The O'Neill Twins

• 73 •

POV Maeve

Met een klap valt de voordeur van ons ouderlijk huis dicht. Alles is zorgvuldig uitgezocht, bewaard of weggegooid. Het waren slopende dagen, vooral emotioneel. Maar we kunnen terug kijken op een tijdperk die we nu liefdevol samen afsluiten.

Als Hailey de sleutel terug door de brievenbus gooit, voor de makelaar, schieten de tranen in mijn ogen.

"Wel erg definitief zo," mompel ik en Hailey trekt me in een knuffel. "Ja," zucht ze en ik voel hoe een traan over mijn wang dwarrelt. "We gaan er het beste van maken oké?" Stel ik voor en Hailey knikt. "Het gaat goed komen met ons, dat weet ik honderd procent zeker," zegt ze terwijl ze me loslaat en aankijkt.

"Succes dadelijk he," zegt Hailey terwijl ze in haar auto stapt. "Dankjewel, ik laat wel weten hoe het is gegaan," zeg ik en ze knikt. "Fijn, ik zie je morgen dan weer ja?" Vraagt ze. "Ja, tot morgen," glimlach ik naar haar. "Tot morgen Maeve," en met die woorden gooit ze de autodeur dicht en start ze de motor.

Met een diepe zucht plof ik achter mijn stuur, ik kijk hoe laat het is en zie dat ik nog veel te vroeg ben. Ik heb met Austin op het strand afgesproken, waar we alles even gaan uitpraten en goed uit elkaar gaan. Ik zie er erg tegenop, maar ik snap ook wel dat Austin het goed wilt afsluiten, we zijn natuurlijk met een vervelende ruzie uit elkaar gegaan.

Als ik uiteindelijk mijn auto de parkeerplaats oprij, zie ik Austin al in het zand zitten. Zonder dat ik het doorheb, krullen mijn lippen in een kleine glimlach als ik hem zo zie zitten.

"Hey," zeg ik zachtjes terwijl ik naast hem in het zand plof. Als ik hem aankijk, zie ik dat zijn ogen rood zijn, hij heeft gehuild.

"Hoi," mompelt hij schor terwijl hij zijn neus ophaalt. "Hoe gaat het?" Vraag ik terwijl ik een traan die nog op zijn wang zat weg veeg. "Kut," mompelt hij en ik zucht.

"Kan ik je ergens mee helpen?" Vraag ik voorzichtig en hij schud zijn hoofd. "Vanaf woensdag vertrek ik naar een afkickkliniek, als je wilt mag je in onze oude kamer slapen, of heb je al een slaapplek?" Vraagt hij. "Hoe dat zo ineens naar een afkickkliniek?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Ik heb hulp gevraagd aan mijn pa, die zei dat hij mij niet goed kon helpen, behalve betalen voor een afkickkliniek," zegt hij en ik knik. "Fijn dat je zelf nu ook inziet dat het niet meer zo langer kan, ik ben trots op je Aus," glimlach ik klein naar hem.

"Hoe gaat het nu met jou?" Hij kijkt me onderzoekend aan met zijn blauwe ogen. "Nog steeds een emotioneel wrak," grinnik ik terwijl ik een steentje richting de zee gooi.

"Maar alles is nu geregeld, alleen moet het huis nog verkocht worden. Eindelijk weer een beetje rust, lief van je aanbod over de kamer maar ik heb geregeld met de academie dat ik vervroegd in mijn kamer ga, aangezien de hele situatie nu," zeg ik en hij knikt. "Ik ben trots op je Maeve, hoe je alles maar regelt en doet. Je had gelijk, ik eiste teveel energie van je op. Terwijl ik helemaal niets terug aan je gaf, het spijt me echt dat ik zo'n klootzak voor je ben geweest," zucht hij diep.

Ik kijk naar de horizon, die langzaam roze kleurt door de zonsondergang. Ik besluit nog niet op Austin te reageren, dus zitten we in stilte naast elkaar, allebei kijkend naar de zonsondergang.

"Weet je Aus, ik hou nog steeds van je. Ik zal altijd een zwak voor je blijven hebben, echt waar. Maar het gaat gewoon niet meer, ik kan het niet meer. Ik gun je al het geluk van de wereld, en ik hoop dat je iemand vindt die je wel kan helpen met je problemen. Want zoals ik al tegen je zei aan het begin van onze relatie, ik ben echt niet de juiste persoon om je te helpen met het verwerken van je verdriet. Ik hoop dat je helemaal afkickt en het plezier weer in het leven gaat zien, dat verdien je Aus," ik kijk hem aan met betraande ogen.

"Ik zal ook voor altijd zielsveel van je houden Maeve," hij veegt een pluk haar achter mijn oren en ik slik even. Ik kan zijn warme adem haast voelen, zo dichtbij is zijn gezicht. Als hij zijn lippen op die van mij plaatst, zoen ik uit reflex terug, maar al snel trek ik mezelf terug.

"Ik kan dit niet, ik wil je geen valse hoop geven," fluister ik terwijl ik hem aankijk. "Sorry," zucht hij en ik schud mijn hoofd. "Het is al goed Aus," en met die woorden sta ik op.

"We zouden, ongeacht welke situatie, het vroeg of laat het uiteindelijk uitmaken, denk je niet?" vraagt hij zonder op te kijken. Ik slik even en kijk naar het hulpeloze hoopje jongen wat nog op de grond zit. "Ik denk het wel ja," mompel ik terug.

Hij pauzeert even om een steentje in het water te gooien, waarna hij zijn keel schraapt.

"Maar ondanks dat, heb ik zo intens veel van je gehouden, en zal ik dat nog steeds blijven doen Maeve," zijn stem klinkt schor en gebroken, wat ervoor zorgt dat er tranen in mijn ogen ontstaan.

"Ik weet het, ik hou ook van jou," langzaam draai ik me om, ik kan het niet opbrengen om hier nog langer te zijn. Het doet me allemaal zoveel pijn, en ik wil niet nu verkeerde beslissingen voor ons beide maken. Met grote passen loop ik van het strand af, met iedere stap hoop ik dat Austin mijn naam roept en ik terug naar hem kan rennen, zodat hij mij weer veilig in zijn armen kan sluiten.

Snel kijk ik om, maar Austin zit nog steeds in dezelfde positie. Ondertussen rollen de tranen alweer over mijn wangen, is dit de juiste beslissing geweest? En de komende beslissing, sta ik daar nog wel volledig achter?

Het enige antwoord op mijn vragen is de tijd, de tijd zal het mij en iedereen om mij heen leren.

Heey! Ik ben alweer bezig met het opzetten van een nieuw boek 😂 Ik zal eerst It's Just A Game afschrijven, en dan zal ik beginnen met het publiceren van de hoofdstukken van het nieuwe boek. Alleen ik kan dus echt niet kiezen tussen twee covers die ik heb gemaakt, daarom wil ik om jullie hulp vragen! Help me out (: