SOLUK

• ABİM (+18) •

BEGÜM'DEN;

Kapıyı açtığımda karşımda Serkan abimi gördüm.Abimi...En ihtiyaç duyduğum dönemlerde beni yalnız bırakıyordu.Atalay abim bile yanıma gelmemişti.Abilerim beni hiç sevmiyordu ve ben buna adım kadar emindim.

Gözlerine baktığımda o da bana bakıyordu.Niye şefkatli şefkatli bakıyordu?Niye çırpınan kalbime umut veriyordu?Niye sanki beni gerçekten özlemiş gibi bakıyordu?

Tolga evde olmadığından onu içeri almak istemiyordum.Korkuyordum.Ya bana zarar verirse.Ya bebeğime zarar verirse.Gözlerim dolduğunda hızlıca kapıyı kapatmaya çalıştım ancak o ayağını kapının arasına koyup kapatmamı engelledi.

Ağzımdan istemsizce bir
çığlık döküldüğünde korkudan ağlamaya başlamıştım. "Yapma!Bize zarar verme lütfen!"

"Begüm.Size zarar vermeyeceğim.Dinle beni."Kapıyı ittirerek açtığında korkuyla geriye doğru koştum.Niye açmıştım ki kapıyı.Suyuna gitmeliydim.Belki o zaman zarar vermezdi. "Abi..Kahve yapacağım otur."dedim titreyen sesimle.

Korkudan kalbim yerinden çıkacaktı.Mutfağa doğru gidip telefonumla Tolga'yı aramaktı planım.Ama abim beni kolumdan tutup gitmemi engelleyince tüm planlarım suya düştü. "Benden bu kadar mı korkuyorsun?" Sesi titremişti. "K-Korkmuyorum." Ellerim korumak istercesine göbeğimdeydi. "Korkuyorsun."

"Niye geldin?" Sertçe onu ittirdim. "Benden aldıkların yetmiyor mu sana?Niye beni rahat bırakmıyorsun?" Ellerimi sakinleştirmek ister gibi bana uzattığında geri çekildim. "Ben senin abinim."

"Ben niye öyle hissetmiyorum o zaman?Ben ağladığımda,birileri tarafından zarar gördüğümde neredeydin?Üniversitede bana yapılan o zorbalıkları ağlayarak sana anlattığımda ne yaptın?Hatırlasana ne yapmıştın!?Ben senin bekçin değilim demedin mi bana?"

Gözyaşlarım istemsizce süzülürken koltuğa oturdu ve başını ellerinin arasına aldı. "Aldığın nefesi bile takip ediyorum ben senin."

"Belki Melisa'nın olabilir.Ama benim değil.Sen beni hiç sevmedin ki.
Abi...sen kimseyi sevemezsin ki.Bırak Melisa'yı.Beni kendinden koruyamıyorsun bari onu koru."

"Sus.Sus artık."diyip omuzları sallana sallana ağlamaya başladığında ne yapacağımı şaşırmıştım.O,O ağlıyordu..
Yıllardır dağ gibi olan o kadar korktuğum abim karşımda koltuğa çökmüş ağlıyordu. "Ağlamasana."diyip yanaklarımdan istemsizce dökülen yaşlarımı sildim.

"Ağlama dedim sana.."diyip yanına çöktüm ve ben de ağlamaya başladım.Nefret ediyordum ondan.Şimdi niye nefretimin üstüne su döküyordu ki.Bana bunu neden yapıyordu.

"Her gece üstünü örtüp saatlerce seni izlerdim.Gündüzleri gösteremediğim sevgiyi sen uyuduğun zaman çok rahat bir şekilde gösterebiliyordum.Ta ki..O adamla evlenene kadar."

"Abi-.."

"Anlatmama izin ver."dediğinde hafifçe kafamı salladım."Yere oturma."diyip koltuğu gösterdiğinde yerden kalkmak için sehpaya uzandım.Birinden destek almadan yerden kalkamıyordum çünkü bebeğimiz çok büyümüştü.

"Gel."diyip elini uzattığında kalkmam için yardım etmek istiyordu.Eline elimi yavaşça bıraktığımda içimden gelen ağlama isteğimi bastırmaya çalıştım.Abilerimi çok seviyordum.Onlar bana bir adım atsa ben onlara on adım atardım.Bana destek olsalardı eğer,belki içimde bir yerler bu kadar canımı yakmazdı.