Merhaba yine ben...
Burnu kıpkırmızı saçı kıvırcık kadın... Kulaklarım bu melodiyi dinliyor şu an. O bu şarkıyı bana ithaf etmişti. İçimde bi boşluk var sanki bir şeyler çok yanlış gidiyor.
Kime güvenmem gerektiğini bilmiyorum hep canım yanıyor ve ben çok yoruluyorum. İnsanlar kendini önemsediği kadar başkalarını önemsese çok daha huzurlu yaşamaz mıyız. Karşımızdaki bizimle empati kursa mesela. Ya da biz mi hatayız, insanları hayatımıza hiç sorgulamadan aldığımız için biz mi hatalıyız. Bence öyle...
Ben babamı çok özledim... GEREĞİNDEN FAZLA ÖZLEDİM. İnsanlar yanında olan kişilerin ve eşyaların değerini hiç bir şekilde doğru düzgün bilmiyor. Hep daha fazla istiyor. Hep.
Bir kez de elimizde olanla yetinsek olmaz mı ? Ben daha bugüne kadar babama bağırmadım hiç terslemedim hakaret etmedim. Bunları yapan insanlarda var işte. Ben babamın yolunu gözlerken onlar bunları yapıyorlar. Ne acı.
Yoksa sen de bana sahte bir evren mi sundun..?
Ne kadar doğru bir söz değil mi ?
Bana mutluluğu çiz boyansın ellerin her renkten koy kamaşsın gözlerin, bozmasın onu ne gündüz ne de soğuk ve sessiz karanlık gece...
