona karşı önyargıdan bi set kurmuşlardı.Oysaki bu seti kuran minik kızın ta kendisiydi.
Minik kızın kaleminden dökülen mısralar:
Ben sana tek kişilik mahzenimi anlattın mı?
Hayır diyeceğini biliyorum
Ama haykırdığımı hatırlıyorum
Anlatmaya başlıyorum
Karanlık bir mahzende yaşıyorum ben.
Tüm ışıklarını kendim kapattığım,
Bütün kapılarını kilitlediğim,
Pencereden anahtarlarını fırlattığım,
Ve bütün pencerelerine beton döktüğüm.
Zifiri bir karanlıkta yaşıyorum ben
Tek başıma ve zifiri karanlıkta...
Peki neden hapsettim kendimi,
Merak ediyor musun?
Çünkü dayandığım dallar kırıldı benim
Tekrar ayağa kalktığımda kırıldı bileklerim
Ve ben diz çökmek istemedim
Kendimi bu mahzene hapsettim
Zifiri kanalık ve yalnızlık dolu bu mahzen
Ve...Hep karanlık ve yalnızlıktan korktum ben
Şimdi korkularımla yaşıyorum
Ama bir türlü alışamıyorum
Çünkü ben yağmuru çok seviyorum
Burda yağmur yok!
Minik kızın dizeleri şimdi de daha tanışmadığı yağmura olan özlemiyle sonlanmıştı..
