Best Friend(COMPLETED)

Chapter 7

MABILIS na lumipas ang araw at ngayon ay kaarawan na ni Monnette.Kaya excited na siyang bumangon at pinaliguan ang sarili.Ngumingiti-ngiti siya habang pumipili ng susuotin na damit.

Simpleng color gray off shoulder above the knee dress lang and suot niya na may desenyong mga pulang rosas at pinaresan niya ito kulay gray rin na dalawang pulgada lang ang taas na heels.At inilugay lang niya ang kanyang straight hair niya.

Kaya tiningnan naman niya ang sarili salamin.'Perfect' sabi niya sa sarili.Kaya rini-view niya muna ang phone niya kung may mensahe galing sa parents niya o kahit na ano basta mula sa parents niya,pero wala siyang nakitang kahit na anong bati sa kanya.Kaya bigla na lamang siyang nalungkot,ano ba naman yan imbis na ang mga magulang niya ang inaasahan niyang unang babati sa kanya.

Kaya bagsak balikat siyang lumabas mula sa kwarto niya.Pagkalabas naman niya sa kwarto nakasalubong niya naman ang kaibigan,pero tiningnan lang siya nito at nginitian tsaka nilampasan siya nito.

'Whoah!!that was intense,bakit ba ganito silang lahat ngayon?!nakakainis naman....ito na yata ang pinakamalungkot kong kaarawan,pati best friend niya nakalimutan na rin...' sabi niya sa sarili.

Kaya nasa kalagitnaan palang siya sa paglalakad pababa sa hagdanan ng bigla nalang siyang tinawag ni Ate Lucy.

"Avren,kumain ka nalang mag-isa nauna na kasing kumain si Nathan...nauna na rin siyamg pumunta sa school,tapos ikaw nalang daw ang gumamit ng sasakyan kasi susunduin daw siya ni Lennon!!"kaagad na sabi sa kanya ng mayordoma.

Malakas siyang napabuntog hininga at naglakad,ngunit imbis na maglakad papuntang kusina upang mag-agahan ay dumritso na siya sa garahe.Kasi talagang wal siyang ganang kumain nitong mga karaang araw.Pagpinilit niya naman ang sarili,sinusuka niya naman kaagad yun...kaya dibale nalang.

Mabilis siyang pumasok sa sasakyan niya at binuhay ang makina at pinaharurot iyon ng takbo,narinig niyang tinawang siya ni Ate Lucy kasi hindi pa daw siya kumakain,pero hindi siya nakinig at  mas lalo pa niyang binilisan ang pagmamaneho.

Bakit ba ganito ang araw niya ngayon?bakit parang walag pakialam sa kanya lahat ng tao ngayon?nakakainis naman oh!kung kailan kaarawan niya,doon pa talaga nging malamig ang pakikitungo ng mga tao nito sa kanya.

Sa sobrang daming iniisip niya,hindi niya namalayan na may isang butil na pala ng luha  ang tumulo mula sa kanyang mga mata hanggang sa naging sunod-sunod na ang pagtulo nito,dahilan upang manlabo ang kanyang paningin.At mabilis niya iyong tinuyo at tamang tama naman nakarating na siya ng skwela.

Nagpakawala siya ng malalim na buntog hininga at pinakalma muna ang sarili bago lumabas ng kotse.

Naglalakad siya ngayon mag-isa at nakatanga lang,wala siyang pakialam sa mga taong masa paligid niya at mga  taong nakabungguan niya,yung iba nagrereklamo ang iba naman ay nagagalit,pero patuloy pa rin siya sa paglalakad hanggang sa may isang matigas na bulto siyang nabunggo dahilan upang umikot ang paningin niya at muntik na siyang matumba,ngunit salamat naman sa diyos dahil nasalo siya nito at hinawakan ang kanyang beywang.

Tumingin siya sa nakabunggoan and then she frozewhen she saw his handsome face,hindi niya maigalaw ang baba niya,dahil hindi niya alam kungano ang sasabihin.They just keep on staring each other in a minuite,hanggang sa nagising siya sa katotohanan at mabilis siyamg bumalikwas at tumikhim tapos inayos niya ang sarili at ang damit na nagusot.

The man smiled to her."heyy miss!!sa susunod mag-ingat ka na paglalakad,tingnan mo tuloy muntik kanang malaglag buti nalang at nasalo kita kundi baka tuluyan ka na ngang nalaglag sayang naman kung masugatan ang makinis at maputi mong balat."ngumingiti -ngiting sabi sa kanya ng ekstrangherong lalaking naka bunggoan niya.