The prince of Slytherin and the princess of Gryffindor [GREEK]

Η βιβλιοθήκη

Ερμιόνη POV

Δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα και εξάλλου θέλω να δω τα καινούρια βιβλία που πρόσθεσαν στην βιβλιοθήκη. Δανείζομαι τον αόρατο μανδύα του Χάρι και βγαίνω από τους γυναικείους κοιτώνες. Οι διάδρομοι είναι σκοτεινοί και άδειοι αλλά και πάλι πρέπει να προσέχω για τον κ. Φίλτς και την γάτα του, την κ. Νόρις. Μετά από λίγη ώρα κατάφερα να φτάσω στις μύτες των ποδιών μου, στη βιβλιοθήκη. Μπήκα και ύψωσα το ραβδί μου.

«Lumos» είπα με μελωδική φωνή. Από το ραβδί ξεπήδησε μια δέσμη φωτός. Έκατσα μπροστά σε ένα παράθυρο και στηριζόμενη στο διαχωριστικό που ένωνε το παράθυρο που καθόμουν με το διπλανό, άνοιξα το βιβλίο που κρατούσα και άρχισα να διαβάζω από μέσα μου. Συνεχώς με ρωτάνε γιατί μου αρέσει να διαβάζω. Είναι απλό. Μου αρέσει να βλέπω τις λέξεις απλώνονται στο χαρτί. Μου αρέσει η υφή του χαρτιού καθώς γυρνάω τις σελίδες. Ένας ήχος διακόπτει τις σκέψεις μου, σαν μουρμουριτό. Σηκώθηκα και κρύφτηκα αφού νόμιζα πως ήταν ο κ. Φίλτς. Έτρεξα γρήγορα να φύγω αλλά έπεσα πάνω σε κάτι, ή μάλλον κάποιον. Έπεσε κάτω και έπεσα κι εγώ ακριβώς από πάνω πάνω του. Είχε τοποθετήσει τα χέρια του στη μέση μου και με κρατούσε σφιχτά σαν να μην υπήρχε αύριο. Η αλήθεια είναι ό,τι με πονούσε λίγο αλλά όχι με κακό τρόπο. Το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω πάνω του ήταν τα γκρι, ψυχρά του μάτια αφού ήμασταν σε απόσταση αναπνοής. Η ανάσα του χτυπούσε ακριβώς στα χείλη μου. Βανίλια, γλυκό νερό και μετάξι. Αλλά όχι δε μπορεί να είναι αυτός...γίνεται;

Ντράκο POV

Μπαίνω στη βιβλιοθήκη αφού έχω ανοίξει την πόρτα με το ξόρκι ξεκλειδώματος. Έχω την εντύπωση πως υπάρχει και κάποιος άλλος εδώ μέσα. Και όντως κάποιος έπεσε πάνω μου ή μάλλον κάποια. Γκρέιντζερ. Λίγο πριν πέσουμε έπρεπε να σιγουρευτώ ό,τι θα μείνει όρθια οπότε  την άρπαξα από την μέση και με τα δύο μου χέρια. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς έπεσε κι αυτή μαζί μου, ακριβώς πάνω μου. Με την παραμικρή κίνηση θα μπορούσα να τη φιλήσω. Μου είπε το κεφάλι μου. Τι; Γιατί κάνω τέτοιες σκέψεις; Επειδή είναι η Γκρέιντζερ. Τέλος πάντων, αυτό που πρέπει να κάνω είναι να τη σηκώσω από πάνω μου. Μάταια το κορμί μου αποφασίζει μόνο του, να τυλίξει πιο σφιχτά τα χέρια μου στη μέση της. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής και η ανάσα της πέφτει πάνω στα χείλη μου. Όπως το περίμενα, η μυρωδιά που με βασανίζει χρόνια τώρα. Σφένδαμος, και φθινόπωρο. Δεν άντεχα άλλο. Τόσο δυνατά που την είχα σφίξει πιεζόταν όλο της το σώμα πάνω μου. Μπορούσα να νιώσω τα πάντα σαν μην υπήρχαν ρούχα ανάμεσα μας. Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη και τον δυο μας. Κι αυτή το ίδιο σκεφτόταν. Βασικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να με νιώσει, το εξώγκομα στο παντελόνι μου είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Και χωρίς να κάνει τίποτα μάλιστα. Τα μάγουλα της είχαν πάρει ένα βαθύ ροζ χρώμα, οι ανάσες της κοφτές και γρήγορες, και οι κόρες των ματιών της είχαν διασταλλεί. Μπορώ να φανταστώ πως και σε μένα το ίδιο έχει γίνει. Ήμασταν έτσι για περίπου ενάμισι λεπτό όταν τοποθέτησε το χέρι της στο στέρνο μου και ανασηκώθηκε, μεγαλώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ μας. Σηκωθήκαμε και οι δύο γρήγορα σαν μην είχε συμβεί τίποτα.

«Ντράκο» αποκρίθηκε εκείνη με τη μελωδική της φωνή, που είχε γίνει βαθιά.

«Ερμιόνη» της αποκρίθηκα κι εγώ όπως κι εκείνη αλλά με δυσκολία γιατί είχε στεγνώσει το λαρύγγι μου. Φαντάζομαι πως προσπαθούσαμε να ακουστούμε τυπικοί αλλα χωρίς επιτυχία. Και μόνο που αποκαλέσαμε ο ένας τον άλλο με τα κανονικά μας ονόματα μαρτυρούσε πως κάτι είχε γίνει. Προχώρησε με αργά βήματα στη πόρτα και πριν φύγει μου έριξε μιαν ακόμα τελευταία ματιά. Κλείνοντας την πόρτα πίσω της, ήμουν και πάλι μόνος με τις σκέψεις μου. Αλλά κάτι μου έλεγε πως τώρα θα μπορούσα να κοιμηθώ οπότε αντί να κάτσω στην βιβλιοθήκη όπως υπολόγιζα πήγα πίσω στον κοιτώνα μου και ξάπλωσα. Περίμενα μέχρι να έρθει ο ύπνος να με πάρει και πράγματι σε δέκα λεπτά είχα κοιμηθεί. Τι να έκανε τώρα άραγε;