Better Days ~Namjoon~

~4ο~

~

«άλλαξες.»

Του είπε αμήχανη λίγο πριν στραφεί προς το μέρος του.
Στεκόταν αρκετά κοντά της, όχι τόσο ώστε να νιώσει άβολα. Γιατί ένιωθε όμως έτσι; μπροστά του την κατέκλυσε ένα περίεργο συναίσθημα σύγχυσης ακόμα κι αν κάποτε ο Namjoon την έκανε να αισθάνεται αμήχανα με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Η ίδια αμηχανία του να στέκεσαι μπροστά στο αγόρι που είναι ο πρώτος σου έρωτας, ενώ ταυτόχρονα έχει αμοιβαία αισθήματα για εσένα.

Αυτήν την στιγμή όμως ένιωθε περίεργα, διότι βρισκόταν μπροστά σε έναν άνθρωπο που σχεδόν δεν αναγνώριζε, που ενώ κάποτε καταλάβαινε όλα όσα ένιωθε με ένα μόνο του βλέμμα, τώρα ήταν σαν να αντίκριζε το ίδιο άτομο στο ίδιο καλούπι με μια μικρή διαφορά, πως αυτήν την φορά έμοιαζε τελείως κενός.

Μέσα της την έτρωγε να μάθει, να μάθει τι απέγινε εκείνο το αγόρι που κάποτε όπως μπήκε ξαφνικά στην ζωή της έτσι και έφυγε το ίδιο ξαφνικά αφήνοντας την μόνη. Εξαφανίστηκε χωρίς να της δώσει την ευκαιρία να τον δει για μια τελευταία φορά και να του πει πως ένιωθε πραγματικά γι’ αυτόν.
Τι έκανε λάθος; αυτή έφταιγε που απομακρύνθηκε τόσο απότομα χωρίς ένα αντίο; οι σκέψεις αυτές της έτρωγαν το μυαλό τα δύο τελευταία χρόνια, τόσο που δεν την άφηναν να ησυχάσει.

Και τώρα που τον έβλεπε ξανά για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, διαπίστωνε πως όλα όσα είχε ερωτευθεί σε αυτόν, είχαν χαθεί. Δεν έβλεπε τίποτα γνώριμο επάνω του, τίποτα που να της θύμιζε εκείνο το μικρό αφελές και ρομαντικό αγόρι.

Ο Namjoon την χάζεψε αμίλητος, ξαφνικά τα λόγια είχαν κολλήσει στον λαιμό του από την στιγμή που αντίκρισε το βλέμμα της, του οποίου τα μάτια δεν έπαυαν να τον κοιτάνε σαν να μην τον αναγνωρίζουν. Όλα όσα σκεφτόταν κάθε βράδυ τα τελευταία δύο χρόνια, λόγια και αισθήματα που ήθελε να της εκμυστηρευτεί, πλέον φάνταζαν σαν καρφιά μπηγμένα βαθιά στο στήθος του, ανίκανα να βγουν προς τα έξω.

Δεν τον ξέχασε, γιατί έδειχνε όμως σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά; τόσο πολύ είχε αλλάξει;

Όταν πρωτογνώρισε το κορίτσι που στεκόταν απέναντι του αυτήν την στιγμή, πρόσεξε ένα πλάσμα μόνο του να πνίγεται στο χάος που επικρατούσε μέσα του ζητώντας απελπισμένα την προσοχή κάποιου. Κάποτε πίστεψε πως ο επίμονος χαρακτήρα του κατάφερε να της κάνει καλό, κάτι που δεν τον έκανε ποτέ να σκεφτεί πως η Βαλέρια, η Βάλ του θα μπορούσε να φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο. Σε ένα σημείο που κατά βάθος μέσα του γνώριζε πως δεν υπήρχε επιστροφή, από την στιγμή που ήταν σαν ζωντανή νεκρή.