the tragedy of tantalus | p.sh + k.ys

⁷ - yᴏᴜ ᴛʜᴏᴜɢʜᴛ yᴏᴜ ᴄᴏᴜʟᴅ ᴄᴏɴᴛʀᴏʟ ᴍᴇ?

↷ 내 속에 나 아닌
또 다른 누군가

─── ･ ｡ﾟ☆: *.☆ .* :☆ﾟ. ───

Chciał nauczyć się malować.

Gdy był mniejszy, zawsze pragnął uwieczniać piękne dla niego momenty na płótnie za pomocą farb.

Tylko jego ojciec nie chciał na to przystać.

W jego oczach malarstwo było zajęciem dla nieudaczników, którzy nie wpasowują się wytyczoną dla nich rolą w społeczeństwie.

Zamiast tego musiał uczyć się rzeczy, które go kompletnie nie interesowały ale zostały wybrane przez pana Kanga.

Poprosił Sejuna o znalezienie farb, bądź zwykłego ołówka i czegoś, na czym mógłby się uczyć.

Seonghwy nigdzie nie widział, więc nawet nie zaprzątał sobie głowy pytaniem go o jakąkolwiek przysługę.

— Mogę zapozować do aktu, oczywiście za małą zapłatą — W drzwiach stał nie kto inny, jak Park Seonghwa uśmiechający się do niego szeroko.

Przerwał szkicowanie na nieco zakurzonej kartce i spojrzał na niego, skanując centymetr po centymetrze.

Beżowa, sztywna koszula i tego samego koloru spodnie, leżące na nim niczym druga skóra.

Srebrny kolczyk w kształcie krzyżyka, sygnety na palcach i te same, ciemne buty.

Yeosang mógłby rozłożyć ręce i powiedzieć, że wyglądał tak samo.

Zmieniał tylko swoją garderobę i kolor paznokci.

Nie zauważyłby tego, gdyby nie bystre oko Sejuna, które wychwyciło to trzydzieści lat temu, gdy zwiedzali Andaluzję.

W zaufaniu wyszeptał mu do ucha, że Hwa maluje swoje paznokci w zależności od nastroju i natłoku emocji.

Jeśli czuje negatywne emocje to zazwyczaj sięga po czarny lakier, jednak gdy ma dobry humor, to używa koloru białego.

Szkoda, że odkąd razem mieszkają, nigdy nie widział go w tym drugim kolorze.

— Nie widziałem cię tak długo — Zaczyna, nie reagując na jego wcześniejszy komentarz.

Chciałby przede wszystkim odpowiedzi na pytania, które non stop zaprzątały jego umysł.

Obraz, który widział kilka dni temu nie dawał mu spokoju.

Dlaczego to właśnie Park się na nim znajdował i czy był prawdziwy?

Ile miał lat?

Skąd pochodził?

Dlaczego znikał na całe noce bez jakiegokolwiek wyjaśnienia?

— Masz może ochotę na spacer? Jestem prawie pewny, że widać gwiazdy na niebie