Het Indianen Meisje

14. Pijn!

POV Auqui

Raaaa! Rot meid! Ik krijg je wel! Wie denkt ze wel niet dat ze is? Ze heeft me gewoon in mijn buik gestoken! Hoe durft ze!
Ze beschermde haar zelf! Ja I don't care! Ze is nog maar een kind! Hoe kan ze mij dan overwinnen!
Je bent helemaal niet zo goed. Ach hou toch op! Ik? Ik ben geweldig dat weet jij ook wel!
Weet je volgens mij maakt het jou niks uit dat je probeert je geweten het zwijgen op te leggen! Nee inderdaad het maakt me niets uit! I don't care! Dus zwijg!
Je gaat hier spijt van krijgen! Laat me gewoon oké? Mijn buik doet al genoeg pijn!
'Auqui! Auqui! Auqui!' 'Stooooop!' schreeuw ik en ik doe mijn ogen open. En ik kijk in de boze ogen van mijn vader. 'Waar zat je met je gedachten?' 'Bij m'n gedachten.' mompel ik. 'Kom we gaan verder!' Ik kreun, verder betekent langer niet eten, langer niet slapen, meer pijn en nog drie dagen te paard met mijn wond. Ik zucht als mijn vader zijn hand uitsteekt en gebaart dat ik moet opschieten. Met veel moeite werk ik me omhoog, de hand van mijn vader negerend. Als ik sta klap ik bijna dubbel van de pijn en kreun. Mijn vader vindt het natuurlijk weer nodig om een opmerking te maken 'Auqui gedraag je als een indiaan, weet je nog? Nooit aan anderen laten zien dat je pijn hebt!' 'Jaha!' 'Jaha wie?' JAHA, PAP!' 'Precies en nou je paard op!' Oh ik kan er dus zo niet tegen als mensen mij de les lezen! Als het mijn vader niet was geweest lag híj́ nu op de grond te kreunen van pijn.

Ik stap met veel pijn en moeite op en geef het paard de sporen, ik heb echt het gevoel dat als er nu geen geïmproviseerd 'verband' om mijn buik heen heen zat dat mijn organen er al uit lagen. Maar de indiaan die bij ons alles van wonden af weet zei dat als ik straks meteen word geholpen als we bij ons dorp zijn het wel weer goed komt met veel, veel revalidatie. Ja dahag! Ik ben niet gek! Nog een probleem: als ik niks kan kan ik ook niet jagen en dat betekent dat ik brandnetelsoep mag gaan eten. Bah! Het is voor mietjes en veel te gewoon. Eigenlijk vind je het vooral vervelend om ze te plukken en ben je bang dat je vingers kapot gaan door de haartjes. Ja fijn bedankt voor de bijdrage! Stom geweten! IJdeltuit! Ach schei toch uit! Zeg jij! 'STOP!' 10 hoofden draaien zich naar mij om, kak dat zei ik hard op! Eigen schuld! Negeren, negeren, negeren, nege... hee hij is weg! yes!

Ik roep naar mijn vader 'Pap? Hoe gaan we die meid terugpakken?' 'Oh laat dat maar aan mij over!' 'Papa, dit ga je niet alleen doen, als ik dit niet doe dan lachen ze me in het dorp allemaal uit! Dan krijg ik nooit het respect dat een waardig opperhoofdszoon zou moeten krijgen.' Ja want doordat mijn vader met een stomme blanke slaaf ofwel mijn moeder mij heeft gekregen, dat noemen ze mesties, krijg ik niet altijd het respect dat ik verdien. En volgens mij heb ik vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ik dus echt geweldig ben. Maar goed ik mag er wel wezen met mijn prachtige groene ogen en ravenzwarte haren met een beetje een oranje gloed, bij de meisjes doet het het tenminste wel goed. Mijn vader haalt me weer uit mijn gedachten 'Is goed, we wachten totdat jij beter bent en dan pakken we haar zo terug dat ze uiteindelijk zou wensen dat ze niet geboren was...'

================================

Hi!

Hier een nieuw kort hoofdstukje vanuit een ander POV, hoe bevalt het?
Ik mag Auqui trouwens echt niet, hoe zien julllie hem?
Up to the next chapter!
Stem!
Reageer!
Thx!

~boekenwormenlezers~