Zawgyi+Unicode
တစ္ေခါက္သာေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ဒီေနရာကို လြိဳင္ေသခ်ာမွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္..။
အျဖဴေရာင္ဗလာခန္း က်ယ္ ရွင္ျခင္း နဲ ့ ေသျခင္း လမ္းဆံု ေနရာ..။
အရင္ တစ္ခါနဲ ့မတူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အ၀ါေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့လမ္းေလးတစ္လမ္း က အေသအခ်ာရွိေနခဲ့တာပဲ..။
"ရွင္ျခင္းလမ္းပါ လြိဳင္ဆရာ''
ေသျခင္းလမ္းလို႔သူ ေတြးထား ခဲ့တာ..။ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ..။သူဆုေတာင္းေနာက္ဆံုးအခ်က္ကို မျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္ခဲ့ဘူးေလ..။
"မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမဲ့ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ပါ..။လြိဳင္ဆရာကို ဒုတိယအခြင့္အေရးေပးဖို ့ေကာင္းကင္ဘံု ကဆံုးျဖတ္ေပးခဲ့တယ္..။''
သစ္ရြက္ေလးရဲ ့အသံေလးကတိုးတိုးသဲ့သဲ့..
ေၾသာ္..
ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပီး စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လြိဳင္ေၾကာင့္သစ္ရြက္ေလး အေနရခက္လာသည္..။
" ဘာလို ့လဲဟင္''
"မင္းကငါ့ရဲ ့ပထမဆံုး နဲ ့ေနာက္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းပဲဆိုတာသိလား''
"ဗ်ာ''
ဘာစကားျပန္ဆိုရမယ္မွန္း သစ္ရြက္ေလးမေျပာျပတတ္ေတာ့မလို ့အရုိးရွင္းဆံုးႏႈတ္ဆတ္စကားကိုပဲ ဆိုျဖစ္သည္..။
" ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ လြိဳင္ဆရာ''
လြိဳင္ကတစ္ခ်က္ျပံဳးသည္..။
"ေက်းဇူးပဲ''
ထို ့ေနာက္ ရွင္သန္ျခင္းလမ္းေလးဆီ ထြက္ခြာဖို႔
ဦးတည္ခဲ့ၿပီးမွ
"ဒါနဲ ့
သူေရာ''
အစအဆံုးမရွိတဲ့ လြိဳင့္စကားကို သစ္ရြက္ေလးက နားလည္စြာ ျပန္ေျဖသည္.။
"ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ ့အၾကာၾကီးေနျပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္''
အင္း..
ဒါသူလိုခ်င္ခဲ့တဲ့တစ္ခုတည္းေသာ ဇာတ္သိမ္းပဲေလ
..လံုေလာက္ပါတယ္..ဒီေလာက္ဆို..။
ေက်ာခိုင္းကာ တစ္လွမ္းခ်င္းေအးေအးလူလူထြက္ခြာသြားခဲ့တဲ့ လြိဳင္ဆရာရဲ ့ေနာက္ေက်ာျပင္ကို အ၀ါေရာင္လမ္းေလးပါ လိုက္ပါေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္အထိ သစ္ရြက္ေလးလိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္..။
