Daarginds, achter de heuvels
Voorbij het winterbos dat in vlammen is op gegaan
Daar hoor ik thuis
Nu zit er een rookgordijn tussen mij en het houten huisje waar ik geboren ben
Al jarenlang probeer ik keer op keer
Misschien ben ik dwaas om het niet op te geven
Maar mijn verstand speelt hier geen rol
Het is het bloed in mijn lichaam dat geen andere richting uitstroomt
Weemoed, heimwee, herinneringen
Ze zijn scherp als de wind die me naar de blokkade werpt
Maar de wind kan door de muur en ik niet
Ik zit als een bloem tegen de stenen
Opkijkend naar onbereikbare lucht
Hopend dat ik ooit leer te gaan
Als de wind die door kieren sluipt
<><><>
Dit schreef ik samen met shadowstander Bedankt voor de goede samenwerking!
JE LEEST
Stille voetstappen
PoetryIeder mens zet voetstappen op deze aarde. Waarom lijkt het dan zo vaak alsof de één een grotere afdruk achterlaat dan de ander? Dit is een warrige poëziebundel over twijfels, vragen en gedachten. Sommige zijn duidelijk te bemerken, andere dwalen als...
