Life of the party • Dutch Michael Clifford fanfiction

Hoofdstuk 21.

POV. Michael Clifford.

De volgende ochtend waren de jongens en ik alweer vroeg in het ziekenhuis. Jacey haar ouders konden elk moment aankomen en mijn moeder had aangeboden om hen op te halen van vliegveld. Met zijn vieren zaten we in het cafetaria met allemaal een dampende kop koffie in onze handen. Jacey sliep nog en de arts had gezegd dat we haar beter even met rust konden laten, ze was nog steeds erg in de war en had die nacht net als ons amper geslapen. Als een stelletje creepers hebben we natuurlijk wel even door het raampje naar haar gekeken omdat vooral Luke haar wou zien. Hij voelde zich enorm schuldig ook al kon hij er natuurlijk niks aan doen, hij had enorme wallen onder zijn ogen en ze waren rood van al het huilen, Mijn ogen waren er niet veel beter aan toe en ik moest toegeven dat we er allemaal verschrikkelijk uitzagen, als de fans ons zo zagen zouden ze zeker weten een hartaanval krijgen. Ons management had gelukkig door dat dit ongeluk veel impact op ons had en omdat we niet heel veel te doen hadden deze week hebben ze alles kunnen verzetten. Niemand van ons had nu een interview of een fotoshoot aangekund dus we waren ze daar enorm dankbaar voor.

'Michael, ze zijn er,' fluisterde Calum terwijl hij zacht aan mijn arm trok.

Ik vreef even in mijn ogen en keek toen op om inderdaad mijn moeder te zien. Achter haar liepen een man en een vrouw, ze zagen er vermoeid uit en de man droeg een jongetje in zijn armen. Ik wist meteen dat het Manuel was, want Jacey had met veel trots over haar broertje verteld. Toen mijn moeder ons zag glimlachte ze en gebaarde ze de ouders van Jacey om haar te volgen. Ik stond op om ze te begroeten maar voor ik ook nog maar mijn hand uit kon steken trok mijn moeder me in een knuffel.

'Oh Mikey,' zuchtte ze terwijl ze geruststellend over mijn rug vreef.

Zodra mijn moeder me los liet werden haar armen vervangen door die van Jacey's moeder 'Ook al had ik het liever onder andere omstandigheden gehad, het is goed om je te ontmoeten Michael!' zei ze zacht waarna ze me weer los liet om vervolgens haar armen om Luke heen te slaan.

Jacey leek erg op haar moeder, ze hadden dezelfde blauwe ogen en rode haren. Haar broertje leek dan weer meer op haar vader maar toch zag ik stukjes van Jacey in Manuel. Het jongetje stond verlegen achter zijn vaders benen en keek ons met grote blauwe ogen aan. Ik zakte door mijn knieën en wenkte hem om dichterbij te komen. Hij keek even naar zijn vader en toen de man bemoedigend knikte liep hij langzaam naar me toe.

'Ben jij Mikey? Jace had het altijd over Mikey, ze zei dat je heel lief voor haar was en dat je heel gaaf groen haar had,' babbelde Manuel zachtjes.

Ik glimlachte 'Ja dat ben ik, dan moet jij vast Manuel zijn. Jace heeft me ook heel veel over jou verteld.'

De ogen van het jongetje lichte op 'Echt?'

Ik knikte 'Echt, ze heeft me ook verteld dat je op drummen zit en zie je die jongen daar,' ik wees naar Ashton en toen Manuel knikte ging ik verder 'Hij is heel goed in drummen, als Jacey straks beter is wilt ze je vast wel een keertje meenemen zodat je op Ash zijn drumstel kan spelen.'

Met grote ogen keek hij van Ashton naar mij en weer terug 'Echt waar? Mag dat?'

'Als het van mama ook mag, dan mag je dat zeker! Zullen we dan nu maar naar Jacey gaan?'

Hij knikte en greep met zijn handje twee van mijn vingers vast 'Weet jij waar ze is?'

Ik keek omhoog naar zijn ouders die beide met een glimlach naar hun zoontje kijken 'Zullen we naar Jacey Manu?' vroeg zijn moeder.

Het jongetje knikte maar bleef mijn vingers stevig vast houden 'Ga je mee?' vroeg hij mij.

'Michael gaat mee, kom maar de dokter wacht al op ons,' antwoordde zijn moeder voor ons.

De vrouwelijke arts die gisteren ook bij Jacey was, stond inderdaad al op ons te wachtte en vriendelijk stelde ze zich aan haar ouders voor waarna ze ons naar Jacey's kamer leidde.

'Ze ligt op dit moment nog te slapen en we willen haar nu liever niet wakker maken, ze heeft een zware nacht gehad en ze heeft echt haar rust nodig. Wat vind u ervan als we eerst even een rustige ruimte opzoeken waar we Jacey's toestand kunnen bespreken? Ik neem aan dat u veel vragen heeft.' ratelde de arts.

Jacey's moeder, die zich had voorgesteld als Emily, knikte en glimlachte even bemoedigend naar me. Voor ouders waarvan hun kind net een ongeluk had gehad vond ik ze nog behoorlijk rustig maar ik besloot er niet teveel aandacht aan te besteden. Misschien wisten ze het goed te verbergen voor ons. Toen we bij de kamer aankwamen trok Manuel me aan mijn hand mee naar het raam. Omdat hij nog best klein was kon hij er net niet doorheen kijken en met een pruillipje keek hij naar me op. Zonder er bij na te denken tilde ik hem op zodat hij door het raam naar zijn zus kon kijken. Manuel drukte meteen zijn handen tegen het glas en keek met grote ogen naar Jacey die vredig lag te slapen. Haar rode haren lagen als een deken over haar kussen en ik zag haar borstkas op een rustig tempo heen en weer gaan.

'Mikey?'

Vragend keek ik naar het jongetje in mijn armen.

'Mama zei dat Jace niet alles meer weet, ze is mij niet vergeten toch?'