Ο συγγραφέας μου

Με αφήνεις ;

Μετά από εκείνο το βράδυ...όλα άλλαξαν.
Έχουν περάσει 6 με 7 μέρες και δεν τον αναγνωρίζω.

Είναι ψυχρός....όχι όμως αδιαφορος...πολλές φορές μου μιλάει....δεν κλείνεται τόσο εκεί μέσα, στο γραφείο του.
Δεν ξέρω τι έχει γίνει μα σιγουρα το απολαμβάνω να γνωρίζω καλύτερα τον έρωτα μου.

Σίγουρα είναι ακόμη σπαστικός,ψυχρός και αγενής αλλά κάθε μέρα τα μάτια του ανοίγουν και με κοιτούν παραπάνω και εγώ προσμονω τη στιγμή που θα τον δω ....και θέλω τόσο να τον δω

Στην τελική δεν είναι τεράστια αλλαγή αλλά για εμένα είναι ριζοσπαστική.
Νιώθω πιο χαρούμενη και γεμάτη

Απορροφημένη από αυτές τις σκέψεις με βγάζει βίαια η πόρτα της τράπεζαριας που ανοίγει.

Του χαμογελάω γλυκά...
-Καλημερα
Κάθεται απέναντι μου καθώς εγώ προσπαθώ να βγάλω αυτό το ηλιθιο χαμόγελο από το πρόσωπο μου.

-Καλημερα...

Η βραχνή φωνή του με κάνει από την έκπληξη να ρίξω τα μαχαιροπίρουνα από τα χέρια μου.

Μου είπε καλημέρα!;
Τον κοιτάω,αρχίζω να τον παρατηρώ όμως εκείνος είναι προσηλωμένος στην φρυγανιά του.

Θέλει να με πεθάνει πρωί πρωί;

Δεν μου έχει πει ποτέ....δεν με κοιτάει καν συνήθως.

-Πως κοιμήθηκες ;
Συνεχίζει με αποτέλεσμα να μου ξανά πέσουν τα μαχαιροπίρουνα από τα χέρια και τα μάγουλα μου να πάρουν ένα ροδαλο χρώμα.

Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και είναι σχεδόν..... ευδιάθετο;

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και χαρούμενα τόσο που φοβάμαι πως θα ακουστεί και έτσι την μαλώνω νοητά ενοχλημένη..

-Σε επηρεάζω Ερμίνα;

Ξεροκαταπινω και προσπαθω να αποφύγω το βλέμμα του συνέχεια.
Τα χέρια μου τρέμουν και μόλις αφήσω τα μαχαιροπίρουνα στο τραπέζι τα κρυβω κάτω από αυτό.

-Ο- όχι...

Θα με καταλάβει...ηλίθια...ηλίθια Ερμίνα.
Μαλώνω τον εαυτό μου σιωπηλά.

-Κοιτα με δεν δαγκώνω.
Αποκρίνεται σχεδόν παιχνιδιάρικα και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν ο άντρας μπροστά μου είναι ο Άρθουρ η ο δυδιμος αδελφός που δεν έχει

Σηκώνω θαρραλέα τα μάτια μου στα δικά του και Ω θεέ μου.

Θα σταματήσει να χτυπά η καρδιά μου.