Bizimkisi Bir Aşk Hikayesi (Tamamlandı)

Bizimkisi Bir Aşk Hikayesi❤10🖤

Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayalım...

Depremde ölen insanlar için ve hastanede olanlar için bol bol dua edin.

Osmanla odaya geçtiğimizde millet yine kendi içinde konuşmalara başlamıştı. Osman Canın yanına otururken bende Cansunun yanına oturdum. Aniden koltuğun sallanmaya başlamasıyla Cansuya baktım. Oda bana bakıyordu. Koltuğu onun salladığını sanmıştım ancak Cansu sallamıyordu. Saniyeler içinde sarsıntı artınca aniden oda içinde bağırmalar başladı.

"Deprem. Çıkmayın dışarı dolabın yanına ya da masaların yanına oturun. " Osmanın bağırması ile korku içinde bana yakın olan masanın hemen yanına attım kendimi. Korku yüzünden dizlerim titrerken gözlerimi kapatıp dua etmeye başladım. Kalbim duracak kadar hızlı atıyordu. Duyulan büyük gürültü ile kafamı kaldırdım. Ses evin dışından geliyordu. Anlaşılan evlerden biri yıkılmıştı. Saniyeler süren deprem bana yıllarca sürmüş gibi geldi.

"Yaren yürü. " deprem durunca Osman herkesi tek tek toplayıp kapının önüne götürdü. Son dakikada montumu ve vestiyerin üstündeki anahtarı aldım. En sona ben kalınca dış kapıyı kapatıp hemen doğalgaz sayacının yanına gelip kapattım. İki bina yandaki yıkılmış binaya baktım. Feryatlar çığlıklar etrafta duyuluyordu.

"Çakmak yakmayın. Olabildiğince uzaklaşın gaz kaçağı olabilir. " sesimi herkes duysun diye bağırmaya başladım. Yıkılmış eve doğru koştum. Bir çok kişi ailelerini alıp yıkılan evden uzaklaştı. Benim gibi bir kaç kişide yıkılmış evin önüne geldi. "Bastığınız yerlere dikkat edin. Yüzüyde sesini duyduğunuz kişileri çıkarın. Gerisine karışmayın. " bağıran insanlardan sesim zor bela duyulmuştu.

"Yaren sen annemlerin yanına geç. " endişeli Osmanı umursamadan dikkatli adımlarla enkazın etrafında dolandım.

"Sesimi duyan var mı?"o kadar gürültü var ki enkazın altından ses gelsede duyamıyorum. Sinirle dönüp etraftaki insanlara bağırdım. "Susun artık sesleri duyamıyoruz. " sesimi duyan insanlar el birliği ile diğerlerini susturdu. Ağlayan insanlarda sessizce ağlıyordu. "Sesimi duyan var mı?" Bu defa küçük bir kızın anne diye ağladığını duydum.
"Burda biri var yardıma gelin. " sesin geldiği yere gidince dizlerim titredi. Küçük kız anne diye ağlıyordu çünkü annesi kızının üstüne kendini kalkan olarak atmıştı. Yanıma gelen iki erkekle üstlerindeki duvarları kaldırdık. Kadının cansız bedenini küçük kızın üstünden çektim. Yinede emin olmak için nabzına baktım ancak nabız yoktu. Kadının kafası düşen kolonun altında kaldığı için sadece boynu açıktaydı. Adamlardan biri kızı alıp enkazdan uzaklaştı. Annesini daha fazla o şekilde görmemeli. Akan göz yaşlarımı silip kadının yanından uzaklaştım. Kadını ordan kurtarmak için profesyonel yardım gerekli.

"Enkaz alanından uzaklaşın hemen. " gelen uyarı ile uzaklaştım. Profesyonel yardım çoktan gelmişti. Feryat eden insanlardan uzaklaşıp biraz ilerde kaldırımda oturan Beyhan abla ve kızlara doğru ilerledim. Ellerim ölen kadının kanına bulanmıştı. Vücudum desen zangır zangır titriyordu. Konuşanlardan duyduğum kadarıyla bir kaç ev daha yıkılmış buraya yakın olan. Gerçek yüzüme çarpmıştı. Amcamlar. Cebimdeki telefonu çıkarıp amcamı aradım. Telefonuna ulaşılmıyordu. Titreyen ayaklarım beni taşımadı ve kaldırıma çöktüm. Hemen rehbere girip Kaanı aradım. Anında telefon düşmüştü. Üçüncü çalışta açınca azda olsa rahatladım.

"Lütfen bana iyiyiz de. " diyip hıçkırdım. Anında göz yaşlarım akmıştı. Kaanında sesi en az benimki kadar endişeliydi.

"İyiyiz çok şükür siz iyi misiniz?" Derin bir nefes aldım. Belki bir dakika bile sürmeyen deprem ömrümden ömür götürmüştü. Telefonumdan ses gelince ekrana baktım. Şarzım bitmişti. En azından iyi olduklarını biliyorum.