Science for Cupid || Larry Stylinson (Dutch)

Experiment 3

-Louis- _Meteora_

'Hallo, meneer Tomlinson, fijn dat u er bent.' Ik schud vlug de hand van de director van Science For Cupid en ga zitten.

'Het spijt me dat ik zo laat ben. Het verkeer rond deze tijd...' Ik zucht diep en de director knikt begrijpend.

'Vertel mij wat. Maar goed, zullen we beginnen?' Ik knik en ga rechterop zitten. De man pakt wat formulieren uit een la en legt ze op het bureau.

'Goed, je hebt een vragenlijst ingevuld om te kijken of je in aanmerking komt voor het programma. Wij zien je op zich als een potentiële kandidaat, dus ik wil alles met je doornemen.' Ik knik zwijgend en druk mijn vingertoppen tegen elkaar aan. De director pakt mijn aanmeldingsformulier erbij.

'Oké, hier heb je je naam, leeftijd, enzovoorts enzovoorts. Oh, je hebt ingevuld dat je homoseksueel bent?' Ik trek mijn wenkbrauwen op.

'Is dat een probleem?'

'Oh, nee, nee, zeker niet! Wij weten al bijna zeker dag we de perfecte tegenkandidaat voor je gevonden hebben.'

'Wie is dat? En betekent dat dat ik in het spel zit? En hoe gaat het allemaal in zijn werk?' De director lacht.

'Rustig aan, ik zal al je vragen beantwoorden!' Ik steek verontschuldigend mijn hand op en neem een slok van het glas water op het bureau.

'Goed, je vragen. Allereerst, nee, je mag nog niet weten wie het is. Dat wordt bewaart tot de allereerste uitzending. En daarmee kom ik meteen tot je andere vraag: Ja, je zit in het spel als je wilt. Ik heb je uitgenodigd omdat je én wereldberoemd, én de perfecte kandidaat voor dit spel bent. We zullen zo door het contract heengaan, en hopelijk kan ik je dan terugzien bij de opnames.' Ik knik langzaam, een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Even later zit ik samen met de director over het contract heen gebogen.

'Oké, ik mag geen telefoon meenemen... Oké. Ook geen laptop?'

De director zucht diep. 'Voor de honderdste keer, meneer Tomlinson, géén elektrische apparaten. Je mag een koffer met kleding meenemen en je belangrijkste spullen!'

'Maar mijn belangrijkste spullen zijn elektronisch!', zeg ik geërgerd.

'Dan heb je pech!' De director en ik staren elkaar enkele seconden ijskoud aan.

'Je gaat het nog zwaar krijgen in dat huis, meneer Tomlinson.' Ik trek arrogant mijn wenkbrauw op. Weer is het enkele seconden stil.

'Mijn fototoestel gaat mee.'

'Geen sprake van.'

'Jawel.'

'Nee.'

'Anders doe ik niet mee.'

'Zie ik eruit alsof mij dat iets boeit?', daagt de director mij uit. Ik rol met mijn ogen.

'Ehm, ja! Anders had je al lang niet zoveel tijd aan mij besteed!'

Ik pak de pen vast en draai er een paar rondjes mee tussen mijn vingers terwijl ik hem strak aan blijf kijken.

'Mijn fototoestel gaat mee en ik teken dit contract.'

Een paar seconden lang is er niets anders te horen dan het tikken van de klok, het geklik van de pen tussen mijn vingers en het getoeter van de auto's buiten.

'Goed, je fototoestel mag mee.'

Een glimlach breekt door op mijn gezicht en vlug zet ik mijn handtekening onder het contract.

'Ik kijk naar het programma uit, meneer.'

'Oh my god, Niall, wat moet ik in vredesnaam meenemen?', roep ik dramatisch uit als ik de deur voor mijn beste vriend opendoe.

Speciaal voor deze dag had hij vrij genomen van zijn werk om me te helpen met inpakken en om me uit te zwaaien.

Vandaag zal ik vertrekken naar de set, naar het huis van Science For Cupid. Het huis waar ik vanaf morgen een jaar lang in zal zitten met een vreemde, zonder enig contact met de buitenwereld, niet bellen, niet sms'en, geen Twitter, niks. Niall omhelst me vlug en grijnst.

'Nou, laat je koffer zien.'

Ik wenk Niall om mee te komen en samen lopen we door mijn grote villa naar mijn slaapkamer. Mijn inloopkast staat wijd open, kleding ligt overal en op de grond ligt een lege koffer.

'Kijk dan hoe weinig ik mee mag nemen.', jammer ik. Niall trekt zijn wenkbrauwen op.

'Jezus, Lou, die koffer ik drie keer zo groot als de gemiddelde grote koffer, doe even normaal.' Pruilend kijk ik Niall aan, net zo lang tot hij in de lach schiet.

'Oké, oké, ik help je wel! Wat wil je er eerst in?'

'Kleding.', antwoordt ik heel beslist. De rest heb ik al ingepakt en mijn fototoestel neem ik los mee.

'Oplader?', vraagt Niall.

'Wat denk je zelf, die vergeet ik echt niet.' Niall rolde met zijn ogen en keek om zich heen.

'Nou, je bent er een heel jaar, dus ik denk dat je je kleding wel kan wassen. Je hoeft dus echt geen zeven truien mee.', zucht hij, en hij raapt de stapel truien op.

'Laten we er drie meenemen, goed?' Ik knik ongelukkig en kijk toe hoe Niall een lichtblauwe, zwarte en donkergroene trui weglegt. Dan kijkt hij me vragend aan.

'Welke drie wil je mee?'

'Die andere zwarte, die lichtgrijze, die donkerrode en die sweater.', beslis ik stellig. Niall zet zijn handen in zijn zij.

'Dat zijn er vier. We doen deze weg.' Hij pakt de bordeauxrode trui op en ik raak meteen in paniek.

'Nee!', roep ik uit.

'Waarom niet?', fronst hij.

Ik begin weer te jammeren en trek de trui voorzichtig uit zijn handen.'Hij is van Marc Jacobs.' Niall begint zachtjes te lachen.

'You're so gay, Louis.'

'Maar je houdt van me, hé?', vraag ik grinnikend terwijl ik alle vier de truien voorzichtig in de koffer plaats. Ik sta op en draai me naar Niall. Hij schudt lachend zijn hoofd en slaat zijn armen om me heen.

'Reken maar. Ik ga je missen, Lou.'

'Ik jou ook, Ni. Love you.'

'Love you too, you idiot.'