Yeni Okul

Ölüme Yaklaşmışken...

Karşımda öylece duruyordu.Ben tam kapıyı kapatacakken:

-Dışarı gel 2 dk konuşalım gidicem,dedi.Arkadan Seray:

-Kim geldi Esin? diye sordu.Ben:

-Bir arkadaşım diyip dışarı çıktım ve:

-Ne istiyorsun Kaan? dedim.Kaan'da bir kaç saniye bana bakıp:

-Seni istiyorum.Tekrar birlikte olalım istiyorum.Eski günlere dönelim, mutlu olalım istyorum,dedi.Çok kötü görünüyordu.Ama yapcak birşeyim yoktu.Ben de:

-Bunlar eskide kaldı.Sen bana yalan söyledin ve Aydınla beni ayırmaya çalıştın.Artık böyle birşey olmıyacak.Beni unut,bizi unut dedm ve arkamı dönüp tam gidiyordum kiiii gözlerim karardı.Tek duyduğum şey '' Hayır sen de ben istiyorsun'' du.Gözlerim yavaş yavaş açılmaya başladı.Tam açtığımda arabadaydım.Ellerim ve ayaklarım bağlanmış bir vaziyette sadece:

-Nerdeyim ben? diye bildim sadece.Kaan:

-İkimizin aşk yuvasına gidiyoruz,dedi.Bir an telaş yaptım ve:

-Yaa seni sevmiyorum anlasana! Seni ben hiç sevmemiştim.Sırf sen üzülme diyeydi herşey,dedim.Ama  Kaan delirmiş gibiydi, sadece gülüyordu.Ve bir an :

-Yalan söylüyorsun! Yalan söylüyorsun! diye bağırmaya başladı.Direksiyon kontrolünü kaybetmeye başladı.Çok korkuyordum,Aydın'ı kızları bir daha göremiyeceğim diye.Kaan'ı sakinleştirmek için:

-Tamam sakin ol Kaan.Sen beni hala seviyorsun deme? diye sordum.En azından Kaan biraz sakinleşmişti.Ve gülümsiyerek:

-Her şeyden çok! dedi.Ben de biraz aklımı  kullanarak:

-Madem seviyorsun, insan hiç sevdiğini bağlar mı? diyince aniden arabayı sağa çekip:

-Doğru söylüyorsun! dedi ve arabadan indi.Ellerimi ve ayaklarımı çözdü.Tam kendi koltuğuna geçerken kapıyı açtım ve arkama bakmadan koştum.Keşke korkumu yenip bakabilseydim.Tek bildiğim 3 şey vardı.1.'si korna sesi, 2.'si yuvarlanmam  3.'sü ise gözlerimin kararmasıydı.Arada gözlerim açılıyordu ama her şey bulanık sadece sesler duyuyordum.'' Ameliyathaneyi hazırlayın!'' '' Kanaması var acil!'' nolduğunu bilmiyordum.Şimdi ise sadece tek gerçeğim Aydınımlaydım.Onun yanındaydım.Belki rüya içindeydim.Ama rüya olsada onu son kez göre bilmiştim.Artık içim rahattı.Belki de bu Aydın'ı son görüşümdü, rüya da olsa...Uyanmak istiyordum.Ama yapamıyordum.Yoksa bu sonum muydu?Yoksa yeni bir başlangıç mıydı? Bilemiyordum.Daha sonra gözlerimi yarımladım.Bir yanımda sevdiğim çocuk duruyordu diğer yanımda ise ailemden daha çok yakın her gün birlikte olduğum kişiler duyuyordu.Benim ilk lafım:

-Aşkım olmuştu belki de.Ama hepsi başıma toplanmış.Sadece dua ediyorlardı.Daha sonra hemşirenin geldiğini ve:

-Odayı boşaltın,hastanın dinlenmesi gerek dediğini duydum.Zaten daha sonra derin bir uykuya dalmıştım.Bir daha gözlerimi açtığımda bu sefer her şey netti.Başımda Aydın uyuya kalmış bir vaziyetteydi.Sadece onu izledim.Yeniden doğuşumu belki de sonsuzumu...Aydın uyanmış ve bana dönüp:

-Aşkım iyi misin? Seni bir an kaybettim diye o kadar çok korkmuştum kii!! dedi.Susmıyacağını biliyordum bu yüzden:

-Şimdi yanındayım ya gerisi önemli değil dedim ve gülümsedim.Aydın:

-Sana noldu aşkım? Nasıl araba çarptı? ve kızlara bir arkadaşım geldi diyip nereye gittin? diye sormaya başladı.Ona şuan olanları anlatamazdım.Anlatsam Kaan'ı öldüreceğini biliyordum.Bu yüzden:

-Aşkım şu an ben  yanındayım.Bunları eve gidince konuşuruz diyerek konuyu kapattım.Ona sarılabilmeyi o kadar çok özlemiştim ki ama sarılamıyordum.Çünkü ameliyattan sadece 2-3 gün geçmişti.Ben dayanamıyıp:

-Aşkım ben çıkmak istiyorum artık ,dedim.Aydın'da:

-Sabırsız asqm benim, bugün taburcu olcan merak etme,dedi.Ben de br ohh çekip rahatladım.Bir kaç saat sonra doktor beni taburcu etti ve kızlarla Aydın beni eve getirdiler.Aydın'ı görseniz o kadar çok kormuştu kii! Ne yapacağını bilemiyordu artık.Ben uzanmış bir vaziyetteydim ki Kapı çaldı.Hizmetçi kapıyı açtı ve bana doğru gelerek :

-Küçük Hanım size çiçek yollamış biri diyince biraz telaşlanmıştım işin doğrusu.Çiçeği elime aldım ve notu içimden okumaya başladım:

-...........................................