Zawgyi
စီးက်လာတဲ့မၽက္ရည္ေတြကပါးျပင္ေပၚမွာအဆတ္မျပတ္စီးဆင္းသြားသည္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္႐ႈိက္သံေလးေတြပါထြက္လာေတာ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုအတင္းဖိကိုက္ထားလိုက္သည္။
ဟင့္အင္း မငိုခ်င္ဘူး။ဒါပင္မဲ့လည္းအရမ္းဝမ္းနည္းေနတာ။အရမ္းကိုနာက်င္ေနတာ။ႏွလံုးသားကိုဆြဲညစ္လိုက္သလိုပဲ။ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ဒူးေတြလည္းမခိုင္ေတာ့ဘူး။သူကိုကိုယ္ကမပိုင္မွန္းသိပါတယ္။ဒါပင္မဲ့လည္းဒီလိုပံုေတြျမင္ရင္ေတာ့လံုးဝကိုမခံစားႏိုင္ဘူး။မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးေလးလံတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ေရကန္စီသာျပန္သြားေတာ့သည္။
တစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းေနရတဲ့ေျခလွမ္းေတြကအသက္မဲ့စြာ။ငိုထါးတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုအျခားလူေတြသတိမထားမိေအာင္လက္ေတြနဲ႔ပြတ္ပစ္လိုက္ၿပီးပါးေပၚကမ်က္ရည္ေတြကိုပါလက္ခံုျဖင့္သုတ္ၿပီးဖယ္႐ွားလိုက္သည္။
ေရကန္စီျပန္ေရာက္ေတာ့အျခားလူေတြကဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနၿပီးယြန္းကေတာ့ထိုင္ခံုေလးတစ္ခံုမွာထိုင္ေနသည္။ခ်ယ္ဝန္ကိုျမင္တာနဲ႔ခ်ယ္ဝန္ဆီေျပးလာၿပီး
"ခ်ယ္ဝန္..."
ယြန္းေျပာမဲ့စကားေတြဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲခ်ယ္ဝန္ကိုသာၾကည့္ေနသည္။ခ်ယ္ဝန္မွာမ်က္လံုးေတြကလည္းရဲလို႔။မ်က္ႏွာကလည္းေသြးမ႐ွိေတာ့သလို႔ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႏွင့္။
"ခ်ယ္ဝန္ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လားဘာေတြျဖစ္လာတာလဲေနမေကာင္းလို႔လား"
ယြန္းေျပာတဲ့စကားေတြကိုခ်ယ္ဝန္ျပန္မေျဖခ်င္။ေျဖဖို႔အားေတြလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး။ဒါပင္မဲ့လည္းျပနိမေျဖရင္ယြန္းပိုျပီးစိတ္ပူႏိုင္တယ္မွတ္လား။
"မဟုတ္ပါဘူးဟ ေနေကာင္းပါတယ္"
႐ွိသမ်ွအားေတြအကုန္လံုးကိုစုၿပီးေျပာလိုက္ရသည္။
"ဒါဆိုဘာလို႔ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ေတြဖစ္ေနတာလဲ"
"ငါ ဟိုဟာေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ"
"ခ်ယ္ဝန္ျပန္ေရာက္ၿပီလား ထယ္ေဟ်ာင္းေရာမေတြ႔ခဲ့ဘူးလား"
ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနရင္းနဲ႔ခ်ယ္ဝန္ကိုေတြ႔ေတာ့အြန္မီကလွမ္းေမးသည္။ယြန္းကလည္းခ်ယ္ဝန္သိမ့္ေနမေကာင္းဘူးဆိုတာကိုသိ၍
YOU ARE READING
My lover bestfriend
Teen Fictionသူကတော့ကျွန်မကိုသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုသဘောထားပင်မဲ့ကျွန်မကတော့သူ့ကို....သူငယ်ချင်းထက်ပိုနေမိပြီ သူကေတာ့ကြၽန္မကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုသေဘာထားပင္မဲ့ကြၽန္မကေတာ့သူ႕ကို....သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုေနမိၿပီ
