Better Days ~Namjoon~

~3o~

~

Η ώρα για το μεσημεριανό είχε φτάσει με τους περισσότερους να βρίσκονται ήδη στην καφετέρια του σχολείου κρατώντας τους δίσκους τους, στεκόμενοι μπροστά από το μπουφέ όπου τους σέρβιραν φαγητό δύο γυναίκες. Η παρέα του Κάμερον είχε αρπάξει ήδη ένα τραπέζι ακριβώς στο κέντρο της αίθουσας και συζητούσαν γελώντας δυνατά μαζί με την Κλόη και τις φίλες της.
Ο Namjoon στάθηκε σε μια γωνιά κρατώντας τον δίσκο με το φαγητό στα χέρια του, αδιάφορος να το δοκιμάσει. Το ενδιαφέρον του είχε στραφεί προς το τραπέζι του Κάμερον, παρατηρώντας τους όλους διακριτικά ώστε να μην τον προσέξει κάνεις. Δεν τον ένοιαζε εάν φαινόταν περίεργος στους άλλους, επειδή στεκόταν με τον δίσκο στα χέρια, όρθιος και ολομόναχος.

Πρόσεξε πως τα περισσότερα παιδιά προσπερνούσαν τον Κάμερον χαιρετώντας τον, δείχνοντας του σεβασμό λες και ήταν κανένας διάσημος, ενώ άλλα απλά έσκυβαν το κεφάλι τους μπροστά του αποφεύγοντας να αντικρίσουν το βλέμμα του, που έδειχνε κεφάτο για να ενοχλήσει όποιον του καπνίσει.

Ο Namjoon ένιωσε μια περίεργη δυσφορία όταν διαπίστωσε πως κάποια άτομα έδειχναν να τον θαυμάζουν, ακόμα κι αν ο ίδιος γνώριζε πως δεν ήταν άνθρωπος άξιος θαυμασμού.
Ξαφνικά ένιωσε ένα άγγιγμα στον ώμο του που τον έκανε να διαλύσει της σκέψεις του, ώστε να έρθει αντιμέτωπος με το χαρούμενο βλέμμα του παλιού του φίλου, του Λίαμ.

«δεν το πιστεύω.»  μου είπε κοιτώντας με με δυσπιστία «μου είπε η αδερφή σου πως γράφτηκες στο σχολείο, όμως δεν νόμιζα πως θα έρθεις.»  μου είπε έκπληκτος με την απόφαση μου λίγο πριν μου σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο, φανερώνοντας τα μεγάλα λευκά του δόντια.

«φίλε μου.»  πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου με μια μικρή δυσκολία, εφόσον ήταν πιο κοντός από μένα «δεν το πιστεύω πως σε έχω πάλι κοντά μου.»  διαπίστωσε με έναν θεατρίνικο τόνο στην φωνή του πράγμα που με έκανε να χαμογελάσω «είσαι συμμαθητής μου και δεν είσαι καν στην ίδια ηλικία με εμένα.»  μου είπε γελώντας με αυτήν την σκέψη «τώρα.»  με κοίταξε με μισό μάτι «δεν έχεις καμία δικαιολογία να με αποκαλείς "μικρέ", διότι είναι σαν να έχουμε την ίδια ηλικία.»  με ενημέρωσε λίγο πρώτου τον κοιτάξω με απορία εξαιτίας του περίεργου συλλογισμού του «επιτέλους θα μπορώ να βγαίνω στα κλαμπ με το φιλαράκι μου.»  σκέφτηκε με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο έτοιμος να τρίψει το πάνω μέρος τον μαλλιών μου παιχνιδιάρικα, όταν το ξανά σκέφτηκε αντικρίζοντας το δολοφονικό μου βλέμμα γνωρίζοντας πως αυτό ήταν κάτι που με ενοχλούσε από τότε που ήμασταν μικροί «γκουχου, βέβαια με την εμφάνιση που έχεις αποκτήσει, βλέπω να μην μένει κορίτσι για κορίτσι για εμένα.»