Accidentally Kissing a Monster

Chapter 8: Demand

A/N: 

Merry Christmas po sa inyong lahat!!
on with the chaps lovelies :3

(Lance POV)

"WHERE do you think your going?" iyon ng tanong sa'kin ng boses nang bigla na lang akong lumihis ng lalakaran.

Malay ko ba na bigla na lang magpapakita sa harapan ko si Lance. Ang akala ko talaga matatakasan ko ang isang 'to ngayong araw pero katulad na nga lang inaasahan ko para talaga itong isang buhay na bangungot para sa'kin.

"Sa classroom bakit?" taas-kilay na sagot ko sa kanya.

Himala na lang sa himala na hindi ko nakita ang mga buntot ng kasama ngayon.

"Where is my lunch?"

"Bakit may patago ka?" asar na balik niya dito.

"Patago? What's that?"

I just rolled my eyes at him, "Look, we are poor, kahit na na-offend pa kita kahapon or what, hindi nawawala ang katotohanan na hindi namin magpakain ng ibang tao dahil sakto lang ang budget for this month. Hindi ko kayang mag-aksaya nga panahon sa'yo Lance, kaya bakit hindi mo na lang ako tantanan?"

Nilagpasan ko siya, para lang pigilan niya ko. "Give me what I want or you will regret this,"

"Not everyone will cather on your whims, Villarama, kaya tigilan mo na ko."

"Ganyan ba talaga kayo kababaw na mahihirap? Hindi mo man lang magawa ang gusto ko."

"Bakit ko naman gagawin kung ano man ang gusto mo? Hindi tayo magkaibigan, just leave me alone."

"You will regret this,"

"Try me then, kahit na kailan hindi ako natatakot sa'yo Villarama."

I saw disappointment on his eyes, pero hindi ko 'yon pinansin. Just how petty can he get? Isa pa sa yaman nito bakit kailangan pa nitong magpaluto sa Nanay ko?

Hindi ko rin maintindihan kung bakit niya ako kinakausap pa. As far as I can remember he doesn't like other people. Kung may nagtatangka man na makipaglapit dito he can immediately get rid of them.

Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan niyang lumapit pa sa'kin.

Tinapunan lang niya ko ng tingin bago niya ko tuluyan na iniwan. Kung ano man ang gulo na ibibigay nito sa'kin ay hindi ko aatrasan 'yon.

NATAPOS ang buong araw na 'ni anino ni Lance ay hindi ko na nakita kung tutuusin ito na dapat an gmangyari pagkatapos ng indidente na 'yon. Ayaw ko na rin na maalala pa ang lahat lalo na kung tungkol 'yon sa lalaking 'yon.

Sa pagkarinig ko ng bell, ay tuluyan nang tumimo sa isip ko na wala nang kahit na anong gulo pa ang mangyayari sa'kin ngayon araw.

Buti na lang din dahil napapagod na rin akong makisalamuha sa mga 'to.

They were all different, lalo na sa mundong kinalakhan ko. Hindi ko alam kung paano kikilos sa harapan nila, o makikisalamuha sa mga kagaya nila.

Iyon ang nasa isip ko nang tuluyan na kong makalabas ng campus.

"Salamat Manong," paalam ko sa bus driver na sinuklian lang din ako ng tango.

Dumiretso na ko sa bahay, sa maliit na eskinita kung saan nandoon ang maliit naming barong-barong.

Sa ngayon ay naghihigpit kami ng sinturon dahil na irn sa kagustuhan ng Kuya niya na makalipat kami ng bahay bago matapos ang taon.