Winged Passion

Κεφάλαιο 3ο - Λευκό δερμάτινο εξώφυλλο [2]

Κεφάλαιο Τρίτο [συνέχεια]

"Σ-στη γωνία με τα βιβλία ψυχολογίας"
Ο λαιμός μου ξερός, τα πόδια μου παγωμένα, τα λόγια αυτά βρήκαν με μεγάλη δυσκολία από το στόμα μου.

Δεν ήξερα γιατί είχα αγχωθεί τόσο πολύ. Ένιωθα λες και με είχαν πιάσει στα πράσα, λες και είχα πραγματικά κλέψει εκείνο το βιβλίο.

"Δεν υπάρχει πουθενά στο σύστημα."

"Και στην τελική δεν μοιάζει καν για βιβλίο εννοώ δες, είναι κενό."

Μετακίνησε το βιβλίο προς το μέρος μου και σε δευτερόλεπτα ξεκίνησε να το ξεφυλλίζει. Τα μάτια μου γούρλωσαν απότομα αντικρίζοντας εκείνες τις λευκές άδειες σελίδες, το εσωτερικό του βιβλίου ήταν στα αλήθεια κενό! Οι παλάμες των χεριών μου ξεκίνησαν να τρέμουν, μπορούσα να νιώσω σταγονίδια φόβου να κυλούν αργά πάνω στο μέτωπό μου, αυτό δεν μπορούσε να είναι αλήθεια.

Η τσάντα έπεσε αμέσως από την ανοιχτή παλάμη μου και εγώ, το άρπαξα γρήγορα από τα χέρια της μοιάζοντας με αρπακτικό που είχε εντοπίσει την λεία του. Ήταν πράγματι άδειο, έμοιαζε σαν ένα απλό λευκό τετράδιο σημειώσεων, μόνο ο αριθμός των σελίδων ηταν τυπωμένος στις άκρες.

"Ε-εγώ.."τραύλισα προσπαθώντας να βρω τα λόγια μου κάτι που στάθηκε ιδιαίτερα ανώφελο καθώς, καμία λέξη δεν κατάφερε τελικά να "ξεφύγει" από μεριάς μου. Το σώμα μου είχε κοκαλώσει και η λευκή επιδερμίδα μου, μου έδινε επιτυχημένα την όψη ενός αγάλματος.

"Μπορείς να το πάρεις αν το θέλεις υποθέτω. Δεν είναι ιδιοκτησία του Πανεπιστημίου, μοιάζει περισσότερο με κάποιο κακό αστείο."

Απομάκρυνε ότι είχα δανειστεί από κοντά της πλησιάζοντάς τα προς το μέρος μου πάνω στην επιφάνεια εργασίας και χωρίς να δηλώσει τίποτα περισσότερο, άρχισε να εξυπηρετεί τους υπόλοιπους φοιτητές που περίμεναν υπομονετικά στην ουρά.

Κάποιο κακό αστείο, φυσικά.. ναι αυτό ήταν!

Μα όχι.

Όσο και αν σιχαινόμουν να το παραδεχτώ κάτι δεν πήγαινε όντως καλά με εκείνο το βιβλίο. Πίστευα σε αυτό που είδα, στα μάτια μου, πίστευα στην θύμηση του εαυτού μου να διαβάζει εκείνα τα μαύρα καλλιτεχνικά γράμματα στο εσωτερικό του, δεν ήταν αλλη μία πλάνη του μυαλού μου!

Περιττό να πω πως ήμουν στα όρια της απόλυτης φρίκης.

Το χρόνιο άσθμα μου εμφανίστηκε, οι ανάσες μου έγιναν κοφτές, εκείνες οι τερατόμορφες φάτσες στο βάθος της αίθουσας είχαν αρχίσει να γελάνε με την παρουσία μου.

Απεγνωσμένη, άρπαξα γρήγορα όλα τα βιβλία και την πεσμένη μου τσάντα και βγήκα τρέχοντας από την βιβλιοθήκη του τρόμου.

Δεν ήξερα για πόση ώρα έτρεχα, πόσους αθώους περαστικούς είχα προσπεράσει, πόσους δρόμους και φανάρια είχα διασχίσει. Έτρεχα με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά πίσω από το στήθος μου, έμοιαζε λες και προσπαθούσα να κρυφτώ, να ξεφύγω από τα δίχτυα της πραγματικότητας.

Και ίσως και να το έκανα.

Το σίγουρο ήταν, πως δεν κατάλαβα ποτέ έφτασα μέχρι το σπίτι μου, για ποτέ βρέθηκα ξαπλωμένη στο ξύλινο
κρεβάτι του δωματίου μου.

Το κεφάλι μου πονούσε φριχτά, τα μάγουλα μου είχαν κοκκινήσει από το τρέξιμο, τα μάτια μου έκλεισαν στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω τον εαυτό μου.

Έπρεπε να κάνω μια στάση από όλο αυτό, έπρεπε να κοιμηθώ για να καθαρίσει το μυαλό μου και έπειτα, θα μπορούσα ξεκούραστη να φρικάρω ξανά τον εαυτό μου αντικρίζοντας το λευκό εξώφυλλο συνειδητοποίωντας πως εκείνο, δεν ήταν ένα άσχημο όνειρο τελικά.

Οι κουρτίνες των ματιών μου κατέβηκαν σαν την αυλαία κάποιας επιτυχημένης παράστασης και η παλάμη του χεριού μου βρέθηκε πάνω στο μέτωπο μου, εξουθενωμένη από το κουβάλημα όλου εκείνου του βάρους των βιβλίων.

Η ώρα είχε περάσει και ο ουρανός άρχισε να παίρνει ένα γκρίζο χρώμα ακόμα και τότε όμως, άπλετο φως κατάφερνε να κάνει την είσοδο του μέσα από το γυάλινο τζάμι του παραθύρου.

Η συνείδησή μου είχε αρχίσει να χάνεται, ξεκίνησε γαλήνια το ταξίδι της ανάμεσα στον κόσμο της πραγματικότητας και του ονείρου ένα ταξίδι το οποίο δυστυχώς, διακόπηκε με έναν τρόπο τον οποίο θα χαρακτήριζα ως αναπάντεχο.

____________________

➳ συνεχίζεται...