" Hear My Voice " [Complete]

┨Chapter 5├I Don't let you die

قسمت پنجم

اینچئون-شیائو لوهان

نیمه هشیار بود که صدای باز شدن قفل را شنید.قلبش از ترس شروع به تند تر کوبیدن کرد. ته دلش میترسید. نمیخواست باز دست کسی به بدنش بخورد. نمیخواست کسی لمسش کند.

از خودش بیشتر متنفر میشد اگر باز هم تکرار میشد. نمیخواست انقدر ارزشش پایین برود که هرکسی بتواند از او استفاده کند.اگر اتفاق قبلی تکرار میشد کاری نمیتوانست بکند.

با دستهای بسته و بدن ضعیف راحت باید تسلیم میشد و سربازرس شیائو از تسلیم شدن متنفر بود.

از جنگی که نمیتوانست در ان بازی کند و محکوم به باخت بود متنفر بود.شیائو میخواست برای غرورش و روحش بجنگد اما دستانش به طرز بی رحمانه ای بسته بود.

با صدای قدم هایی که به سمتش آمد خودش را عقب کشید تا جایی که به دیوار برخورد کرد.سردی دیوار لرزی به تنش انداخت اما در چهره ی رنگ پریده اش چیزی معلوم نشد.

کسی کنارش نشست و بعد با اینکه منتظر چیز بدتر بودی اما اتفاقی نیفتاد.کمی از تنشی که توی ماهیچه های منقبض بدنش جمع شده بود، کمتر شد. بوی غذا را به خوبی حس میکرد.

یعنی برایش غذا آورده بودند؟

چیزی روی پاهایش حس کرد و وزن سنگینی روی پاهایش قرار گرفت.شیائو اخمی کرد و لبانش را روی هم فشرد و اخمی روی صورتش جا خوش کرد.

با شدیدتر شدن بو متوجه شد سینی غذا روی پاهایش قرار داشت.

خودش باید غذا میخورد؟

این اجازه را به او میدادند؟

هرچند با دستان بسته و چشمانی که نمیدید؟

صدای قاشق فلزی که به کناره ظرف برخورد کرده بود را شنید و چند لحظه بعد دهانش با فشار انگشتی باز شد و برنج گرم دهانش را پر کرد.

میخواست اخم کند اما گرمای لذت بخش غذای گرم اجازه نداد کاری جز جویدن با لذت لقمه اش بکند.چند روز بود غذا نخورده بود؟

دلش حتی لحظه ای برای غذاهای مزخرف سلف اداره که همیشه غرغر کیم را بلند میکرد تنگ شد.

همانطور که لقمه اش را به سختی میجوید، نمه های اشک در چشمانش پیدا شد.

بقیه پلیس ها دنبالش بودند یا متوجه غیبتش نشده بودند؟

این دفعه علاوه بر برنج ، گوشت لذیذ ماهی را هم زیر دندان هایش حس کرد. لبخند گرمی روی لب های رنگ پریده اش نشست.

ماهی یکی از غذاهای مورد علاقه اش بود و شانس اورده بود همچین غذایی ، ساده محسوب میشد هرچند کیم همیشه از بوی ماهی متنفر بود و شیائو را به خاطر این علاقه اش لعن میکرد.