Zawgyi
"ခ်ယ္ဝန္ သက္သာလား"
"အြန္းသက္သာပါတယ္"
ေန႔လည္ ေရာက္ေတာ့မွခ်ယ္ဝန္တစ္ေယာက္အိပ္ယာႏိုးသည္။အဖ်ားလည္းက်သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းလူကေတာ့နည္းနည္းႏုန္းေနတုန္းပင္။ယြန္းဂီကကုတင္ေဘးကခံုေလးမွာဆန္ျပဳတ္ပန္ကန္ေလးလာခ်ရင္း
"စားလိုက္အုန္းအား႐ွိသြားေအာင္ မနက္ကထယ္ေဟ်ာင္းေတာင္လာသြားေသးတယ္ နင္အိပ္ေနလို႔ျပန္သြားတာ"
"ဟက္ သူကသတိေတာ့ရေသးတယ္ေပါ့"
ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ရယ္မိသား။မေန႔ကျဖင့္တစ္ခ်က္ကေလးမွလွည့္မၾကည့္ပဲသူ႔ဟာမနဲ႔ျဖစ္ပ်က္ေနၿပီးေတာ့။အနမ္းမိုးေတြၾကဲေနတာမ်ားမိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔။ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာေတာင္သူ့ကိုအခုထိခ်စ္ေနမိတုန္းပဲ။ဟူးး။စိတ္ထဲမွာေတာ့အခုထိဟာတာတာႀကီးပင္။ဘာကိုမွမလုပ္ခ်င္ေသးတာ။ကိုယ္ကပဲအရမ္းပ်င္းတစ္ေနတာလား။ေဘးနားကဆန္ျပဳတ္ေတာင္ခပ္မေသာက္ခ်င္တာ။
ယြန္းဂီကေတာ့သူခြံ့မယ္ဆိုၿပီးကုတင္ေဘးမွာတင္ပလြဲလာထိုင္သည္။ကိုယ္ကလဲကေလးမဟုတ္ေတာ့ဒီလိုမ်ိဳးေကြၽးတာေတာ့မစားခ်င္။ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္စားမယ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီးအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
"ခ်ယ္ဝန္!!!"
ဆန္ျပဳတ္စားမလို႔လက္လွမ္းတုန္းအခ်ိန္တြင္ၾကားလိုက္ရေသာအသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္လက္ေတြေတာင္ေလထဲမွတြန္႔ခနဲရပ္သြားရသည္။ခနၾကာေတာ့အခန္းတံခါးကိုဗုန္းခနဲဖြင့္ၿပီးဗုန္းစားႀကီးေရာက္ျခလာတဲ့အြန္မီနဲ႔ယြန္း။
"ဟင္ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"နင္ကေနမေကာင္းလို႔ဆိုဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ"
ေရာက္ေရာက္ျခင္းႏွာဖူးေတြကိုစမ္းလိုက္၊လက္ေတြကိုစမ္းလိုက္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္လံုးျပာယာေတြကိုခက္ေနသည္။ကိုယ္ခပ္ဖြဖြေလးရယ္မိသည္။
"ဟင္း ငါကသက္သာေနပါၿပီဟ"
"ဟုတ္လို႔လား ငါတို႔ကစိတ္ပူေနတာ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ယြန္းကိုေမးေတာ့လည္းခ်ယ္ဝန္႔ကိုေမးၾကည့္တဲ့"
YOU ARE READING
My lover bestfriend
Teen Fictionသူကတော့ကျွန်မကိုသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုသဘောထားပင်မဲ့ကျွန်မကတော့သူ့ကို....သူငယ်ချင်းထက်ပိုနေမိပြီ သူကေတာ့ကြၽန္မကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုသေဘာထားပင္မဲ့ကြၽန္မကေတာ့သူ႕ကို....သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုေနမိၿပီ
