Πως Να Θυμηθείς {HTR}|✓

[39]~ Κι όμως, γίνεται... ~

| Hºw Tº RemembeR |

| To hug her |

[Αχιλλέα pov…]

Σκοτάδι.
Τι μπορεί να υπάρχει, σαν πέφτει το σκοτάδι; Όταν τα φώτα κλείνουν και η αυλαία της μέρας πέφτει, τι μπορεί να αισθάνεται κανείς;

Τι μπορεί να κρύβει το σκοτάδι; Πάντως εμένα πλέον δεν με τρομάζει. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να συμβιβαστώ μαζί του και να γίνω ένα με εκείνο. Σκοτάδι. Κενό.

Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από λεπτό της σώμα και εκείνη έβγαλε ένα επιφώνημα, καθώς την έπιασα απροετοίμαστη.

«Αχιλλέα, τι συμβαίνει;» έκλεισα τα μάτια μου και έβαλα το κεφάλι μου στον ώμο της. «Μπορείς να με αγκαλιάσεις για λίγο;» ψιθύρισα και εκείνη ένεψε και έπειτα ανταποκρίθηκε στην αγκαλιά μου.

Τικ. Τακ. Η καρδιά άρχισε να χτυπάει γρήγορα καθώς με το ένα της χέρι χάιδευε τα μαλλιά μου, με τόση χάρη που πλέον γύρισα να την κοιτάξω, σαν να φαντάζω υπνωτισμένος.

Γκρι. Το γκρι των ματιών της δεν ήταν σκούρο, όπως όταν θυμώνει. Ήταν ανοικτό. Τα μάτια της φάνταζαν διαμαντένια καθώς το φως που ερχόταν από έξω, αντανακλούσε πάνω τους, βλέποντας μέσα από εκείνα το σώμα μου. Το πρόσωπο μου.

Έπειτα από λίγο, απομακρύνθηκα και την έπιασα από το χέρι, οδηγώντας μας στο κρεβάτι.

«Θέλεις να μου μιλήσεις;» είπε καθώς καθίσαμε και εγώ έβαλα το κεφάλι μου στα γόνατα της. «Απλά..» άρχισα να λέω σιγανά και εκείνη άρχισε να μου χαϊδεύει ξανά τα μαλλιά, όπως το έκανε και η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρός.

«Εφιάλτες.» προσπάθησα να κρατηθώ για να μην βάλω τα κλάματα και εκείνη κοίταξε το παράθυρο, χωρίς να σταματήσει να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. «Μυρσίνη;» ρώτησα και η ματιά της έπεσε πάνω μου.

«Τι θυμάσαι από… εκείνη την νύχτα;» εκείνη στην αρχή, με κοίταξε περίεργα, αλλά η έκφραση της άλλαξε γρήγορα. «Όχι πολλά. Αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί όταν κατάλαβαν οι καθηγητές και η Ειρήνη, ότι κοντέψατε να αυτοκτονήσετε.» έκλεισα τα μάτια μου και άκουσα μια μικρή φωνούλα να με φωνάζει.

«Εσύ; Τι έκανες εκείνο το βράδυ, Μυρσίνη;» εκείνη σταμάτησε να με χαϊδεύει και πήγε να με απομακρύνει από κοντά της, όταν με το χέρι μου την σταμάτησα. «Εγώ; Εγώ κοιμόμουν, προφανώς.» δεν με κοίταξε.