Ang mahulog sa sarili mong hukay na 'yong kinatatakutan
Mga bagay o pangyayari na para bang nasa dulo na at sukdulan
Mga isipin na nakakapagod at nakakapagod ng pakinggan
Sa mundong nakabibingi sa kabila ng katahimikan
Ikaw ay nagkukulong sa sariling bisig
sapo ang mga luha mo ng 'yong unan
Nag iisip, nagtataka, napapatanong at natataranta
"Ako pa kaya ay mabubuhay pa sa darating na umaga?"
O muli ay papatayin ako unti unti ng takot ko sa katahimikang tangi kong sandata.
Kung tutuusin ako naman dapat ay manhid na
dahil ako'y ginagamot ng masasakit na salita, masasama nilang gawa, kasuka sukang nakikita
Nalunasan na ang sakit at ang pait
subalit naiwan nila akong manhid at said na said
Sa katotoohanang may pag asa pa SANA na mabuhay ng may hininga
Sa mata ng mga mangmang na ang hangin lamang ang nagdadala ng tinatawag na "buhay" nila
Sa mata ng mga mangmang na ang tanging alam lamang ay mangutya ng buhay ng iba
Sa paulit ulit na pakikipag sapalaran ko sa halakhak nila ay nadudurog ako
Sa paulit ulit na pakikihalubilo ko sa gaya nilang mapagbalatkayo..
Sa paulit ulit at paulit ulit na pagsubok kong makibagay sa huwad na kayo
Ay paulit ulit ko lang nilulubog ang sarili ko sa grasa ng pagiging tao na hindi makatao..
Manhid na ako.
Ano pang pinagkaiba ng huwad sa totoo?
Anong pinagkaiba ng mali at tama sa mundo?
Nabubuhay pa ako.
At sa huling yugto nito,
pinipili ko ang mamuhay ng tama sa mundong napapalibutan ako ng mga tao
na hindi alam ang salitang "makatao"
