13 reasons why - dramione

2

2

Als de tape eindigt valt Hermelien sneller in slaap dan ze had verwacht. Haar eigen vermoeidheid is haar de baas geworden. Het moment dat haar ogen dichtvallen is tevens wel hetzelfde moment waarop een nacht vol verschrikkelijke nachtmerries begint. Al haar dromen draaien om de tape die ze zojuist heeft gehoord en de beelddenker dat ze is komen de scenario's telkens opnieuw voor. Het is drie uur s' nachts als Hermelien wakker schrikt van haar nachtmerrie. Ze probeert het beeld van zich af te zetten, maar het lukt niet. Elke keer als ze haar ogen sluit ziet ze voor zich hoe Draco gemarteld wordt met Crucio door zijn eigen vader. Ze slikt enkele opkomende tranen weg, het lukt niet. Het idee maakt haar gek. De tape maakt haar nog gekker. En haar nieuwsgierigheid naar de rest maakt haar gestoord. Aan de ene kant wil ze geen woord meer horen. Ze wil Draco niet over zijn eigen dood horen praten, ze wil niet weten wat ze heeft gedaan om terecht te komen op de tapes. Aan de andere kant zit Hermelien vol met nieuwsgierigheid: wat gaat ze allemaal te weten komen door de tapes? Wie hebben er meegeholpen aan Draco zijn beslissing? Het zijn antwoorden waar ze maar op één manier achter kan komen. Hetgeen wat haar twijfels pas echt de baas is, is dat ze weet dat ze het Draco verplicht is om alles te luisteren. Woord voor woord. Met dat idee pakt ze de volgende tape.

"Welkom bij tape 2: oftewel, de tweede reden dat ik mijn leven beëindigd heb."

Hermelien trekt de oortjes uit haar oren. De tape gooit ze verder op haar bed, zo ver mogelijk van haar vandaan. Ze kan dit niet. Tranen rollen over haar wangen. Het is haar veel te confronterend dat Draco over zijn eigen dood praat. Ze wil helemaal niet dat hij dood is, ze wil dat hij tijdelijk verdwenen is en zo snel mogelijk weer terugkomt. Ze wil dat alles tussen hun weer zo wordt als zoals eerder – sterker nog ze wil van de daken kunnen schreeuwen dat hun twee daten. Dan raakt het lugubere idee haar dat dat waarschijnlijk nooit zou kunnen. Draco is weg. Dood, volgens hemzelf.

Hermelien trekt de dekens strak over haar heen, ze knijpt haar ogen dicht en probeert haar slaap te hervatten.

**

Een week vliegt voorbij. Hermelien probeert het normale leven weer op te pakken. De hele week door probeert ze elke les netjes te volgen, maar ook probeert ze weer daadwerkelijk te leren en de stof bij te houden. Ze focust zich zo in haar schoolwerk dat het soms haast lijkt alsof ze alle ellende eventjes kan vergeten. Ze weet dat het niet gezond is, maar het helpt. Heel af en toe. Soms heeft ze de hoop dat ze er wel weer bovenop komt, dat ze er vrede mee kan sluiten. Alleen de uitzonderlijke momenten van hoop worden al snel gevolgd door de gedachte aan de tapes. De hele week heeft ze geprobeerd ze te negeren. Ze stelt het uit. Ze weet dat ze het moet luisteren. Al is het niet voor haar zelf, ze is het Draco verontschuldigd. Stel ze is niet de laatste van de tapes, ze moet ervoor zorgen dat Draco zijn verhaal bij iedereen terecht komt.

Het is die gedachte die haar na een week gestoord maakt. Zodra Hermelien haar avondeten op heeft verlaat ze de Grote Zaal. Ze voelt de nieuwsgierige blikken van Ron en Harry haar volgen. Wat ze niet weet is de woorden die ze daarna tegen elkaar uitspreken. De blikken die ze met elkaar uitwisselen. "Ik denk dat Hermelien aan de beurt is," had Harry verontrust tegen Ron gezegd. "Dan gaat de hel nu pas echt losbarsten," was de sombere reactie van de jongen.

Als Hermelien de leerlingenkamer bereikt loopt ze met hetzelfde vlugge tempo door naar de slaapzaal. Tot haar grote irritatie zit Belinda Broom hier ook al. Hermelien zucht en pakt snel haar spul bijeen, ze zoekt wel een andere plek.

Zogezegd, zo gedaan. Het duurt nog geen kwartier voordat Hermelien aan het meer is gaan zitten. Ze rilt een beetje van de kou maar weet dat dit de perfecte plek is. Zoveel van haar en Draco is hier ontstaan. Zoveel eerste momenten waren hier. Hermelien denkt terug aan het eerste moment dat zij en Draco hier waren.