Capturing Mine

Chapter 32: I See

Diane's POV

Nalilito man ay niyakap ko siya pabalik at hinimas-himas ang likod. Ano na naman kaya ang problema niya? Pagpasok ko, mura niya ang unang salita na narinig ko, at saka, bakit ba siya umiiyak?

“Beb, okay ka lang? Anong nangyari sa'yo?” tanong ko.

Humiwalay naman ito sa akin at tumingin sa mga mata ko. Gusto kong pagtawanan ang hitsura niya kaso baka magalit siya. Umiiyak na nga siya, aasarin ko pa? Kawawa naman, baka lalong magwala. Pfft!

“Hey, ano ka na? Na-miss mo ba ako?” natatawang tanong ko rito pero nawala ang mga ngiti sa labi ko nang lumayo ito at parang galit na umupo sa single seater couch.

Ano na naman? Wala akong ginagawa ahhh! Ano bang problema niya? You know what, this gay is losing his sanity. Look, I am not doing anything wrong but as you can see, he's the one who loves to pick up something that we could argue on.

“Ang gwapo mo sana, ang drama mo lang,” I said before I follow him.

“Beb, what's wrong?” I sit on the arm of the chair he is into and wrap my arm on his shoulders.

“Hey.” I tried shaking him to make him look up to my face but he's ignoring me.

Ito lang ang masasabi ko, ang arte niya. Hindi ko nga alam kung bakit nag-e-effort akong suyuin siya kahit na hindi ko rin naman alam kung ano ba ang kasalanan ko sa kaniya. Duh? Kadarating ko lang at gabi na, mag-iinarte na naman siya?

“You know what, you go home. Maaga pa tayo bukas,” sabi ko at saka tumayo.

I am about to walk away from him when he pulled my hand and I ended up sitting on his lap. Nagulat ako sa ginawa niya. Tatayo na sana ulit ako nang bigla niya akong yakapin dahilan kung bakit mas naging magulo ang laman ng isipan ko. Sumiksik ito sa dibdib ko habang mahigpit na nakayakap sa waist ko. Niyakap ko naman ulit siya pabalik kaya lang, hindi ko kayang pigilan ang bibig ko.

“I know that I have a big, irresistible boobies but you should have warn me first or the next time you feel like feeling it para hindi naman ako nagugulat.”

I don't know what has gotten into me to say that but I just wanna laugh to what is happening. I don't like seeing any of my friends or family sad. Wow, I am really growing mature.

He moved away from my breasts after I said that. I give him a smile but he remained straight-faced while staring at me. I got intimidated by the way he looked at me that made me want to get on my feet away from him. Hindi ko nga lang magawa-gawang umalis sa lap niya kasi nakayakap pa rin siya sa waist ko.

“You made me worry again,” he seriously stated. “I told you not to make me worry.”

“What? Ano ba ang ginawa ko?”

“Your text messages!”

Natigilan naman ako sa sinabi niya. Those messages, I sent it 'cause I really need his help, not the way he's thinking though. Si Cara naman kasi eh.

“Akala ko kung napaano ka na. I am losing my mind in here, do you know that? You should be clear by sending some of your messages, papatayin mo sa kaba ang makare-receive ng texts mo eh.”

Hindi siya sumisigaw pero puno ng diin ang bawat salita na lumalabas sa bibig niya. Mukha pa rin siyang naiiyak na hindi ko malaman, basta, ang alam ko, sobrang nag-aalala siya. Hindi ko naman sinasadyang ma-misinterpret niya to something too much ang mga messages kong iyon, I just need him to respond quick kaya nga lang ay mukhang busy siya hanggang sa na low battery na ang phone ko sa kahihintay sa response niya. Sasabihin ko rin naman sana kung nasaan ako kaso, 'yun nga, namatay na ang phone ko. We don't usually do texting, we use phone calls and if ever one of us sent a text message, we know that it's urgent or something important. Dati-rati naman kasi ay tatawagan niya ako pabalik o kaya naman ay sasagutin ang mga tawag ko pero kanina, wala.