Amongst The Flames

Prologue

— Flames —
(n.) the glowing gaseous part of a fire.

Warning: Foul words ahead.

Nag-madali akong pumasok sa aking kuwarto nang marinig ang tunog ng paparating na motor ni papa. Halos matalisod pa ako nang may naapakang kung ano.

Sakto nang pag sarado ko sa pinto ay narinig ko naman ang pagka-basag ng kung ano mula sa labas.

"Tangina talaga ng batang 'yan hindi pa namatay!" nagpu-puyos sa galit na sigaw ng sarili kong ama.

Kahit wala siyang binanggit na pangalan ay alam kong para sa akin ang mga salitang iyon.

Siguro ay lasing na naman siya. Mabuti na lang at hindi niya ako naabutan sa sala kundi ay ako na naman ang pag-iinitan niya, panigurado.

"Kumalma ka nga. Wala namang ginagawang masama ang anak mo!" rinig kong suway ni tita.

"Bwisit naman talaga 'yan! Hindi ko nga alam bakit pa nabuhay 'yan, eh!"

"Ano ba, Leandro! Marinig ka ng anak mo!"

I smiled bitterly. Rinig na rinig ko pero hindi ko alam kung bakit hindi pa ako nasanay kahit na ito naman ang palaging nangyayari.

My father just cursed more. Not minding what my auntie said. Not minding what I will feel.

I sobs silently while hearing the words that coming from my own fathers' mouth. Why is he always like this? Sa araw-araw na ginawa ng diyos, wala akong ibang hiniling kung hindi sana ay ingatan at gabayan niya ang aking magulang. Kahit na.. ganito ang palagi kong naririnig.

Pinatay ko ang ilaw sa kuwarto ko para mag-kunwari na natutulog.

Narinig ko pa ang ilang pagdadabog mula sa labas pati na rin ang galit na sigaw ni papa, kasabay ng mga 'yon ang patuloy na pag tulo ng aking mga luha.

Mariing naka-takip ang aking mga palad sa aking bibig at pinipigilan ang mga hikbing pinipilit kumawala. Umiyak ako nang umiyak hanggang sa naka-ramdam na lang ako ng pagod at tuluyan nang dinalaw ng antok.

Ipinikit ko na ang mga mata ko para sa pag-tulog, kasabay no'n ay ang pag-hiling ko na sana bukas pag gising ko ay maayos na ang lahat, na sana panaginip lang ito.. isang bangungot sa pag tulog ko.

"Ano?! Nasaan ang mama at kapatid mo?!" My father shouted.

His voice were full of emotions; anger, nervousness and hope is all I could sense. I'm afraid that he'll be able to hurt me at this state.

"Putangina! Clarette, sumagot ka!" My eyes abruptly closed when I, again, heard his yell.

"P-papa.. nasa l-loob pa po s-sila."

I heard him cursed.

Napa-angat ang aking tingin nang tumakbo siya papasok sa nasusunog na compound, agad din siyang pinigilan ng ilang bumbero at pulis. Nagsisi-sigaw na siya dahil ayaw siyang papasukin. Hating gabi na at kakauwi niya lang galing sa trabaho tapos ganito pa ang nadatnan niya.

Mula sa aking kinatatayuan ay kitang-kita kung paano tinutupok ng apoy ang bawat bahay sa lugar namin. Bawat kislot ng kuryente ay sumasabay 'ata ang walang tigil na pag-agos ng aking mga luha.

Naka-labas na ako at lahat pero parang naririnig ko pa rin ang iyak ng sanggol kong kapatid pati na ang mga sigaw ni mama sa akin nang pinipilit niya akong mauna nang lumabas.

Wala akong ibang nagawa kundi ang mag-dasal ng paulit-ulit habang napapaligiran ng mga taong katulad ko ay nasunugan din. I also saw some of my neighbors crying helplessly while hugging their family.

Napayakap ako sa aking sarili nang naramdaman ang pag-ihip ng malamig na simoy ng hangin.

I've got distracted from my thoughts when someone called my attention.

I turned to see at who it is.

"B-bakit po?" I asked politely while wiping my stubborn tears away. I couldn't even see his face clearly because of my blurred vision caused by my tears.

"Hija.." panimula niya "..is he your father?" He asked while pointing his forefinger to where my father was. "Maybe you can calm him down, hija.."

I absentmindedly nods and he gave me an comforting smile. Inabutan niya pa ako ng panyo at tinanggap ko naman.

"Salamat po." I said, he just smiled then I started walking towards my father.

I halted on my stance when I noticed a group of people chattering, some of them were cursing and yelling. I squinted my eyes to their direction to clearly see what is happening.

Dinuduro ng ibang kapit bahay namin ang isang batang lalaki na naka-yuko lang, katulad ko ay halata rin ang pamumugto ng kanyang mga mata. Naawa ako dahil nakikita ko sa kanya ang aking sarili.

Tumakbo siya at napatigil nang natapat sa akin, hindi niya ako tiningnan pero ramdam ko ang takot at panginginig niya. Hinubad ko ang aking jacket at tumingkayad ako para ipa-suot ito, kapansin-pansin naman na medyo maliit sa kanya iyon. Matapos no'n ay nilingon niya ako, magsa-salita sana pero may biglang humaklit sa kanyang braso.

"A-ate! Ate sandali.. magpapa-salamat l-lang ako-" natigil siya nang hinila na siya ng babae na tinawag niyang ate.

"Tara na! 'Wag kang makulit!" Lumingon ito at sinamaan ako ng tingin.

Naiwan akong tulala nang tumakbo sila ulit, hindi pa sila nakaka-layo nang naharang sila ng bumbero na kumausap sa akin kanina. Doon ko lang ulit naalala ang sinabi nito, si papa!

Nilingon ko ito at naabutang nag-palitan na sila ng suntok nung isang pulis.

"P-papa, tara na p-po.." nakayuko at nakiki-usap kong sabi nang maka-lapit.

Binalewala niya lang ang presensya ko at hindi pinansin. Lumapit ako lalo at hinawakan na ang kanyang braso. Nang may naramdaman akong pag-tulo ng kung ano sa aking kamay ay agad akong nag-angat ng tingin.

"P-papa.." I suddenly have the urge to cry again.

I felt a stabbed on my chest when I saw the tears streaming from his eyes. I am hurting while seeing that he's trying so hard to push all the people in front of him.

"Putangina papasukin niyo ako sabi! Yung mag-ina ko!!" He yelled furiously.

I can't help but to hugged him from his side at naramdaman kong natigilan siya.

Sana.. sana talaga ay ayos lang ang mama at ang kapatid ko. Hindi ko maisip ang buhay namin ni papa kung wala sila. Hindi ko maisip ang pamilya namin kung hindi kami kumpleto. I'm really hoping that they're fine.. Especially my mother, I just can't imagine my life without her.

"Mama, Cleo," I whispered, calling for their name, hoping that they will hear me.. hoping that they will come back.

Hinihingal at nahihirapan ako sa pag-hinga nang bumangon sa pagkaka-higa matapos mapanaginipan ulit ang nangyari ilang taon na ang naka-lipas.

I can feel the bits of cold sweat on my forehead while I'm trembling. It just feels like yesterday; I can still feel my nervousness, the smell of burning houses materials were left in my nostrils, I am still hearing the yell and cries coming from my neighbors.

I can't help but to hugged my self tightly while I cried. Halos gabi-gabi ako dinadalaw ng panaginip ng pangyayaring 'yon. Pangyayaring sanhi ng pagba-bago sa buhay ko... namin.

Ilang ulit ko hiniling na kung mababalik lang ang nakaraan ay sana pala hindi ko na lang muna iniwan sila mama at si Cleo, sana magka-kasama pa kami..

Siguro nga tama si papa, dapat ako na lang.. ako na lang ang namatay.

A/N:

This is just the Prologue part. I made this for y'all to know what Clarette (the protagonist) had been through on her younger years, because it will have an effect to her personality throughout the story.

Btw. Don't hesitate to comment your thoughts, you can vote if you want to. I'll be grateful for those. Thank you so much for reading!

—————
♥AerVixen