𝐦𝐨𝐜𝐡𝐚 ⋆ remadora, texting.

•11•

9 yıl önce

Gecenin bir vakti ortak salonda oturuyordu genç adam, yatakhane arkadaşlarının uyuduğunu biliyordu. Onlardan gizli gelmişti. Sönmüş ve külleri uçuşan şömineye dikti gözlerini. Tek asa hareketiyle tekrar yakabilirdi ama gerek duymadı, üşümüyordu. Omuzuna dokunan elle irkildi.

"Neden uyumadın?" dedi yumuşak bir kız sesi, Lily. Remus kızın oturmasını bekledi.

"Uyku tutmadı." diye yalan söyledi, uykusu vardı fakat uyumak istemiyordu. Hatta yapmak istediği şey ağlamaktı; deli gibi ağlayıp ortalığı yıkmak istiyordu, hıçkırıklara boğulup nefessiz kalmak istiyordu ama durmaktan ve bunları düşünmekten başka bir şey yapmadı.

"İyi görünmüyorsun Remus." dedi Lily'nin narin sesi, bir aydır kıza yaptıkları aklına geldi. İkisi de bir aydır kedi köpek gibi didişiyor, fırsat buldukça birbirlerine laf sokuyor ve nefret sözcükleri söylüyorlardı. Remus yaptığı şeylerin cidden affedilemez olduğunu düşündü. Bana birisi bunu yapsa çok üzülürdüm, neden yaptım ki?

"Özür dilerim," dedi kısık ve çatlamış sesiyle. "aklım başımda değilmiş gibi davrandım."

Lily gülümsedi, elini Remus'un sırtına koydu ve sıvazladı, "Ben de büyük ayıp ettim. Sorun değil." dedi. "Ne olduğunu bana anlatabilirsin Rem, biz arkadaşız!"

"Peter, kolundaki işareti gördün mü?" alayla güldü, "Kendine yeni bir lord edinmiş!"

Lily'nin cesaret veren yüzü düştü ve elini Remus'un sırtından indirdi.

"Mary ile bu yüzden ayrılmışlar, bizi onun tarafına geçmemiz için zorluyor, güya kanımıza zarar vermezmiş. Ne lord ama!" durdu ve ateşin küllerini tekrar izledi. "Bizim onca muggle doğumlu arkadaşımız varken bunu teklif etmesi iğrenç. Sen varsın -ki bizim için oldukça özelsin- Mary var, daha bir sürü insan varken bunu teklif etmesi..." Daha fazla devam etmek istemedi, sonunu nereye bağlayacağını bilmiyordu. Kalbi kırıktı, onca zamandır yanında olduğu için minnettar olduğu kişi düşman olmuştu. "Güvenmemeliydim." diye sayıkladı sessizce.

Lily kollarını Remus'un boynuna sardı ve kulağına "Her şey yoluna girecek." diye fısıldadı. Söylediklerine kendisi de canıgönülden inanmak istiyordu. Kollarını ayırdı ve dostça ellerini tuttu kumral çocuğun. "Ne yapalım biliyor musun?" dedi gülümseyerek. "Şimdi uyu ve güzel bir uyku çek, yarın da sana çikolatalı pasta getireyim."

Remus uzun süreden sonra sahte olmayan bir gülümseme koydu yüzüne, "ama neden?"

"Pasta yemek için illaki bir neden mi olması lazım?" dedi Lily, "Nedeni benim canımın pasta çekmesi ve senin çikolatayı çok sevmen o zaman." Ayağa kalktı ve zorla çekiştirerek Remus'u da kaldırdı. "Hadi bakalım koca bebek, doğru yatağa. Yarın büyük gün!" dedi yatakhaneye ittirirken.

"İyi geceler," dedi Remus, merdivenlerden çıkarken el salladı.

"İyi geceler!" dedi neşeyle Lily.

ay bayılacağım şimdi