İntikam Yemini

Bölüm 2 ^Büyüdüğüm Ev^

-ŞİMDİKİ ZAMAN-

Kapının ziline bastım. Sonra derin bir nefes alıp beklemeye başladım. Keşke Faruk ya da Melis yanımda olsaydı. Kapı açılınca tanımadığım bir kadın kapıyı açınca şaşırdım.

Kadın:"Buyrun kimi aramıştınız?" 

Ada:"Erhan beye bakmıştım ben evde mi kendisi?"

Kadın:"İçeride buyurun" deyip kenara çekildi. Babam annemden sonra tekrar mı evlenmişti yoksa? Sanmam babam yapmaz bunu. Valizimi alıp içeri girdim. Kadın bi bana bi elimde ki valize baktı ama birşey demedi. Valizi kapının kenarına koydum. 

Doğup büyüdüğüm ev yabancı gibi gelmişti bian bana. Salonun nerede olduğunu bildiğim halde gidemiyordum. Kadın bilmediğimi düşünüp "Burdan" deyip salonu işaret ederek önümden yürüdü.

Sonra babamın sesini duydum. "Asiye hanım kim gelmiş?" diye sordu. Kapının orada durdum beni görmüyordu arkası dönük gazete okuyordu.

Adının Asiye olduğunu öğrendiğim kadın"Erhan bey bu genç bayan sizinle görüşmek istiyormuş" deyince babam gazeteden kafasını kaldırıp bana baktı. 

Saçları hatırladığımdan beri biraz daha beyazlamış bunun nedeni kederden mi yoksa yıllardan anlamadım. Ama bana ilk önce baktı sonra gazeteyi yavasca yanında ki sehpanın üstüne koydu ve "Ada sen misin?" dedi. 

Sanki emin olmak istiyor gibiydi. O ana kadar gözlerimin dolduğunu fark etmemiştim. Ağzımı açtığımda daha fazla gözyaşlarımı tutamadım ve "Baba" dedim ve sarılmak için bir adım ona doğru ilerledim. Oda bunu bekliyormuş gibi bianda ayağa fırlayıp aramızdaki mesafeyi kapattı ve bana sarıldı.

Onlarsız geçirdiğim yıllarda da onları özleyerek resimlerine bakarak çok ağlamıştım ama bu çok farklıydı. Babamın o tanıdık ve güven veren kokusu daha fazla ağlamam sebep oldu ve birbirimize sarılıp hıçkırarak ağladık. Orada ne kadar o durumda durduk bilmiyorum ama babam benden ayrılıp arkama doğru baktı bende arkamı döndüğümde Ardayı gördüm. Kocaman delikanlı olmuştu. 

Babam:"Arda bak ablan geldi" dedi.

Bende Arda'ya sarılmak için bir adım ilerleyip kollarımı açıp "Ufaklık" dedim. Arda birşey demedi ilk babama sonra bana baktı. Bian bana kızgın olduğunu düşündüm. 

Arda:"Ben artık ufaklık değilim"

Ada:"Haklısın görmeyeli kocaman adam olmuşsun"

Arda:"Evet uzun zaman oldu. Yani bizi bırakıp gideli"

Babam:"Ardaa"

Arda:"Yalan mı bizi terk edip gitmedi mi?"

Ada:"Haklı ama bu sizi sevmediğimden değil inan bana. Sizden uzak olduğum hergün sizi çok özledim"

Arda:"Niye gittin o zaman?"

Ada:"Arda gitmem gerekiyordu ama artık buradayım önemli olan bu değil mi? Bana sarılmayacak mısın?"

Arda:"Ben sana çok kızgınım"

Ada:"Biliyorum ama sen benim tek kardeşimsin ufaklık hepte öyle kalacak" dedim. Arda gelip bana sarıldı ve "Ablaa" dedi.

Bian için beni hiç affetmeyecek sandım. Ama kardeş işte görür görmez dayanamıyor insan..

Arda:"Abla" 

Ada:"Efendim ufaklık"

Arda:"Neden şimdi?"

Ada:"Bende tam olarak bilmiyorum Arda. Aslında bir zamanı yoktu sadece kendimi anca hazır hissedebildim"

Arda:"Neye?"

Ada:"Arda bunlar büyük meseleler o yüzden sen bunları düşünme"

Arda:"Ben küçük değilim artık"

Ada:"EVet biliyorum ama benim hala küçük kardeşimsin o yüzden böyle meselelerle benim ilgilenmem lazım ama sana söz veriyorum bütün bunlar bittiğinde sana herşeyi anlatacağım"

Arda:"Ne bitince ne oluyor?"

Ada:"Arda ben tamamen gelmedim yine gitmem gerekiyor"

Arda:"Yani bizi yine mi terk edeceksin?"

Ada:"Bu son söz veriyorum sana sonra hep birlikte mutlu olacağız"

Arda:"Ama eksik olacağız"

Ada:"Evet ama ben sizi bir daha bırakmayacağım söz veriyorum"

Arda:"Baba sen birşey söylemeyecek misin?"

Babam:"Arda ablan ne diyorsa doğrudur o herşey daha iyi olsun diye uğraşıyor"

Arda:"Nasıl ya?"

Ada:"Söz geri geldiğimde sana herşeyi anlatacağım ama şimdi sen bana bunca zaman ne yaptığını anlatmalısın"

Arda:"Annem izin vermez ki ablamın gitmesine"

Babam:"Annene söylemeyeceğiz Arda"

Ada:"Annem nerde ki hastanede mi hala?"

Arda:"Hayır yukarıda odada"

Ada:"Yukarıda mı?"

Arda:"Evet geçen sene eve gelebilecek kadar iyi oldu. Tabi asiye abla hem anneme hem de ev işleri için yanımızda o olmasa babamla ben tek başımıza idare edemezdik"

Ada:"Annem yukarıda mı şimdi?"

Babam:"Evet ama seni görmeye hazır mı bilmiyoruz Ada. Ayrıca tekrar gideceğini düşünürsek belkide görmemesi daha iyi olabilir"

Ada:"Ama onu çok özledim"

Arda:"Oda seni çok özledi"

Babam:"Ada kızım ablanın ölümü hepimiz için zordu ama annen için daha zordu. Çünkü aynı anda iki kızını kaybetmiş gibi hissetti. Ablanın gidip başında ağlayabileceği bir mezarlığı vardı ama sen farklıydın annen şimdi seni görürse ve yarın sen tekrar gidersen onu tekrar toparlayamayız"

Ada:"Haklısın baba"

Arda:"Ne zaman gideceksin?"

Ada:"Yarın akşam"

Arda:"Bu kadar erken mi?"

Ada:"Bende böyle olsun istemiyorum ama bian önce bitmesi için ne kadar erken gidersem o kadar erken biter"

Arda:"Şimdi anlatmayacaksın dimi?"

Ada:"Hayır ama sen bana neler yaptığını anlatabilirsin sonuçta sabaha kadar vaktimiz var"