Dritat blu të prapaskenës | ✓

qershor

2012 | Qershor

Marku dhe Lois po zbrisnin nga shkallët bashkë dhe diçka po bisedonin. Si për çudi ajo nuk e kishte fytyrën të shtrembëruar në bezdi, siç e bënte kur fliste me mua. Enea, pranë meje po i shkruante një vajze që më tregoi në facebook, dhe pat ardhur te unë për këshillë. Hah, unë që dija të bëja vetëm skandale.

Që prej shfaqjes me Mersin atë natë në plazh, s'isha marrë me asnjë vajzë dhe vërtet që s'kisha nerva. Megjithatë, tani rezultonte se kjo ishte ngaqë isha tejet zemërthyer prej ndarjes me Mersin. E dija shumë mirë se ajo i kishë përhapur këto fjalë, sikur nuk ndjenji një muaj duke mu lutur ta falja dhe të riktheheshim. Gjithashtu, qarkullonin llafe se dhe Lois s'po ma varte më tani ngaqë doja Mersin tepër dhe isha duke vuajtur, kështu plani i Loisit për të më bërë për vete kishte dështuar. Edhe këtë e di se e kish përhapur po Mersi. Të përmendurit emrin e saj kaq shumë po më ngrinte nervat.

Marku më thirri sapo më vuri re. Ishte ora e fundit. Klasa jonë po dilnim të shkonim në palestër për fiskulturë. Marku do shkonte nga klubi i dramës nja 10 minuta. Nuk e mbanin gjithë orën kryesisht, thjesht sa t'i shpjegonin skenografinë dhe çfarë u duhej. Do bënin shfaqjen e fundit të vitit shkollor, kishin gjithë majin që po përgatiteshin.

"Lis, thuaj profesorit se jam te drama sot. A kemi me vitin e parë sot?" Një herë në javë koordinoheshim me një klasë tjetër në orën e fiskulturës. Në klasën e vitit të parë me të cilët binim ne, ishte Klea, fiksimi i momentit i Markut. Dhe i Eneas.

"Po." U përgjigj ky i fundit. Marku i nënqeshi. Ajo vajza po jua luante të dyve po si duket ata e kishin marrë si sfidë. Budallenj.

Unë sytë i kisha te Loisi. "Ku je kaçube, na mori malli."

Loisi më qeshi sikur të isha idiot. "E di." Pastaj më dha një shikim kokë e këmbë. "A je zgjat?"

Nxorra gjoksin para. "Po, plot katër centimetra. Do pak?"

Ajo më nxorri gishtin drejt fytyrës sime të ngërdheshur. "Si duket i ke marrë nga gramët e trurit, nëse vazhdon kshu do ngelesh pa mend fare."

Ia dhashë një të qeshure se e kisha gatin dhe idiotësinë e rradhës. "Lois," i buzëqesha gjithë sy e veshë, hapa krahët. "Ti, më lë pa mend fare." Dhe e rrethova për ta afruar e për ta shtypur në kraharorin tim. Nuk e priti një veprim të tillë prandaj shfryu gjatë e lodhur me gomarllëqet e mia. Djemtë qeshën me ne. Loisi më rrethoi në bel dhe u mbështet vetë te unë. Kjo më erdhi mua e papritur. Por nuk e lëshova. Zilja ra dhe ajo u nda prej meje. Bashkë me Markun u drejtuan për në fund të korridorit nga ana tjetër e godinës së shkollës, ku ishte klasa e grupit të dramës.

Enea më shenjoi me kokë të iknim në palestër.

"Plak, thuaji profes se jemi te grupi i dramës." Ai më shikoi i konfuzuar kur e lajmërova se s'do vija por ishte mësuar me spontanitetin tim.

Shpejtova për t'ju bashkuar Markut dhe Loisit. Hyra mes tyre dhe ju vara në qafë. Të dy u ndalën pastaj vazhduan duke shkundur kokën prej gjesteve të mia. Kaçubes i buzëqesha i lumtur dhe i shkela syrin ndëra ajo gjithashtu më shikonte sikur s'e kishte fare bezdi që unë isha i tillë, madje kënaqej.

Pjesëtarët e grupit ishin mbledhur dhe po gumëzhinin. Kur net ë tre hymë në klasë filluan t'i linin diskutimet dhe një nga një filluan shushurimat. Ema kur më pa mua i dha një shikim qortue Loisit. S'isha dukur andej që prej tre muajsh. Sigurisht që prej Mersit, e cila si duket s'donte t'i linte gjërat pa iua nxjerr lëngun. Ajo qeshi pa humor dhe kryqëzoi krahët sikur të qe vërtet e ofenduar. Po ik.