~Zor Aşk~

109 - Özgürlük & Hamilelik

Herkese yeniden merhaba! Yeni bir bölümle daha karşınızdayım. 

Vote atmayı yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın!

İyi okumalar!

SINIR 300 VOTE 300 YORUM

BİRKAÇ HAFTA SONRA

Uğur'dan

    Dafne'yi kucağıma çektim.

-"Beni delirtiyorsun farkındasın değil mi?"

diye sordum derin derin nefes alıp verirken.  Kollarını silkeleyerek kurtulmaya çalıştı benden ama bırakmadım.

-"Uğur, bırak!"

diye bağırdı bana.  

-"Dafne, yeter! Sana ne olduğunu anlattım! Üzerinden kaç hafta geçti, yeter!"

Sabrım taşıyordu artık ona karşı. O gece Ekin'in mekanına saldırmışlardı. İşler iyiye gitmiyordu, bir sürü adam ölmüştü. Yetmediği gibi kalanını da biz öldürmüştük. Koskoca mekan toplu mezarlığa dönmüştü. Ekin Bulut'tan dolayı eskisi kadar güçlü değildi. İstese de eskisi gibi olamazdı artık çünkü kaybedecekleri vardı ve şu an başına sardığı belayı da Bulut sayesinde kazanmıştı. 

  Gece üzerimdeki silahı ve kanları görünce Dafne delirmişti. Bir hikaye uydurarak olayı kapatmıştım ama o geceden beri yanına yaklaşmama izin vermiyordu.

-"Ne yeter ya? Gecenin bir yarısı üzerin kan içerisinde geliyorsun. Kaç kişiyi öldürdün? Neden öldürdün? Bunun mantıklı bir açıklamasını yapabilir misin? Neler oluyor ya? Neden her yerde silahlı adamlar var? İstemiyorum anladın mı? İstemiyorum ve seninle burada istemediğim ne varsa yaşıyorum!"

-"Şartlar şu an böyle Dafne. Her zaman her şeye sahip olamazsın."

Bağırmaya başladı.

-"İstediğim tek şey özgürlük!"

-"Özgür olduğun en son seferde ölüyordun! Evden kısa bir süreliğine gitmiştim, ölüyordun!"

Diye ben de bağırdım. Onu biraz sarsmıştım kollarından tutarak. Çenesini  sıkıyordu. "Bu durumlar atlatılana kadar her şey olduğu gibi devam etmek zorunda Dafne."

Onu bırakıp kalktım ve derin bir nefes aldım.

-"Siz hayatıma girmeden önce ne kadar iğrenç olursa olsun en azından kendi hayatım vardı." sesi çok sakindi ama ağlıyordu. Ona döndüm. "Şimdi bütün gün aynı evin aynı odasında bir şeyler yapmaya çalışıyorum! Böyle sanat yapılmaz. Bir şey yapamıyorum. Sadece aptal gibi bu evde oturuyorum!"

-"Bu sonsuza kadar böyle olmayacak Dafne."

-"Umrumda değil. Ben böyle yaşayamam. Bu evin içinde bu şekilde kalmaya devam ettikçe senden nefret edeceğim. O yüzden gidiyorum. İşlerini eğer bir gün toparlarsan ve insan gibi yaşayabileceğimize karar verirsen o zaman beni bulursun. Benden bu kadar."

Yerde gördüğüm bavula tekme atmamla bavul kırıldı ve eşyaları dağıldı. Yanına gidip kollarından tuttum. 

-"Kalbini kırmamak için yeterince uğraştım Dafne. Sanrım anlamamakta ısrarcı olacaksın, o yüzden sana hatırlatmam gerek." 

  üzerindeki kıyafetin eteklerinden tutarak kollarından kolaylıkla çıkarttım ve iki elini tek elimle sıkıca tutup önünde birleştirerek hafifçe dizinin arkasına vurdum ve diz çökmesini sağladım. Ben de onunla birlikte eğilirken tüm gücüyle karşı koymaya çalışıyordu.