sevmenin kolay olmadığı kadar vazgeçmenin de kolay olmadığını biliyoruz. hatta çoğunlukla "ölsem de unutamam" diyen kişiler görüyoruz, tanıyoruz belki bizzat o kişiler biz oluyoruz. çok sıradan gelebilir fakat kimse vazgeçilmez değildir, bunu severken anlayamazsınız.
bir ilişki bittiğinde ilk ay ondam nefret edersiniz, 2-3 ay sonra sadece güzel anıları hatırlamaya başlar ve o güzel anıları özlersiniz, aslında onu özlediğinizi düşünseniz de aklınızda ve kalbinizde olanlar güzel anılar olur, onu değil onun sizi seviş şeklini sevmiş olursunuz. arada çok fark var..
vazgeçme evresine gelicek olursak bana sorarsanız uzaktan uzağa severek vazgeçemezsiniz. çabalayın, sürekli gururunuzu ayaklar altına alın, ona yazın, ağlayın bunlar kötü şeyler değil bunlar sizi aslında ondan kopartıcak şeyler. eğer gerçekten seviyorsa zaten gitmezdi ama çabaladığınızda yine seviyorsa döner merak etmeyin. sevmiyorsa sürekli dalga konusu olursunuz, umursanmazsınız ve bu zamanla size yaşadığınız kötü anıları hatırlatır. işte tam o an dersiniz ki kendinize; "iyi de, ben onu sevmemişim ki, yaşadığımız güzel anıları sevmişim."
bunu dedikten belki haftalar belki aylar sonra soğumaya başlayacaksınız. size yaşattığı şeyleri ufacık şeyde düşüneceksiniz. mesela kendimden örnek vermek istiyorum; ben her kusmamda iyi anılarımızı aklıma getirmiştim, içimden çıkarcasına kusmuştum.. acı çekerken yaşattığı kötü şeyleri düşünüp ondan nefret de ettim, ama unutmayın ki nefret ve sevgi arasında zaten incecik bir çizgi var. bizim ettiğimiz nefretin içinde iğrenme duygusu olmalı ve kısa tutmalıyız. ona olan nefretimiz uzun sürerse, işte o zaman ayvayı yeriz.
ve son olarak aylar sonra kendi kendinize belki müzik dinlerken, belki dizi izlerken hatırlayacaksınız ki; ölüler çok pis kokar, siz de zihninizde ve kalbinizde o kokuyu kaldıramayacak kadar bitirirsiniz, işte o zaman aynada kendinize bakın ve sizi zehirleyen o oku kalbinizden çıkardığınız için gurur duyun benliğiniz ile.
