The Last Chapter (Completed)

Chapter VII

Fourth day of my wake. Tahimik kong pinapanuod ang mga taong labas masok sa bahay namin habang naka-upo ako sa damuhan. Nilalaro ko ang itim na buhok ko nang biglang bumuhos ang ulan.

"Huh?"

Tatakbo na sana ako para sumilong ngunit wala akong maramdamang patak.

Patay na nga pala ako. Kaluluwa ko nalang 'to.

Nanatili nalang akong naka-upo doon habang pinapanuod na lumakas ang ulan.

Bakit ba bigla namang umulan? Kanina naman ay ang init-init pa ng panahon eh.

Nakita kong lumabas si Kuya sa bahay. Napangiti ako nang makitang tumayo sya malapit sa pool habang pinapaulanan ang kamay nya.

"Are you happy in there? Wish you were here again." dinig kong bulong nito nang lapitan ko sya.

Namumula ang mga mata nito nang makita sya sa malapitan. Mukhang kagagaling lang sa pag-iyak.

"Send my regards to God." dali-dali nitong hinawi ang mga luha.

Maya-maya'y tumabi na sa kanya si Dad at pinanuod din ang pagbuhos ng ulan.

"Do you miss your sister Axell?" tanong nito sa malungkot na tinig.

"So much."

Parang piniga ang puso ko nang humagulgol si Kuya habang nakangiti at pinapanuod ang bawat patak ng ulan.

"I know she's watching us Dad. I c-can feel it, I can f-feel her..." parang batang umiyak ito habang yakap si Dad.

"I am, Axell." malungkot na sabi ni Dad.

Tumayo nalang ako at pumunta sa garden. I can't stand seeing them like that.

"Fetch me, please." napaluhod ako habang humihikbi.

Hindi ko na kaya. Pakiramdam ko ay para akong yelo na unti-unting natutunaw dahil sa pagkakabilad sa matinding init ng araw.

"I can't stand seeing them like that. P-please? S-someone fetch me!" humagulgol ako.

Kasunod nun ay malakas pagkanta ng choir mula sa loob ng aming bahay.

Wish it could be easy

Why is life so messy?

Why is pain a part of us?

"I wish I could take the pain with me." lumuluhang sabi ko. Sana, ako nalang.

Gusto kong akuin lahat ng sakit at isama sa aking pag-alis.

There are days I feel like

Nothing never going right

Sometimes it just hurts so much

Nakita ko si Mom na nakatayo sa tapat bintana habang nakatingin sa gawi ko. Umiiyak sya habang tinatakpan nya ang bibig nya.

"M-mommy? I miss you..."

But you're here

You're real

I know I can trust you...

"Lord, I know you're listening. Can y-you please lessen their pain? K-kahit yung kanila n-nalang po."

Lalong lumakas ang paghagulgol ko nang bumalik sa mga isip ko ang ala-ala ng aking kabataan. Nung inaalagaan ako nila Mom, binibinhan ng mga laruan, pinakakain, pinaglalaro, pinapasyal at hinahatid sa paaralan.

"Pero Lord... A-alam mo po bang m-masaya pa rin ako? Because you m-made me met this w-wonderful person in this lifetime." naghalo-halo na ang emosyon ko.

Aminado akong nalulungkot at nasasaktan ako pero kahit papaano'y may namumuo namang saya sa puso ko.

Even when it hurts

Even when it's hard

Even when it all just falls apart

I will run to you

Cause I know that you are

Lover of my soul...

Healer of my scars

"Thank you, my King." pinilit kong ngumiti habang nakatingala sa madilim na kalawakan.

Nang lumingon ako sa kaninang kinaroroonan ni Mommy ay wala na sya doon. Medyo tumila na rin ang ulan kaya't klaro na sa aking pandinig ang kinakanta ng choir sa living room namin.

Steady my heart

You steady my heart...

Kasabay ng unti-unting pagtigil ng musika ay ang unti-unting paghakbang ko papalayo sa aming bakuran.

Naglakad ako sa gitna ng maliliit na patak ng ulan habang tinutunton ang daan papunta sa parke na malapit lang sa amin. Sa parke kung saan ko unang nakita ni Faxen.

Doon ako nagpalipas ng buong maghapon. Inubos ko ang aking oras sa pagtulog, pagkanta, paghiga sa damuhan, pagsakay sa swing, pagtitig sa kalawakan, pagmamasid sa paligid at sa pakikinig ng mga tunog at ugong na balang-araw ay hindi ko na maririnig.

Soon, I'll finally go. I'll fade away and vanish with the zephyr. I'll never feel this feeling that I used to have.

It's hurt that I can't be with them anymore, nor can wonder in this world. I have nowhere to go and nothing to do but to accept the truth slap of reality.

"I may be gone, but our memories will exist forever."

Napangiti  ako habang pinapanuod ang paglubog ng araw sa bandang kanluran.

Cold air surrounds me, nightlight started to shine and the sky started to cover with darkness full of stars.

I'm gonna miss this scene.