Chasing the Taste of Dims

CHAPTER 1

Again

I don't know how did I fell asleep last dim. Ang alam ko lang, hindi tinigilan ng mga pag-iisip na 'yon ang utak ko. Hanggang sa pagdilat, pagbangon, pagligo at pag-aayos ko ngayon, thoughts are still bugging inside my head.

Bukod sa pagkakaroon ng mabigat na loob paalis sa taong mahal mo, ang sakit din pala sa ulo ng pag-iisip nang sobra sa pag-asang susundan ka niya.

While putting a final retouch on my face infront of my promising blushed painted dresser, with its little gems around it for the dim lights, I heard a sound of my suite's door bell and followed by a single knock at my door. Ngunit hindi pa nakuntento sa isang katok ang nasa labas nito, she almost break the door of my suite. Yes, she it is, my sister.

"Good morning, Writer and future Story Author, Xellienna Blaze Ashford!" ate Anna with her usual smirk on me nang buksan ko ang pinto ng suite ko.

"Good morning, ate," I greeted her back with my lazy tone, at nilakihan ang bukas ng pinto nang napagtantong wala naman pala siyang kasamang tumungo rito.

Pagkatapos makipagbeso sa aking kapatid, dere-deretso akong naglakad pabalik sa aking dresser para ayusin ang mga ginamit ko.

"Akala ko tulog ka pa eh," panimula ni ate Anna after I heard the door closed behind her, "So how was your sleep last dim, my little sister?"

Nilingon ko siya saglit at nagpatuloy sa pagliligpit ng make-up kit ko, "Fine as usual."

As usual. Dahil lagi namang ganoon ang iniisip ko gabi-gabi, nadagdagan nga lang ng ilang interactions with that familiar stranger. Pero ganon pa din, I am still missing him. Missing him more and more each passing day.

"Really?" she slowly asked, while curling the end tips of my hair with her own fingers.

Tinignan ko naman sa salamin ang repleksyon ni ate Anna, at nakitang may pag-aalala sa mga mata niya habang pinagmamasdan ako.

I sighed. Binaba kong muli ang aking tingin sa mga gamit ko.

"Really," I replied while nodding.

"Hindi pa ba lumalanding sa'yo?" muling napa-angat ang tingin ko sa kaniya. Nakasimangot na siya ngayon.

Akala ko nung una biro niya lang ulit 'yon, dahil ganito naman talaga siya every morning. But I saw her face indeed wretched as it reflects at my wide mirror. I also felt sad for myself too but I can't do anything, I guess? Naisip kong balikan pero para saan pa? I think it wasn't the right thing to do after that.

Hindi ko rin alam kung sasabihin ko ba sa kaniya lahat ng nakita ko kagabi, o hahayaan na lang ang sariling mag-ilusyon. Dahil baka nga naman nag-iimagine lang din ako. Though, ate Anna is the most trusted bestfriend of mine, lalo na nang lumipat kami dito. Siya lang ang napagku-kuwentuhan ko simula pa noon, at lalo na ngayong wala naman akong masyadong kaibigan sa bansang 'to. She is the only person who knew the whole story happened between me and Vince.

Noong gabing 'yon, hindi alam ng pamilya namin na naghiwalay kami. Huli na rin nang sinabi ko kila daddy and mommy, we are already here that time. At mukhang sinabi lang din ni Vince kila tito at tita nang nakaalis na ang pamilya namin ng bansa. Mommy told us na his mother got alarmed nang nalaman niya ang paghihiwalay namin, kaya tumawag kay mommy to confirm if it was true. And sinabi naman ni mommy ang totoo. Si daddy naman ay walang say about our break up, but I could sense na nanghihinayang din siya for us. Botong-boto siya kay Vince, sa totoo lang.

Pero iba talaga si ate Anna, she already knew it before that awful dim. Alam niya na bago ko pa gawin. Hindi ko naman plinanong sabihin ang balak ko kahit kanino, ngunit pabiro niya kasi akong tinanong isa sa mga gabi sa trip and vacation namin na 'yon. I can't lie to her that's why I told her the truth. She didn't stop me from doing it, though. Wala siyang boyfriend nung mga panahon na 'yon pero sinabi niyang hindi niya rin alam ang gagawin kung siya ang nasa posisyon ko. Dahil iyon ang desisyon ko sa aking nararamdaman at hindi kaniya. And she is sincerely sorry for having no concrete piece of advice during those dims.