عشق الجارحى

الجزء التاسع والعشرين

تانى يوم بيت خديجه بيبقى فيه حركه وكل واحد بيعمل حاجه
الام :خديجه قومى نضفى الصالون
خديجه: ماما حبيبتى انتى عارفه انى ماليش فى الحاجات دى
الام بزعيق :خديجه انا مش فاضيلك قومى نضفى الصالون من غير ولا كلمه
خديجه بزهق :حاضر
احمد بضحك :ياعينى عليكى ياخديجه جاى اليوم اللى اشوفك فيه بتنضفى حاجه
خديجه بغضب: احمد ابعد عن وشى الساعه دى انا مش طايقه حد دلوقتى انا مش عارفه ايه لازمه ده كله والمعسكر اللى فى البيت ده
الام بصوت عالى: احمد انزل هات الحلويات
خديجه :البس ياعم
احمد بغيظ  وبصوت واطى :ماشى يازفته
بسمله: ماما اساعدك فى حاجه
الام بحنان :لا ياحبيبتي انتى العروسه يعنى تقعدى ومتعمليش اى حاجه
خديجه بغضب طفولى :ايه الظلم ده اشمعنا انا
الام: بنت نضفى وانتى ساكته
خديجه :ماشى ما انا بنت البطه السوده
ويظل الجميع يعمل ماطلب منه
وبسمله مبسوطه جدا انها فى وسط عيله طيبه كده وبتحبها وتاج بتلعب وهى مبسوطه من الحركه اللى حوليها
الام :خديجه
خديجه :ربنا ياخد خديجه علشان تستريحوا كل حاجه خديجه خديجه مفيش الا انا
الام :بطلى كلام وروحى طلعى الطقم الصينى من النيش بس اوعى توقعى حاجه
خديجه بذهول: انتى بتكلمى جد ياماما اخيرا هنفتح النيش ده انا فاكره لتصوير بس
الام: خديجه انا مش فاضيلك اسمعى الكلام
خديجه: انتى اتغيرتى اووى ياحجه هان عليكى تفتحى النيش كده عادى ده انا بقالى عشرين سنه وانا بتحايل عليكى اخد مج من النيش وانتى مش راضيه
بسمله بضحك: خديجه خلاص مش قادره
خديجه بغيظ: اضحكى اضحكى ياختى الضحك ببلاش
وتظل خديجه تضايق فى اخواتها وهم يضايقوها الى ان ياتى زياد واهله واحمد
الباب بيخبط بتجرى خديجه تفتح بس قبل ماتوصل للباب بتلاقى حد ماسكها من قفاها ذى الحرامى
خديجه بغضب: ايه يامصطفى التخلف ده
مصطفى: تخلف ماشى ياخديجه انا هاوريكى يعنى ايه تخلف بس بعد ماالناس تمشى ودلوقتى تخشى اوضتك واياك المحك بس كده خارجه
خديجه بغضب طفولى: ايه الرزاله دى
مصطفى :فى ثانيه تكونى فى اوضتك مفهوم
خديجه بغيظ :مفهوم وتمشى تدبدب برجليها ذى العيال الصغيره
بيروح مصطفى يفتح الباب
مصطفى: انا اسف ياجماعه علشان اتاخرت على مافتحت الباب
زياد بابتسامه: مصطفى واحشنى ياراجل
مصطفى :زياد ازيك ياعم
زياد: كويس بس ايه الصدفه دى
مصطفى: ادخلوا بس الاول مش هنتكلم على الباب
بيدخلوا كلهم الصالون
وبيجى والد بسمله ويسلم عليه
زياد باستغراب :انت بقى بتعمل ايه هنا يامصطفى
مصطفى: بسمله بتكون بنت خالتى
زياد باستغراب :صدفه غريبه اوووى
احمد: ايه  يامصطفى مش هتسلم عليا
مصطفى ببرود :ازيك يااحمد
احمد بيحس ان مصطفى زعلان منه
وبعدشويه الجرس بيرن يوسف بيفتح بيلاقى عبدالرحمن وزين
بيدخلوا الصالون
عبدالرحمن :سلام عليكم
الكل: وعليكم السلام
ياسر: اعرفكم ياجماعه بشمهندس عبدالرحمن وده زين اخوه ولاد اخوى
زياد: اتشرفت بيكم
عبدالرحمن: الشرف ليا
بيفضلوا يتكلموا شويه
وبعدين
ام زياد (عبير): امال فين عروسه ابنى عايزه اشوفها
الام :من عنيا هنادى عليها حالا
فى اوضه خديجه
خديجه بغضب: المتخلف ده يقولى ادخلى الاوضه وماشوفكيش خارجه منها ماشى يامصطفى
نهى بضحك :خلاص ياحبيبتي متزعليش
خديجه :نهى انا دلوقتى مش طايقه حد وخصوصا جوزك المتخلف ده
نهى: خديجه مصطفى عارف انك لوخارجتى هتقعدى تكلمى معهم ومش هتسكتى
خديجه ببراءه :انا بتكلم ده انا على طول الناس يقول لماما هى خديجه مبتكلمش ليه
نهى بذهول :ناس مين دول اكيد طرش
بسمله بضحك: بس يابنتى بقى هموت من كتر الضحك
خديجه: مليش دعوه عايزه اخرج اشوفهم بيعملوا ايه كل ده
بسمله :يابنتى اسكتى ده انا العروسه ومش عندى فضول زيك
وقبل ماخديجه ماترد بتدخل الام
الام بحنان: يالا ياحبيبتي علشان تخرجى
بسمله بخجل :هو لازم
الام بضحك: اه لازم مش انتى العروسه يالا خودى صنيه دى دخليها
بسمله بخوف :لا مش هشيل صوانى انا ده انا حاسه انها هتقع منى
خديجه :خلاص هاتى وانا دخلها وانتى تعالى ورايا
نهى بخوف :خديجه بلاش
بس خديجه مستنيتشى رد حد وخدات الصنيه ومشيت وداخلت الصالون
عبير :ماشاء الله قمر ياحبيبى عرفت تختار
زياد بضحك :مش هى دى ياماما دى خديجه اختها
خديجه كانت مكسوفه جدااا
وعنيها جات على مصطفى لاقيتها بتطلع شرار خديجه خرجت فى ثانيه وراحت الاوضه وبسمله دخلت بعدشويه صالون
بسمله بصوت واطى :سلام عليكم
الكل :وعليكم السلام
عبير: بسم الله ماشاء الله تعالى ياحبيبتي اقعدى جنبى
بسمله بتروح تقعد جانبها وهى مكسوفه اوووى
فى اوضه خديجه
خديجه كانت مرعوبه من مصطفى ووشيها متغير
نهى باستغراب :مالك ياخديجه ايه اللى حصل
خديجه :نهى انا خايفه اووى من مصطفى مشوفتيش كان بيبصلى ازاى
نهى: قولتلك بلاش مسمعتيش الكلام
خديجه: اهو اللى حصل بقى ربنا يستر
فى الصالون
ابوزياد (مجدى) :انا يشرفنى يااستاذ ياسر اطلب ايد بنتك بسمله لابنى زياد
ياسر: وانا مش هلاقى احسن من زياد اديلوا بنتى
مجدى خلاص على بركه الله نقراء الفاتحه
ياسر': ماشى معنديش مانع
كلهم بيقروا الفاتحه والكل بيبقى مبسوط جداا
بعد ماقروا الفاتحه
زياد: عمى انا كنت عايز الخطوبه وكتب الكتاب كمان يومين
ياسر: بدرى اووى يابنى
زياد :ولا بدرى ولا حاجه ياعمى لوسمحت وافق
ياسر :بسمله رايك ايه
بسمله بخجل: اللى تشوفه يابابا
ياسر بابتسامه :خلاص على بركه الله
زياد بابتسامه :شكراا ياعمى امال فين خديجه دخلت وخرجت على طول من غير ماتكلم
مصطفى بغيره اخويه :وانت عايز خديجه فى ايه
زياد: خديجه فظيعه والله اكتر مره اضحك كانت امبارح بسببها دمها خفيف اووى
مصطفى :طب ركز انت بس فى اللى معاك وملكش دعوه بخديجه
زياد: ايه ياعم دى اختى الصغيره
مصطفى: هو انا قولت حاجه انا بنبهك بس
عبدالرحمن :خلاص ياجماعه حصل خير
احمد: مصطفى امال فين ولادك مش شايفهم
مصطفى ببرود: مش هنا عند حماتى
احمد :ماشى ربنا يخليهملك
مجدى :طب نستئذان احنا بقى ياجماعه
ياسر :تسئذنوا فين ليسه بدرى
مجدى :معلش بقى مره تانى
ياسر: ماشى
زياد :مع سلامه ياجماعه
الكل :سلام
بعد ما يمشوا
الاب: مبرووك ياحبيبتي
بسمله بخجل :الله يبارك فيك يابابا
عبدالرحمن بحب: مبروك ياقلبى
بسمله :الله يبارك فيك ياعبدالرحمن
بسمله باستغراب: امال مصطفى راح فين
فى اوضه خديجه
مصطفى بيفتح الباب
خديجه اول مابتشوفوا بتروح تستخبى ورا نهى
مصطفى بغضب: اطلعى قدامى حالا
خديجه بخوف: مصطفى خلاص انا اسفه
مصطفى: اسفه دى اعمل بيها ايه انا
نهى :خلاص يامصطفى
مصطفى: نهى اسكتى انتى ياحبيبتي خالينى اربنى المتخلفه اللى واقفه وراكى ديه
وفى لحظه كانت نهى ورا مصطفى وخديجه فى ايده
خديجه بخوف :خلاص يامصطفى مش هعمل كده تانى
مصطفى :طب مفكرتيش فى كده ليه قبل ماتدخلى
خديجه :عيله وغلطت
مصطفى :ماالعيله دى لازم تتعاقب علشان متغلطشى تانى يالا عدى معايا الغلطات اللى انتى عملتيها كده النهارده قايمه تفتحى الباب وانا ميت مره قولت متفتحيش الباب حصل ولا لا
خديجه بخوف :حصل
مصطفى: وكمان الشتيمه اللى انتى قولتيها وغير كده اقولك متخرجيش من باب الاوضه لحد مالناس تمشى وبردوه خرجتى وبتكلمى مع زياد ليه وبتضحكى معاه
خديجه :مصطفى اوعدك مش هعمل كده تانى بس سايبنى
مصطفى: لا والله بسهوله كده
كلهم بيجوا على صوت مصطفى وخديجه
عبدالرحمن :سيبها يامصطفى
مصطفى :عبدالرحمن لوسمحت اسكت انت
عبدالرحمن :مصطفى انا عارف انها غلطت لمى دخلت وكمان لمى اتكلمت مع زياد بس سيبها انت مش شايف هى خايفه ازاى
مصطفى :ماشى انا هسيبها بس مش ناسى اللى هى عملتوا
وبيخرج مصطفى من الاوضه وخديجه بتعبط علشان زعلت مصطفى منها
بسمله بتاخدها فى حضنها
بسمله :بس ياقلبى ماتعيطيش
خديجه بدموع: مصطفى زعلان منى ومش هيكلمنى
بسمله بحنان :لا متخافيش هيكلملك قومى انتى بس كده اغسلى وشك واطلعى صالحيه
خديجه :ماشى
خديجه بتغسل وشها فى الحمام بتاع اوضتها
وهى خارجه بتروح عند عبدالرحمن الاول
خديجه :عبدالرحمن انا اسفه
عبدالرحمن :يعنى انتى عارفه انك غلطانه
خديجه :اه
عبدالرحمن :خلاص انا مش زعلان
خديجه بتحضن عبدالرحمن
خديجه :شكراا ياعبدالرحمن
وبتخرج خديجه لمصطفى بتلاقيه قاعد فى الصاله على الكرسى لوحده
خديجه :مصطفى
مصطفى مبيردش عليها
خديجه بدموع :مصطفى انا اسفه متزعلش منى انا عارفه انى غلطانه
مصطفى مبيستحملش يشوف دموعها
فبيمسح ليها دموعها
مصطفى: بس بقى بطلى عياط
خديجه: لمى تسامحنى الاول
مصطفى :خديجه انتى غلطتى ياحبيبتي لمى دخلتى مع ان انا قولتلك متدخليش يعنى كلامى مالوش لازمه عندك
خديجه بسرعه: لا والله ماكده كان مجرد فضول بس مش قصدى مسمعش كلامك
مصطفى :طب بالنسبه لكلامك مع زياد
خديجه: انت عارف انى مبتكلمش مع ولاد اصلا غير فى نطاق ضيق جدااا بس والله زياد اعتبرتوا ذى اخويا وهو باين عليه انه كويس فتعملت معه بطبيعتى
مصطفى بحنان: انا عارف زياد كويس وعارف اخلاقه ومعنديش شك فيه ولا واحد فى الميه بس برده مينفعش تكلمى كده معاه وهو ليسه شخص غريب عنك
خديجه: خلاص اوعدك انى مش هعمل حاجه تزعلك تانى بس متزعلش انت بقى
مصطفى: خلاص مش زعلان انتى عارفه انى مبقدرش ازعل منك ابدااا
خديجه :ربنا ميحرمنيش منك ابدااا ياحبيبى
مصطفى بحب وهو بيحضنها: ولا منك ياقلبى
خديجه بتنام فى حضن مصطفى
نهى بابتسامه: هى نامت
مصطفى: اه انا هدخلها فى سريرها
نهى: ماشى ياحبيبى
بيدخل مصطفى خديجه اوضتها ويغطيها ويبوس راسها ويخرج
مصطفى: يالا ياجماعه عايزين حاجه انا ماشى
الام :خليك شويه ياحبيبى
مصطفى: معلش ياخالتى مره تانيه  يدوبك  اروح اجيب الولاد واروح
الام :'ماشى ياحبيبى
نهى: سلام ياجماعه
الكل: سلام
عبدالرحمن: يالا يازين احنا كمان
الاب :ايه هو كلكم هتمشوا
عبدالرحمن: الوقت اتاخر ياعمى وماما لوحدها
الام: مجاتشى ليه هى وكوثر وكريم
عبدالرحمن: ماما تعبت شويه ومقدرتش تيجى وكريم طالع عنده شغل فعمتو معرفتش تيجى
الام :ماشى ياحبيبى الف سلامه على ماما
عبدالرحمن: الله يسلمك ياطنط
زين :سلام
الكل: سلام
الكل بيدخل يغير هدموا والاب والام بيدخلوا يناموا
احمد ويوسف بيروح عند بسمله فى الاوضه
بيخبطوا على الباب وبسمله بتسمح ليهم يدخلوا
بسمله :ادخلوا
احمد :الف مبرووك ياقلبى
بسمله: الله يبارك فيك
يوسف :مبرووك ياحبيبتي
بسمله :الله يبارك فيك ياحبيبى
احمد: انا عارف انك الكبيره بس بالنسبالى انتى اختى الصغيره يعنى لواحتاجتى اى حاجه انا موجود ومتتردديش لحظه واحده
بسمله: ربنا يخليك ليا ياحبيبى
احمد :ويخليكى ليا ياقلبى
بسمله :انا مستغربه من اللى حصل بين مصطفى وخديجه جداا
احمد بابتسامه: العلاقه بين مصطفى وخديجه علاقه خاصه جدااا خديجه بتعشق حاجه اسمها مصطفى وبيبقى هيحصلها حاجه لو زعلاته وهو خديجه عنده خط احمر زيها زى حازم وسفيان مبيحبش حد يزعلها ابداا ولا يقولها حاجه بس برده لمى بتعمل تصرف غلط بيقف ليها تعرفى انا كنت بغير من علاقتهم دى اوووى بس لحد مافهمت العلاقه دى واتقبالتها
بسمله: ربنا يخليهم لبعض خديجه طييه اووى بحس انها زى الاطفال شوفت نامت ازاى فى حضنه
يوسف :خديجه دى اطيب حد ممكن تشوفيه فى حياتك بس اى حدبيجى عند كرامتها بتتقلب ١٨٠ درجه وممكن تخسر كل حاجه ومحدش يجرحها فى كرامتها
احمد :يالا كفايه كلام كده ويالا ننام تصبحى على خير يابوسبوس
بسمله :وانت من اهل الخير تصبح على خير ياجو
يوسف :وانت من اهله ياحبيبتي
ويذهبوا جميعا للنوم
عند احمد الجارحى
كان قاعد فى اوضتها وخديجه مش راضيه تروح عن باله
احمد لنفسه: هو انا ليه شاغل نفسى بيها ومش عارف اطلعها من دماغى ليه بحس بنار جوايا لمى بشوفها بتكلم مع زياد ولااسر ولامصطفى وحتى اخواتها وليه قلبى بيدق اووى لمى بشوفها يمكن بحبها لا استحاله انا بحب ريهام وبس واستحاله احب حد تانى غيرها
ويظل احمد طول الليل مش عارف ينام ومش قادر يصدق انه بيحب خديجه ليسه بيكابر مع نفسه
هو الحب كده محدش بيعرف بيجى امتى وليه الشخص ده بالذات
وياتى الصباح وتشرق الشمس على قلوب عرفت خلاص ورسيت على بر وقلوب ليسه تايهه ومش عارف هى عايزه ايه
فى بيت خديجه تستيقظ خديجه من النوم تقوم تصلى وتقرا وردها وتخرج تلاقيهم كلهم قاعدين فى الصاله
خديجه :صباح الخير
الكل: صباح النور
الاب: انتى كويسه ياحبيبتي
خديجه بابتسامه: كويسه يابابا
الام :يالا ياحبيبتي تعالى افطرى قبل ماتروحى الكليه
خديجه: مش عايزه افطر ياماما انا هروح الكليه وهفطر فى الكافتريا
الام باستسلام :ماشى
تدخل خديجه تغير هدومها وتروح الكليه
فى الكليه
خديجه :عامله ايه يانور
نور :تمام ياقلبى
خديجه :مجاتيش امبارح ليه مع زياد واخوكى
نور باستغراب :هما كانوا فين
خديجه: هو انتى متعرفيش ان زياد خطب بسمله اختى
نور: لا مش عارفه هو ده زياد اللى حكتيلى عنه
خديجه: اه هو
نور :محدش قالى ماشى بس لمى اشوف زياد
خديجه: بنت ملكيش دعوه بجوز اختى انتى سامعه
نور :بس ياماما زياد اخويا اصلا وانتى اللى ملكيش دعوه
وقبل ماخديجه ماترد
مازن: خديجه ممكن اتكلم معاكى شويه على انفراد
خديجه: انا اسفه يادكتور بس مش هينفع اتكلم مع حضرتك لوحدنا  لوحاجه مهمه تقدر تقولها ونور واقفه معانا
مازن :خديجه انا اسفه على كل تصرفاتى معاكى واوعدك انى عمرى ماهسببلك مشاكل تانى والمرادى هتبقى اخر مره تشوفنى فيها
خديجه :ليه يادكتور حضرتك معنتش هتدينا
مازن :لا انا مسافر امريكا
خديجه :دكتور مازن لوعلشانى انا خلاص مسامحه حضرتك
مازن بحزن :امى مات ياخديجه كانت هى الوحيده اللى فضلالى هنا معدشى عندى حد هنا انتى الوحيده اللى ممكن كنت اقعد علشانها بس انا عارف انك مش بتحبنى علشان كده انا همشى
خديجه بحزن: هنا احسن من امريكا بكتير صدقنى مش هتبقى مبسوط هناك هنا انت وسط صحابك والناس اللى بيحبوك
مازن: انا ممكن افضل هنا لو انتى ادتينى فرصه وفكرتى تانى فى طلبى
خديجه بتبقى مش عارفه تقول ايه بس مازن بيصعب عليها واول مره تشوفه مكسور كده
خديجه :هاوعدك انى افكر تانى
مازن بفرحه: وانا هستناكى تفكرى ومش هضغط عليكى
بعد ما مازن مابيمشى
نور خديجه :ايه اللى انتى عاملتيه ده
خديجه :مش عارفه يانور اذاكان صح ولا لا بس كل اللى عارفه انه صعب عليا اوووى اول مره احس بضعفوا اووى كده
نور خديجه: متجيش على نفسك علشان حد
خديجه: انا قولتله هفكر يانور يعنى ليسه ماوافقتش
نور :ماشى ياخديجه بس فكرى فى نفسك الاول قبل اى حد تانى
بتروح خديجه بعد ما تخلص محاضراتها
فى بيت خديجه
بسمله :خديجه عايزاكى تيجى معايا نجيب فستان للخطوبه لوكنتى فاضيه
خديجه :انتى هبله يابنتى ايه لوكنتى فاضيه ديه لومش فاضيه افضالك انتى اختى ياهبله
بسمله بحب :ربنا يخليكي ليا ياقلبى
بسمله: بابا لوسمحت انا هخرج انا وخديجه نروح نشترى فستان للخطوبه
الاب :ماشى ياحبيبتي بس خودى احمد معاكم
بسمله: ماشى
خديجه واحمد وبسمله بيلبسوا كلهم
وقبل ماينزلوا بينادى الاب على احمد
الاب :احمد تعالى الاوضه عايزاك فى حاجه
احمد: حاضر
فى الاوضه
الاب :خود يااحمد الفلوس دى وخالى اخواتك يجيبوا اللى هما عايزينوا كله
احمد :ماشى يابابا
بيخرجوا كلهم يروحوا يشتروا
فى المول
بسمله: ايه رايك الموف ولا البينك احلى
خديجه :الموف احلى
بسمله: طب انا هدخل اجربه
خديجه: ماشى
خديجه لاحمد :ايه رايك فى ده
احمد: جميل بس اسود
خديجه :الاسود احلى لون اصلا
احمد :طب ادخلى  قسيه
خديجه: ماشى
بتدخل خديجه تقيس الفستان
بيخرجوا هما الاتنين مع بعض من البروفه
احمد باعجاب: ايه ده فين اخواتى
خديجه: بس يابابا انا طول عمرى قمر
خديجه :الفستان جميل اوووى عليكى يابوسى
بسمله باعجاب واضح :وفستانك تحفه بس مجسم شويه
خديجه: لا جميل عجبانى
بسمله :ماشى
خديجه :وانتى عجابك الفستان ده ولا لا
بسمله :اه عجابنى
بيدخلوا يغيروا الفساتين
احمد بياخد الفساتين وبيروح يحاسب
وبعد مايحاسب هما بيخرجوا
احمد :يالا علشان يوسف مستنى فى الكافتريا علشان هيشترى بدله
بسمله :مش لمى نحاسب الاول
احمد :طب ما انا حاسبت
بسمله بتفتح الشنطه وبطلع فلوس
بسمله: بكام الفستان
احمد بغضب :بسمله لومشلتيش الفلوس دى دلوقتى رجعتيها مكانها هيكون ليا تصرف تانى
بسمله :بس انا متعودتيش حد يدفعلى حاجه
احمد بضيق :من هنا ورايح اتعودى ما انتى مش ماشيه مع سوسن
خديجه: بسمله متكبريش الموضوع انتى اختنا يعنى بابا ملزوم انه يصرف عليكى حتى لومعاكى
بسمله: خلاص يااحمد انا اسفه بس ليسه والله متعودتش على حياتى الجديده
احمد :ماشى يابسمله المره دى هعديها بمزاجى سامعه
بسمله :سامعه يالا بقى علشان منتاخرشى على يوسف 
بيروحوا الكافتريا اللى فى المول بيلاقوا يوسف قاعد
يوسف: اخيرا جايتوا
خديجه: احنا متاخرناش اصلا
يوسف: لا والله
بسمله: انت مجاتشى معانا من الاول ليه
يوسف :كان عندى درس ياختى مش زيكم
بسمله :ربنا معاك ياحبيبى انا عارفه انها سنه صعبه اووى
خديجه: يالا ياجماعه علشان منتاخرش
بيروحوا يشتروا بدل وبيختروا بدل لونها ازرق ذى بعض
وهم خارجين من المول
خديجه: استنوا نسينا حاجه مهمه اووى
احمد: حاجه ايه
خديجه :تاج مجبناش فستان ليها
احمد: اه صحيح ازاى نسينها
بسمله :تاج عندها فساتين كتيير
خديجه :لا مليش دعوه باللى عندها لازم نجيب لها حاجه جديده
خديجه :انا هدخل اجيب فستان ليها واجاى
احمد :استنى خودى فلوس
خديجه :معايا
وبتدخل خديجه تجيب فستان لتاج زى بتاعها بظبط بس على صغير
وبعد ما تيجى خديجه بيروحوا
فى بيت خديجه
الام: يالا فرجونى جبتم ايه
خديجه: اصبرى ياماما ناخد نفسنا حتى
الام: على اساس ان احنا ساكنين فى الدور العشرين وانتى طالعاه ماشى ده احنا فى الدور التالت وكمان طالعين بالاسانسير
خديجه: خلاص انا اسفه ياحاجه ما انا اللى جبتوا لنفسى
بتشوف الام الهدوم ماعدا فستان تاج
الام لخديجه :جايبا اسود ليه يااخره صبرى
خديجه: ايش عارفك ان انا اللى جايبه اسود مايمكن بسمله
الام :لا مش بسمله انا متاكده ان انتى اللى جايبه ده انتى لوتطولى تجيبى فستان فرحك اسود كنتى عملتى كده
خديجه :ومين قالك انى مش هعمل كده
الام: علشان يبقى اخر يوم فى عمرك
خديجه :عنيفه انتى اوووى ياماما
بسمله :فين فستان تاج
خديجه: لا فستان تاج ده محدش هيشوفوا الا على تاج
بعدشويه بيقوموا يغيروا هدومهم
الام: يالا ياولاد علشان تاكلوا
خديجه: ماما انا مش عايزه اكل انا هنام
الام :لا تعالى كلى الاول وبعدين نامى
خديجه: ماما والله ماشايفه قدامى عايزه انام
الام :ماشى
بتدخل خديجه تنام وبتقوم الساعه واحده وكلهم نايمين ماعدا يوسف بيذاكر فى اوضته
بتقوم خديجه تصلى قيام الليل وتقرا قران وبعدين تذاكر لحد الفجر ماياذن بتصحى بسمله
وبتروح على اوضته اخواتها بتلاقى نور الاوضه شغال
بتدخل الاوضه بتلاقى يوسف نايم على المكتب
خديجه :يوسف يايوسف
يوسف بنوم: نعم
خديجه :قوم ياحبيبى صلى الفجر وبعدين نام
يوسف :حاضر
بيقوموا يوسف يتوضا
بتصحى خديجه احمد هو كمان علشان ينزل يصلى
بيقوم من النوم وبيروح هو ويوسف وباباهم يصلوا
فى الجامع وخديجه وبسمله وماماتهم بيصلوا فى البيت
خديجه بتصلى وبتقرا وردها وبعدين تكمل مذاكره
الام بتحط الفطار
الام: يالا الاكل اتحاط
كلهم بيقعدوا ماعدا خديجه
الاب :خديجه يالا علشان تفطرى
خديجه بتخرج من الاوضه وهى لابسه
خديجه: مش هلحق يابابا عندى امتحان كمان نصف ساعه هبقى اكل فى الجامعه يالا سلام ياجماعه
الكل :سلام
بتروح خديجه الكليه
وبتمتحن والنهارده بيبقى عليها محاضرات كتيير جداا وبتخلص العشاء وتروح هلكانه مش قادره وطول النهار ماكلتشى حاجه
خديجه بتخش تغير هدومها واول ما تحط دماغها على السرير بتنام
الام بتخش تناديلها علشان تاكل بتلاقيها نايمه وباين عليها الارهاق مبترضاش تصحيها
تانى يوم
الكل بيبقى مشغول
وخاله خديجه بتجى من اسكندريا
خديجه: ازيك ياخالتوا واحشانى
الخاله :لوكنت واحشاكى كنتى اتصلتى عليا
خديجه: والله مشغوله اووى
خاله: سماح المرادى
ندى: ازيك ياقلبى
خديجه وهى بتحضنها؛ كويسه ياحبيبتي
خديجه :ازيك ياعمر وازاى اسماء
عمر: كويس انتى عامله ايه
خديجه: زى ماانت شايف متبهدله هنا وفى الكليه
عمر: قوليلى مين ده المزعلك ياقمر وانا افرومه
خديجه :خلاص بقى المسامح كريم
خاله :فين بسمله انا نفسى اشوفها
خديجه: يابسمله يابسمله
بسمله :جايه اهو ياخديجه
بيتخرج بسمله من الاوضه يالاسدال علشان كانت بتصلى
بتخرج تلاقى ناس اول مره تشوفهم
الخاله بدموع: انتى بسمله
بسمله: اه انا
خاله بتاخدها فى حضنها :واحشانى اوووى ياقلب خالتو
ندى: ياماما سيبها شويه بقى ليا اسلم عليها
ندى: انا ندى بنت خالتك واللى واقف جانبى ده عمر اخويا
بسمله: ازيك ياندى
ندى: تمام ياقمر
عمر :ازيك يابسمله
بسمله :كويسه الحمد لله
وبعدشويه بيوصل احمد خديجه وبسمله وندى وتاج عند الكوافير
خديجه بتلبس تاج فستان وبتخرج توريهم بعد مالبست هى كمان
بسمله باعجاب: ايه ده نفس فستانك
ندى باعجاب: اكانكم ام وبنتها تاج شبهك اووى يمكن اكتر من بسمله والفساتين تحفه عليكم
خديجه: انا عارفه اصلا ان انا حلوه
ندى: براحه على نفسك ياماما
الكوافيره: العريس وصل ياجماعه
بيدخل زياد ومصطفى وعبدالرحمن
زياد باعجاب لبسمله: ايه القمر ده
بسمله: بجد حلوه
زياد: حلو ايه ده حلو حاجه قليله عليكى
عبدالرحمن :ايه ياعم خف شويا ده احنا واقفين
زياد: واحد بيكلم مراته انت مالك
عبدالرحمن: ليسه مش مراتك
وفى الوقت ده بتنزل خديجه هى وتاج وندا من فوق (الكوافير كذا دور بسمله كانت تحت وتاج خديجه وندى كانوا فوق)
عبدالرحمن بيشوف ندى بيفضل يبص عليها كتيير اوووى ندى كانت جميله
ندى بتاخد بالها من نظرته وبتكسف اوووى
مصطفى اول لمى شاف خديجه نازله بصالها باعجاب بس فجاءه اتحول لغضب
مصطفى بغضب: ايه اللى انتى لابسه ده
خديجه: ايه فستان
مصطفى :ما انا عارف انه زفت مش ملاحظه انه ضيق
خديجه :مش ضيق ولا حاجه كل فساتين السوارى كده
مصطفى :ماليش دعوه مش هتخرجى بالزفت اللى انتى لابسه ده
خديجه بحزن :مصطفى علشان خاطرى اوعدك مش هلبسه تانى بس خالينى احضر بيه الخطوبه النهارده بس
مصطفى باستسلام: ماشى
خديجه بفرحه: ربنا يخليك ليا يااحلى صاصا فى الدنيا
مصطفى: بت بلاش الاسم الزفت ده لهخليكى تغيرى الزفت اللى لابسه ده دلوقتى
خديجه :وعلى ايه الطيب احسن
بيخرجوا كلهم
واحمد اول مابيشوف خديجه قلبه بيدق اوووى ويبص لها باعجاب بس اضيق ان الناس كلها شايفها بالفستان ده وكان نفسه يخودها يخبيها ومحدش يشوفها غيره هو وبس
زياد وبسمله بيركبوا مع احمد ويوسف بيركب معهم 
وخديجه مع مصطفى ونهى واولاده وتاج  وعبدالرحمن وندى واحمد اخو خديجه فى عربيه
بيوصلوا القاعه
الام بدموع :مبرووك ياحبيبتي مبرووك يازياد
بسمله :الله يبارك فيكى ياماما
زياد: الله يبارك فيكى ياطنط
خديجه ماماتها بتشوفها هى وتاج خديجه بتكون هى وتاج حلوين اوووى
الام لخديجه: متقوميش من جانبى خالص النهارده
خديجه: ليه ياماما
الام: انتى مش شايفه نفسك ده انا خايفه عليكى من عيون الناس انتى وتاج الفستان حلو عليكم اووى
خديجه :ماما حبيبتى متخافيش عليا
وبعد شويه بيكتبوا الكتاب
الاب :مبرووك ياحبيبتي مبرووك يازياد
بسمله :الله يبارك فيك يابابا
زياد: الله يبارك فيك ياعمى
الاب: خالى بالك منها واوعى تزعلها ابداا انا بديك حته من قلبى حافظ عليها
زياد بحب :متخافش ياعمى دى فى قلبى قبل عنيا
زياد لبسمله :مبرووك ياقلبى وبيحضنها
بسمله بخجل: الله يبارك فيك
اسر بيجى هو ونور
خديجه: ماليسه بدرى يااستاذ انت وهى
نور: اسر هو اللى ماخرنى
اسر :حقك عليا خديجه اتاخرت فى الشغل
خديجه :ماشى هعديها المرادى
اسر :خديجه هو انا ليسه بحس انك حماتى
خديجه :اوريلك حماتك هتعمل ايه
اسر: ليه المسامح كريم
نور :يالا يابنى نسلم على زياد وبسمله
اسر: تسلمى على مين ياماما هى العروسه بس تهوبى ناحيه زياد ليله امك هتبقى سوده
نور: ليه ده زياد زى اخواكى
اسر: اهو انتى قولتى اهو زى اخوكى يعنى مش اخوكى
بيروح اسر ونور يسلموا على زياد وبسمله
زياد: الف مبرووك زياد
زياد :الله يبارك فيك يااسر
اسر :الف مبرووك ياعروسه
بسمله: الله يبارك فيك
نور: مبرووك ياحبيبتي انا نور صحبه خديجه
بسمله بابتسامه :الله يبارك فيكى عارفكى من كلام خديجه عنك
نور: الف مبروووك يازيزو
زياد: الله يبارك فيكى ياقمر
اسر بغيره :ايه زيزو وايه قمر دى
زياد :ايه ياعم دى اختى
اسر: مليش دعوه ياخويا
زياد بضحك :بتغير منى يااسر
اسر: اه بغير ده انا بغير من اخوها وابوها
زياد :ربنا يخليكم لبعض يارب
بينزل اسر ونور من عند زياد وبسمله
والخطوبه بتبقى جميله جدااا
خديجه وهى ماشيه فى القاعه بتدوخ قبل مع تقع احمد بياخد باله منها وبيشيلها قبل ما تقع على الارض وخديجه بيغمى عليها
مصطفى وعبدالرحمن واحمد ويوسف ماماتها وباباها ونور واسر حتى زياد وبسمله كل الناس بتجرى عليها
مصطفى بيشيل خديجه من مصطفى
مصطفى بقلق :خديجه فوقى انتى فيكى ايه
اسر: ابعدوا ياجماعه عنها خليها تتنفس
انا هخرج اجيب الشنطه من العربيه واكشف عليها
اسر بيروح يجيب الشنطه من العربيه وبيكشف على خديجه وبيديها حقنه تفوقها
مصطفى بخوف :فيها ايه
اسر :اطمن هى بس شكلها تعبت نفسها كالعاده وكمان شكلها مبتاكلش كويس
خديجه بتعب: هو ايه اللى حصل
مصطفى: اغمى عليكى
خديجه: انا اسفه  ليك يازياد انت وبسمله بوظتلكم خطوبتكم
بسمله :ولا يهمك اهم حاجه انتى
خديجه: خلاص ياجماعه كملوا الخطوبه انا بقيت كويسه
مصطفى: اه خديجه معاها حق يالا ياجماعه كملوا الخطوبه
بيكملوا الخطوبه ومصطفى بيطلب اكل لخديجه
مصطفى: اتفضلى اقعدى كلى
خديجه: اكل ازاى وسط الناس دى كلها
مصطفى: خديجه بلا ناس بلا بتاع يالا كلى الناس هتعملى ايه لمى يجرى ليكى حاجه
خديجه باستسلام :ماشى هاكل
بتاكل خديجه وبتاكل تاج وسفيان وحازم معاها
احمد بضحك: انتى ايه اللى عامله فى الفرح ده ده يخربيتك بوظتى البرستيج
خديجه: انت مالك يارزال والله شكلك عايز تاكل
احمد: اه والله عندك حق انا جعان
خديجه: مش هخليك تاكل معانا
احمد :خديجه علشان خاطرى
خديجه: خلاص اقعد
بيقعد احمد ياكل معهم ويوسف واسر ونور
عبدالرحمن: ايه ياجماعه انتم قلبتم القاعه مطعم
خديجه: ايه ياعم جعانين
عبدالرحمن :بالهنا والشفا ياختى
والخطوبه بتخلص والكل مبسوط
وبياخد زياد بسمله وبيخرجوا لوحدهم .

اهو البارت طويل جداااا عامله اكتبه طول اليوم فى الوقت اللى بين الدروس ودلوقتى لمى جيت من الدروس

ياريت كل اللى يقرء الفصل يحط فوت وكومنت حلو زيكم كده
اتمنى البارت يعجبكم
دمتم سالمين ياحلوين
h.m.k.