My problems and the badboy -voltooid-

43. De hele waarheid

Pov Julia

Verdorie
Ik lig al meer dan een uur te draaien en van plaats te veranderen in m'n bed. De slaap wil niet komen. Wat op zich niet zo gek is ook.
Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Hoe dom kan ik zijn.
Gaat alles net heel soepel tussen Mason en mij verpest ik het bijna of misschien wel helemaal. Ik weet wel zeker dat hij er terug op gaat komen en dat baart me zorgen.
Veel zorgen. Heel veel zorgen. Te veel zorgen.

Ik heb nu al besloten dat ik nooit meer ga drinken want dit kan niet nog een keer gebeuren. Ook voel ik me verschrikkelijk. Maar dat is een klein detail.

Mensen horen toch na drank juist in slaap te vallen? Waarom gebeurt bij mij precies het omgekeerde? Ik ben namelijk klaarwakker.

Ik voel het bed in elkaar zakken. Ik draai me om en zie dat Mason naast me onder de dekens kruipt. Z'n bewegingen gaan bozig, maar aan z'n gezicht is niet te zien dat hij boos is.
'Ben je boos?' Fluister ik
Ik hoor hem zuchten.
'Niet boos Julia, ik weet gewoon niet meer of je eerlijk tegen me bent. Maar ga nu maar slapen, morgen praten we verder.' Hij gaat liggen en ik draai me weer om.
Dit is de ergste marteling die hij me kan geven. Ik voel gewoon dat hij teleurgesteld is en dat kan ik niet hebben. Misschien zegt hij dat hij wel wil praten maar wilt hij dat eigenlijk niet en gaat hij er meteen vandoor het moment dat ik slaap. Misschien is hij er wel helemaal klaar mee. Alhoewel in de tijd dat ik Mason ken, wat inmiddels al wel redelijk lang is, zie ik hem dat absoluut niet doen.
'Maar Mason'
'Julia, ga maar slapen'

Ik zucht gefrustreerd. Wil ik een keer praten wil hij het niet. Wat is dit nou weer voor gezeik. Ik voel het bed bewegen en daarna voel ik Mason z'n arm over m'n middel. Hij trekt me naar zich toe. Hij doet dit altijd als we bij elkaar zijn en hij weet dat ik zo sneller in slaap val. Betekent dit dan toch dat hij niet heel boos is?

Met een knallende koppijn rol ik uit bed. Ik draai me om en zie Mason nog slapen. Ik voel me schuldig over de twijfel die ik over hem had. Ik weet namelijk echt wel dat hij dat nooit zou doen dus ik snap eigenlijk ook niet waarom ik dat dacht.

Ik strompel naar de badkamer en draai met moeite de kraan van de douche aan.
'Holy shit'
Ik kijk in de spiegel en ik zie eruit alsof ik drie jaar geen douche meer heb gehad en aan de drugs zit. Oftewel verschrikkelijk.

Ik wrijf in m'n ogen om het beeld iets scherper te maken, het werkt niet.
Ik pak m'n borstel en begin het door m'n haren heen te halen. Er zit een reusachtige klit. Geïrriteerd ga ik met de borstel te werk.
'Arg! Wat een geluid.' Ik heb de borstel op de tegelvloer laten vallen en het geluid galmt door heel m'n lichaam heen. Ik voel het pijn doen tot in het puntje van m'n tenen. Verdorie.
Ik graai in de la onder de wastafel naar paracetamol en ik slik er maar meteen twee. In de hoop dat ik me beter ga voelen.

Eenmaal klaar met douchen en mezelf herpakken loopt ik semi-zelfverzekerd en klaar voor de dag de badkamer uit.

Ik loop de trap af naar beneden en ik zie Mason aan het keukeneiland zitten. Ik blijf twijfelend staan, precies uit het zicht.
Ik ben in strijd met mezelf, ik wil namelijk eerlijk zijn. Natuurlijk wil ik dat. Ik snap eigenlijk ook niet wat me tegenhoudt want tot nu toe is er niks veranderd tussen ons.
Ik denk ook niet dat dat dat zal veranderen. Het is alleen dat ik het niet durf te vertellen want als ik het hardop tegen hem zeg dan wordt het echt en ik weet niet of ik er klaar voor ben om het onder ogen te komen. Ik vind het best teleurstellend van mezelf.

Dus de makkelijke weg is om te liegen en niks te zeggen wat wel onze relatie kan kosten.
De moeilijke weg is natuurlijk om het te vertellen, het zal waarschijnlijk niet onze relatie kosten. Dus het enigste wat me tegenhoudt zijn mijn stomme en irritante gedachtes.

'Julia? Ben je daar?'
Shit, maakte ik geluid?
'Ehm ja, ik moest even wat pakken' ik loop vervolgens de keuken binnen en ik voel dat ik onbewust al een keuze heb gemaakt. Ik weet niet of ik er blij mee ben.
'Goeiemorgen' zeg ik met een soort van oprechte glimlach.
'Hey lieverd, wil je wat eten?' Hij staat op en loopt alvast naar de koelkast. Verbaast kijk ik naar hem.
Zou hij het vergeten zijn? Dat kan toch niet? Zo is hij niet, maar waarom zou hij anders zo doen.
'Heb je een beetje geslapen?' Ik schrik op uit m'n gedachtes en blijf zijn bewegingen volgen als hij een bakje met muesli klaarmaakt.
'Mwa, ik en drank zijn niet de beste combi'
Ik zie z'n spieren in z'n rug samentrekken, hij bevriest even in z'n bewegingen maar glimlacht dan vervolgens toch naar me.
'Daar heb je helemaal gelijk in'
Oké hij is het dus niet vergeten. Dat is nu wel duidelijk.
'En weet je nog wat je allemaal hebt gezegd?'
Oh god, hier gaan we het hebben. Ik had gehoopt dat we er nog even mee zouden wachten.
'Ja, voor zover ik weet wel'
Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en ik kijk snel weg. Ik neem een hap en waag het om weer omhoog te kijken. Z'n heldere ogen blijven me aanstaren en ik slik moeizaam. Ik schuif met m'n voeten. Ik word behoorlijk ongemakkelijk van z'n blik.

'Als je het hebt over wat ik zei tijdens dat ik op de grond zat dan weet ik wat ik heb gezegd, als er meer is dan weet ik het niet' zeg ik zuchtend.
Hij loopt weer naar z'n kruk en gaat zitten. Z'n handen ondersteunen z'n hoofd.
'Nee dat is wat ik bedoel.'
'Ik-ik ja ik heb er niet zoveel op te zeggen eigenlijk'

Nee, nee, nee, deze weg wilde ik niet kiezen.

'Helemaal niks?' Zegt Mason met een kleine irritatie in z'n stem.

'Ik bedoel, ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen maar' gefrustreerd ga ik zitten op een keukenstoel. Ik schuif onhandig heen en weer totdat ik de juiste houding heb gevonden.
'Ik moet je wat vertellen'
Hij staat op en gaat tegenover me zitten. Ik heb een droge mond en m'n handen zijn zweterig. Ik veeg ze af aan m'n broek en blijf naar de grond staren.
Ik moet dit echt doen, het moet gewoon. Hij verdient het om te weten. En ik heb al zoveel verpest door dingen niet te vertellen.
'Je kunt me echt vertrouwen Julia'
'Ik weet het' zeg ik fluisterend. Ik leg m'n handen op tafel en hij geeft er een kneepje in. Ik trek m'n handen uit onze verstrengelde handen en hij trekt zijn handen ook terug. Heel Masons gezicht staat vragend en ik slik moeizaam.

M'n handen gaan naar m'n armband en ik rijk naar de sluiting. Het bekende geluid van de sluiting die losgaat klinkt in m'n oren en ik weet nu dat er geen weg meer terug is. Een paniekerig gevoel kruipt door heel m'n lichaam. Hetzelfde gevoel als toen Mason m'n armband losmaakte. Ik probeer mezelf te herpakken en het paniekerige gevoel maakt langzaam plaats voor een zenuwachtig gevoel. Het is tenminste beter dan paniekerig.
Ik haal de zilveren armband weg en ik ga met m'n andere hand over m'n pols heen.

Dit is de juiste beslissing

Ik leg m'n polsen open op tafel en ik zie Mason z'n ogen groter worden. Ik voel dat m'n ogen branden maar ik wil niet huilen. Z'n ogen gaan over het litteken en het voelt als zachte strelingen die over m'n huid gaan zonder dat hij me aanraakt. Z'n gezicht staat geschokt, verbaast maar ik zie gelukkig geen afkeer of medelijden. Misschien ben ik nog wel het meeste bang voor medelijden. Ik wil niet dat hij me anders gaat zien, dat hij als ik een tijdje niet op m'n telefoon zit en hij een berichtje heeft gestuurd dat hij bang is dat ik dood ben. Ik wil gewoon een normale leerling, vriendin, puber en vrouw zijn.
'Julia?' Zegt Mason zachtjes op een fluistertoon.
'Wat heb je gedaan?'
'Ik kon het gewicht niet meer dragen, het werd te zwaar' m'n stem trilt en er rolt een traan uit m'n oog.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik wil eigenlijk heel veel zeggen maar'
'Je hoeft nu nog niks te zeggen, ik zal het eerst allemaal wel uitleggen.' Hij kijkt me dankbaar aan. Ik neem een grote hap adem en begin hem alles te vertellen.
Ik vertel hem het verhaal over m'n ex-beste vriendin, Tessa. Over m'n depressie, over m'n ouders, over de andere leerlingen, over wanneer ik het heb gedaan.
'Onze huishoudster heeft me gevonden, ik was al bewusteloos van het bloedverlies en in het ziekenhuis kwam ik pas na een paar uur bij. M'n ouders hebben veel moeite gedaan om het geheim te houden en me weer "normaal" te maken. Ze hebben me nooit willen en kunnen begrijpen.'

Mason strijkt met z'n duim over het litteken en ik voel onmiddellijk overal kippenvel. Nog nooit heeft iemand eraan gezeten.
'Denk je- denk je er nog steeds aan?' Vraagt Mason voorzichtig.
'Nee, ik denk er nooit meer aan. Ik denk er natuurlijk weleens aan maar niet op de manier zoals ik deed. Alles is nu zo anders.' Ik zie opluchting in z'n ogen.
'Bedankt dat je dit hebt verteld' zegt Mason zachtjes.

Ik zucht, niet van irritatie maar van opluchting dat alles nu letterlijk en figuurlijk open en bloot op tafel ligt. 'Ik moest het ooit vertellen. Dit alles verklaard hopelijk ook een beetje waarom ik me zo heb gedragen.' Mason schudt z'n hoofd op en neer. Hij staat op en ik volg z'n bewegingen met vragende ogen. Hij komt op me af lopen en trekt me omhoog. Dan slaat hij z'n reusachtige armen om me heen en trekt me in de beste knuffel die ik in tijden heb gehad. Ik leg m'n hoofd op z'n schouder en nu laat ik de tranen echt de vrije loop. Hij wrijft met liefkozende bewegen m'n rug terwijl hij me een beetje heen en weer wiegt.

'Ik ben zo blij dat je het me hebt verteld.' Mason geeft een kus op m'n hoofd en ik kijk op. Ik zie dat hij ook vochtige ogen heeft. 'Staan we hier samen een potje te janken' zeg ik half lachend terwijl ik ook een soort van moet huilen.
'Ik had een vuiltje in m'n oog' Mason grinnikt. Ik sla m'n armen om z'n nek en ik druk m'n lippen op die van hem. We geven elkaar een innige zoen en hij knuffelt me nog een keer stevig.
'Ik heb geen zin om je los te laten maar ik denk dat je ouders elk moment thuiskomen en misschien is het slim om me normaal aan te kleden.'
'Hmm' ik mompel wat en laat hem dan los.

Hij kijkt me grijnzend aan en draait zich dan om. Ik blijf hem nastaren totdat hij helemaal boven is. Ik ga met m'n vingers zachtjes over m'n lippen en glimlach.
Waar heb ik deze jongen toch aan verdient. Voor mijn gevoel is het nog maar een dag geleden dat ik voor het eerst bij hem in de klas kwam terwijl aan de andere kant het ook weer een eeuwigheid geleden lijkt. Met een gelukkige zucht plof ik neer op de bank. Ik grijp de afstandsbediening en ga voor de vijfhonderdste keer 'The Notebook' kijken.