"KÜFÜR VE YETİŞKİN UNSUR İÇERİR!"
'KİTABIMDA KÜFÜR ETMEYİN!'
Nadide ŞAN.
Seyyid Ali YILMAZ.
Bir silah, bir kaza, bir ölüm, bir intikam ve tutkulu bir sevda...
***
Seyyid Ali,
"Birincisi sana dokunmayacağım ve asla benim kadınım olmayacaksın!" Bunu...
Yepyeni bölümden herkese selamlar, sevgiler nadide okurlarım. Bölümü beğenmenizi ve desteğinizi esirgememenizi umud ediyorum. 🙏
Bu bölüme450oy ve 450yorum gelir mi acaba? 😆 Bunların olması demek, bölümün daha hızlı gelmesi demek.
Satırlarda buluşmak dileği ile, Keyifli okumalar... 🌼
NOT: Kitapta geçen kişi ve olaylar tamamen hayal ürünüdür.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İnsanın bazı şeyleri anlaması ona bazen acı veriyordu. Umursamasa bile, hep bir yerde içi acıyordu. Nadide'nin durumu da tam olarak böyleydi. Güçlü durmaya ve umursamamaya gayret etse dahi, hep başka bir yerden kanatıyorlardı onu. Nereye kadar devam ederdi bu böyle bilinmezdi.
Mutfağa girip, tezgaha dayadı narin ellerini. Ağlamak istemiyordu amma içi dolmuştu. Ne yapması gerektiğini de bilmiyordu şu an için. Duygularıyla cebelleşirken, mutfağa hiç beklemediği birisi girdi.
Pek sevgili kocası. (!)
Seyyid Ali ardı dönük kıza iyice yaklaştı. Kızın o halde salondan çıkıp, gitmesi içine oturmuştu. Kabul etmiyordu o ayrıydı. Lakin yine de kızın ardından gelmişti. Ne diyeceğini düşünürken, en nihayetinde söyleyecek bir kelam bulabildi. "Su içeceğim." dedi tek düze bir sesle.
Nadide yutkunup, gelecek olan yaşlarını geri göndermeye çalıştı. Çünkü adamın karşısında ağlamak istemiyordu. Ağlamak acizlik değildi asla, lakin bunu adamın yanında yapmayı istemiyordu. "Olur vereyim." diyen Nadide bir bardak su doldurup, Seyyid Ali'ye verdi.
Seyyid Ali gözünü katiyen kızdan ayırmadan, suyu almış ve tek dikişte içmişti. "EyvAllah." dedi boğuk bir sesle, ağzının kenarından damlayan suları silerken.
"Afiyet olsun." diye mırıldandı Nadide. Kafası önünde ve asla adama bakmıyordu.
Seyyid Ali kızın bu halini hiç mi hiç sevmemişti. O küçük burnunu havaya dikip, onunla münakaşa etmesini istiyordu. Amma kızın şimdilik buna yeltenmeyeceğini anlamıştı. Nereden estiğini bilmediği bir anda, "Hayde yürü sende gel sofraya." dedi ve der demez Nadide hızla bakışlarını ona sabitledi. "Şimdi yanlış anlamasın onlar." diye devam etme gereği duydu ardından.
Nadide bu adamı anlamakta kesinlikle güçlük çekiyordu. "Annen ne diyecek bu duruma?" diye canını sıkan soruyu sordu.
"Benim yaptığıma ve ettiğim kelama anam katiyen karşı gelmez." diye konuştu kendinden emin bir halde Seyyid Ali.
